Ὁσιώτατε
Πρωτεπιστάτα,
Ἐξοχώτατε κύριε Διοικητά,
Ὁσιολογιώτατε Ἀρχιμανδρῖτα κύριε Τύχων, Ἡγούμενε τῆς καθ᾽ ἡμᾶς Ἱερᾶς Πατριαρχικῆς καὶ Σταυροπηγιακῆς Μονῆς Σταυρονικήτα,
Ὁσιώτατοι Πατέρες,
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
Πολλὰ σχόντες τὰ τεκμήρια τῆς ἐνεργοῦ ἀγάπης καὶ συμπαραστάσεως ὑμῶν πρὸς τὴν καθ’ ἡμᾶς μαρτυρικὴν Ἁγίαν τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν, μετὰ πολλῆς χαρᾶς εὑρισκόμεθα εἰς τὴν καθ’ ὑμᾶς Ἱερὰν Μονήν, ἐπιποθοῦντες ἰδεῖν τὰ πρόσωπα ὑμῶν.
Πολλῷ μᾶλλον, καθ’ ὅτι κτήτωρ τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μονῆς τυγχάνει ὁ προκάτοχος τῆς ἡμῶν Μετριότητος εἰς τὸν Οἰκουμενικὸν Θρόνον ἀοίδιμος Πατριάρχης Ἱερεμίας, ὅστις μετὰ πόθου πολλοῦ καὶ ζεούσης καρδίας καὶ πίστεως ἐκ βάθρων ἀνήγειρε καὶ κατεκόσμησεν αὐτήν. Ὁ φιλοαγιορείτης οὗτος, εἰρηνικὸς καὶ πρᾷος Πατριάρχης, ὅστις κατὰ τὴν παράδοσιν ὀλίγον πρὸ τῆς τελευτῆς αὐτοῦ ἐνεδύθη τὸ μοναχικὸν σχῆμα μετονομασθεὶς εἰς Ἰωάννην, ἡμιλλᾶτο εἰς τὸν ζῆλον αὐτοῦ διὰ τὴν ἀνέγερσιν τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μονῆς τοὺς παλαιοὺς εὐσεβεῖς κτήτορας τῶν Ἱερῶν Μονῶν, κληρικούς τε καὶ λαϊκούς, καὶ ὑπῆρξε συγχρόνως συνεχιστὴς τοῦ λαμπροῦ κτητορικοῦ καὶ στηρικτικοῦ διὰ τὰ σκηνώματα τοῦ Ἱεροῦ Ἄθω ἔργου τῆς Βασιλευούσης πρό τῆς, κρίμασιν οἷς Κύριος οἶδε, πτώσεως αὐτῆς.
Ἡ ὕπαρξις ἑκάστης Μονῆς, ἅγιε Καθηγούμενε καὶ ἀγαπητοὶ πατέρες, ἀποτελεῖ ἄγλωττον κήρυγμα τῆς παρουσίας μεθ’ ἡμῶν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἁγιαστήριον τῶν εἰς αὐτὴν εὐλαβῶς προσερχομένων πιστῶν. Ἕκαστος δὲ μοναχός, ὅστις προσέρχεται εἰς τὸν μοναχισμὸν ἐπιποθῶν «ἐπενδύσασθαι τὸ οἰκητήριον ἡμῶν τὸ ἐξ οὐρανοῦ» (Β΄ Κόρ. ε΄, 3), ἀποτελεῖ ζωντανὴν μαρτυρίαν ὅτι «νενίκηται ὁ θάνατος», ὅτι «τὸ θνητὸν κατεπόθη ὑπὸ τῆς ζωῆς», ὅτι ἤδη ὁ ἀρραβὼν τοῦ Πνεύματος ἐλήφθη. Μάλιστα δέ, ὅταν πρόκειται διὰ Μονὴν καὶ Μοναχούς τοῦ Ἁγιωνύμου Ὅρους, τὸ ὁποῖον ἀναδεικνύεται ἀδιαλείπτως εἰς τοὺς ἐσχάτους ἡμῶν καιροὺς πόλος ἕλξεως πολλῶν θεοδιψάστων συνανθρώπων, ἀναζητούντων τὴν ἀλήθειαν καὶ γνησιότητα τῆς εὐαγγελικῆς καὶ ἀποστολοπαραδότου ζωῆς, ὡς αὕτη βιοῦται ἀδιακόπως εἰς τὴν παράδοσιν τοῦ Ἱεροῦ τούτου Τόπου ἐπὶ μίαν καὶ πλέον χιλιετίαν, ἀπὸ τῆς ἐποχῆς καθ’ ἣν οἱ πρῶτοι ἐρημῖται καὶ ἀναχωρηταὶ κατῴκησαν ἐνταῦθα καὶ ἐν συνεχείᾳ ὁ ὅσιος Ἀθανάσιος καὶ οἱ λοιποὶ κτήτορες ἔθεσαν τὰ θεμέλια τοῦ Κοινοβιακοῦ βίου.
Ὡσαύτως χαίρομεν διότι εὑρισκόμεθα σήμερον εἰς τὴν Μονὴν τοῦ θεοφόρου Ἱεράρχου Νικολάου, τοῦ ὁποίου τὸν ἔπαινον ἡ ὀρθόδοξος ἡμῶν Ἐκκλησία μετὰ πολλῆς ἀγαλλιάσεως ἐξαγγέλλει καθ’ ἑκάστην ἑβδομάδα καὶ οὗ τὸ πνεῦμα καθαρῶς ἐποπτεύει τὴν Ἁγίαν Τριάδα, Ἥν ἐδόξασεν ἐπὶ γῆς ἐπαξίως καὶ δοξάζει εἰς αἰῶνας διὰ τῶν ὑπερφυῶν θαυμάτων αὐτοῦ, ὡς εὐγλώττως μαρτυρεῖ ἡ ἐνταῦθα ἀποτεθησαυρισμένη εἰκών του, ἡ ἐπονομαζομένη τοῦ «Στρειδᾶ».
Αὐτοῦ τὰς ἀρετάς, ἅγιοι Πατέρες, εὐχόμεθα νὰ μιμῆσθε πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς ὑμῶν διὰ νὰ τιμᾶτε αὐτὸν οὐ μόνον ἐγκωμίοις ἁπλοῖς, ἀλλὰ ἔργοις καὶ πράξεσι, καὶ νὰ ἀναδεικνύησθε ἄξια τέκνα τοιούτου πατρός. Αὐτοῦ τὴν εὐπρόσδεκτον πρὸς Θεὸν μεσιτείαν ἐπικαλούμεθα ἐφ’ ὑμᾶς, πρὸς ἐνίσχυσιν εἰς τοὺς καθ’ ἡμέραν ἀγῶνας ὑμῶν ὅπως παραστήσητε τὰ σώματα ὑμῶν θυσίαν ζῶσαν, δεκτήν, εὐάρεστον τῷ Κυρίῳ, εἰς σωτηρίαν ὑμῶν αὐτῶν, κλέος δὲ καὶ καύχημα τῆς Μητρὸς ἡμῶν Ἐκκλησίας.
Συγχαίρομεν ὑμῖν δι’ ὅσα ἀγαθὰ ἐπετελέσθησαν εἰς τὴν καθ’ ὑμᾶς Ἱερὰν Μονὴν ἀπὸ τῆς ἐπανδρώσεως ταύτης καὶ τῆς ἐπανακοινοβιοποιήσεώς της. Συγκινούμεθα δέ, διότι ἡ ἐπάνδρωσις αὕτη ἐσήμανε διὰ τὸ Ἅγιον Ὅρος τὴν ἀπαρχήν, ἓν ἀληθὲς Πάσχα, ἤτοι τήν, τῇ θαυμαστῇ προνοίᾳ τῆς Θεομήτορος, ἔξοδον ἐκ τῆς περιόδου τῆς λειψανδρίας καὶ ἐγκαταλείψεως καὶ τὴν διέλευσιν εἰς τὴν νέαν περίοδον τῆς ἀνθήσεως καὶ ἀνασυγκροτήσεως, διὰ τῆς παρουσίας πληθύος νέων καὶ πεπαιδευμένων μοναχῶν, τῆς ἐπιστροφῆς εἰς τὰς ἀρχὰς τοῦ κοινοβιακοῦ πολιτεύματος, τῆς ἀνακαινίσεως καὶ ἀναστηλώσεως τῶν ἀνεκτιμήτων μνημείων του, τῆς προστασίας καὶ διαφυλάξεως τῶν ἀποτεθησαυρισμένων κειμηλίων, κυρίως δὲ καὶ πρὸ πάντων διὰ τῆς ἐπιτεύξεως τοῦ κυριωτέρου σκοποῦ τῆς ὑπάρξεως αὐτοῦ, ἤτοι τῆς ἑτοιμασίας πολιτῶν διὰ τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ. Οὕτω λοιπὸν σήμερον τὸ Ἅγιον Ὅρος εἶναι ἡ ἀγαθὴ γῆ, ἥτις καθ’ ἑκάστην βλαστάνει πολυποίκιλα τῶν ἀρετῶν ἄνθη.
Ὡσαύτως ἐκφράζομεν τὴν χαρὰν ἡμῶν διότι κατὰ τὸ διαρρεῦσαν τοῦτο διάστημα τῆς εἰκοσαετοῦς Πατριαρχίας ἡμῶν ηὐτυχήσαμεν, ὡς καὶ ὁ ἀείμνηστος προκάτοχος ἡμῶν Πατριάρχης Δημήτριος, νὰ ἴδωμεν ἰδίοις ὄμμασι τὴν Ἀνάστασιν καὶ ἀναγέννησιν ταύτην τῶν ποθητῶν τοῦ Ἄθω σκηνωμάτων, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ τῆς καθ’ ὑμᾶς Ἱερᾶς Μονῆς. Οὕτω λοιπὸν εἴχομεν καὶ ἡμεῖς μίαν εὐλογίαν ἀνάλογον μὲ τὴν τοιαύτην τοῦ κτίτορος τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μονῆς μακαρίου Πατριάρχου Ἱερεμίου, ὅστις ἡγεῖτο τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας εἰς μίαν περίοδον πλήρους ἀνασυγκροτήσεως τοῦ μοναστικοῦ καὶ κοινοβιακοῦ βίου, συστάσεως ἢ ἐπανασυστάσεως τῶν ἱερῶν μονῶν καὶ κυρίως ἐμφανίσεως καὶ δράσεως μεγάλων καὶ φωτισμένων μοναστικῶν προσωπικοτήτων, ὡς τοῦ ἁγίου Διονυσίου τοῦ ἐν Ὀλύμπῳ, τοῦ ἁγίου Νικάνορος, κτήτορος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ζάβορδας, τὴν ὁποίαν μόλις πρὸ ἡμερῶν ἐπεσκέφθημεν καὶ ἐθαυμάσαμεν, καὶ τῶν ὁσίων Νεκταρίου καὶ Θεοφάνους, κτητόρων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Βαρλαὰμ Μετεώρων.
Τὸ δὲ ὄνομα τὸ ὁποῖον φέρετε, ἅγιε Καθηγούμενε, μᾶς ἐνθυμίζει αὐτοὺς οἵτινες διὰ τῶν δακρυρρόων εὐχῶν των καὶ τῶν ὑπὲρ τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν ἀγώνων των εὑρίσκονται ὄπισθεν αὐτῆς τῆς ἀναγεννήσεως καὶ μετέδωκαν ὑμῖν περίσσειαν χάριτος καὶ ζωῆς, ὡς ὁ ὁμώνυμος ὑμῶν εἰς τὴν πλησιόχωρον Καλύβην τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἀσκητεύσας θαυμαστὸς Ρῶσσος ἐρημίτης Τύχων. Παρ’ ὅτι οὗτοι ἔζησαν καὶ ἠγάπησαν τὴν ἀφάνειαν, ἔλαβον τὸ χάρισμα τῆς υἱοθεσίας καὶ ἐβασίλευσαν «ἐν ζωῇ διὰ τοῦ Ἑνὸς Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Ρωμ. ε΄, 17). Ὅθεν καὶ ἡ Μήτηρ ἡμῶν Ἐκκλησία μετ’ εὐγνωμοσύνης πάντοτε τιμᾷ αὐτοὺς καὶ μιμνήσκεται αὐτῶν.
Δέξασθε, τέκνα ἀγαπητὰ καὶ Πατέρες Ὁσιώτατοι, τὴν ἔκφρασιν τῆς εὐαρεσκείας ἡμῶν διὰ τὴν ἀνάστασιν τῆς πρὸ τεσσαρακονταετίας πεπτωκυίας ταύτης σκηνῆς τοῦ Ἁγίου Νικολάου καὶ τοῦ ἀοιδίμου Πατριάρχου Ἱερεμίου, τὴν διάσωσιν τοῦ ὑπερπολυτίμου κειμηλιακοῦ πλούτου αὐτῆς καὶ ἰδίᾳ τῶν θαυμασίων τοιχογραφιῶν τοῦ Θεοφάνους Κρητός, καὶ διὰ τὰς πολλαπλᾶς ἑτέρας κοπιώδεις προσπαθείας σας πρὸς ἐπιτέλεσιν τῆς πνευματικῆς ἀποστολῆς αὐτῆς. Τὸ σημαντικὸν ἔργον τὸ ὁποῖον ἐπετελέσθη ἐνταῦθα διὰ τὴν ἀναστήλωσιν τοῦ κτηριακοῦ συνόλου, παρὰ τὰ προβλήματα τὰ ὁποῖα ὑπάρχουν ἐκ τῆς θέσεως τῆς Μονῆς καὶ τῶν κατὰ καιροὺς γενομένων ἐκτάκτων γεγονότων, μαρτυρεῖ εὐγλώττως διὰ τὴν ἀγάπην σας πρὸς αὐτήν.
Ἀγωνισθῆτε δὲ ὅλαις δυνάμεσιν ὅπως διὰ τῆς ὑπακοῆς ἁγιάζητε τὸν βίον ὑμῶν καὶ σώζησθε. Διότι, ὡς ὁ Ἀδὰμ εὐθὺς ὡς παρήκουσε τοῦ θείου προστάγματος ἐξωρίσθη τοῦ παραδείσου, οὕτω καὶ ὁ μοναχὸς ὅστις φεύγει ἐκ τῆς ὑπακοῆς, ἐκπίπτει τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ σκοποῦ τῆς μοναχικῆς τελειότητος καὶ πλέον ἡ προαίρεσις αὐτοῦ βλαστάνει ἀκάνθας καὶ τριβόλους.
Ἐκ καρδίας εὐχόμεθα ὅπως διὰ τῆς ἀσκήσεως τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς καρποφορίας τῶν μοναχικῶν ἀρετῶν τύχητε τῆς δωρεᾶς τοῦ ποθητοῦ Παραδείσου, μετὰ πάντων τῶν πρὸ ὑμῶν μακαρίων συγκοινοβιατῶν, τῇ πρεσβείᾳ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ τοῦ γνησίου φίλου τοῦ Δεσπότου, Ἱεράρχου Νικολάου, τοῦ ἰδιαιτέρως εὐλογοῦντος τὴν καθ’ ὑμᾶς γεραρὰν Ἱερὰν Μετάνοιαν.
Ἐξοχώτατε κύριε Διοικητά,
Ὁσιολογιώτατε Ἀρχιμανδρῖτα κύριε Τύχων, Ἡγούμενε τῆς καθ᾽ ἡμᾶς Ἱερᾶς Πατριαρχικῆς καὶ Σταυροπηγιακῆς Μονῆς Σταυρονικήτα,
Ὁσιώτατοι Πατέρες,
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
Πολλὰ σχόντες τὰ τεκμήρια τῆς ἐνεργοῦ ἀγάπης καὶ συμπαραστάσεως ὑμῶν πρὸς τὴν καθ’ ἡμᾶς μαρτυρικὴν Ἁγίαν τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν, μετὰ πολλῆς χαρᾶς εὑρισκόμεθα εἰς τὴν καθ’ ὑμᾶς Ἱερὰν Μονήν, ἐπιποθοῦντες ἰδεῖν τὰ πρόσωπα ὑμῶν.
Πολλῷ μᾶλλον, καθ’ ὅτι κτήτωρ τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μονῆς τυγχάνει ὁ προκάτοχος τῆς ἡμῶν Μετριότητος εἰς τὸν Οἰκουμενικὸν Θρόνον ἀοίδιμος Πατριάρχης Ἱερεμίας, ὅστις μετὰ πόθου πολλοῦ καὶ ζεούσης καρδίας καὶ πίστεως ἐκ βάθρων ἀνήγειρε καὶ κατεκόσμησεν αὐτήν. Ὁ φιλοαγιορείτης οὗτος, εἰρηνικὸς καὶ πρᾷος Πατριάρχης, ὅστις κατὰ τὴν παράδοσιν ὀλίγον πρὸ τῆς τελευτῆς αὐτοῦ ἐνεδύθη τὸ μοναχικὸν σχῆμα μετονομασθεὶς εἰς Ἰωάννην, ἡμιλλᾶτο εἰς τὸν ζῆλον αὐτοῦ διὰ τὴν ἀνέγερσιν τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μονῆς τοὺς παλαιοὺς εὐσεβεῖς κτήτορας τῶν Ἱερῶν Μονῶν, κληρικούς τε καὶ λαϊκούς, καὶ ὑπῆρξε συγχρόνως συνεχιστὴς τοῦ λαμπροῦ κτητορικοῦ καὶ στηρικτικοῦ διὰ τὰ σκηνώματα τοῦ Ἱεροῦ Ἄθω ἔργου τῆς Βασιλευούσης πρό τῆς, κρίμασιν οἷς Κύριος οἶδε, πτώσεως αὐτῆς.
Ἡ ὕπαρξις ἑκάστης Μονῆς, ἅγιε Καθηγούμενε καὶ ἀγαπητοὶ πατέρες, ἀποτελεῖ ἄγλωττον κήρυγμα τῆς παρουσίας μεθ’ ἡμῶν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἁγιαστήριον τῶν εἰς αὐτὴν εὐλαβῶς προσερχομένων πιστῶν. Ἕκαστος δὲ μοναχός, ὅστις προσέρχεται εἰς τὸν μοναχισμὸν ἐπιποθῶν «ἐπενδύσασθαι τὸ οἰκητήριον ἡμῶν τὸ ἐξ οὐρανοῦ» (Β΄ Κόρ. ε΄, 3), ἀποτελεῖ ζωντανὴν μαρτυρίαν ὅτι «νενίκηται ὁ θάνατος», ὅτι «τὸ θνητὸν κατεπόθη ὑπὸ τῆς ζωῆς», ὅτι ἤδη ὁ ἀρραβὼν τοῦ Πνεύματος ἐλήφθη. Μάλιστα δέ, ὅταν πρόκειται διὰ Μονὴν καὶ Μοναχούς τοῦ Ἁγιωνύμου Ὅρους, τὸ ὁποῖον ἀναδεικνύεται ἀδιαλείπτως εἰς τοὺς ἐσχάτους ἡμῶν καιροὺς πόλος ἕλξεως πολλῶν θεοδιψάστων συνανθρώπων, ἀναζητούντων τὴν ἀλήθειαν καὶ γνησιότητα τῆς εὐαγγελικῆς καὶ ἀποστολοπαραδότου ζωῆς, ὡς αὕτη βιοῦται ἀδιακόπως εἰς τὴν παράδοσιν τοῦ Ἱεροῦ τούτου Τόπου ἐπὶ μίαν καὶ πλέον χιλιετίαν, ἀπὸ τῆς ἐποχῆς καθ’ ἣν οἱ πρῶτοι ἐρημῖται καὶ ἀναχωρηταὶ κατῴκησαν ἐνταῦθα καὶ ἐν συνεχείᾳ ὁ ὅσιος Ἀθανάσιος καὶ οἱ λοιποὶ κτήτορες ἔθεσαν τὰ θεμέλια τοῦ Κοινοβιακοῦ βίου.
Ὡσαύτως χαίρομεν διότι εὑρισκόμεθα σήμερον εἰς τὴν Μονὴν τοῦ θεοφόρου Ἱεράρχου Νικολάου, τοῦ ὁποίου τὸν ἔπαινον ἡ ὀρθόδοξος ἡμῶν Ἐκκλησία μετὰ πολλῆς ἀγαλλιάσεως ἐξαγγέλλει καθ’ ἑκάστην ἑβδομάδα καὶ οὗ τὸ πνεῦμα καθαρῶς ἐποπτεύει τὴν Ἁγίαν Τριάδα, Ἥν ἐδόξασεν ἐπὶ γῆς ἐπαξίως καὶ δοξάζει εἰς αἰῶνας διὰ τῶν ὑπερφυῶν θαυμάτων αὐτοῦ, ὡς εὐγλώττως μαρτυρεῖ ἡ ἐνταῦθα ἀποτεθησαυρισμένη εἰκών του, ἡ ἐπονομαζομένη τοῦ «Στρειδᾶ».
Αὐτοῦ τὰς ἀρετάς, ἅγιοι Πατέρες, εὐχόμεθα νὰ μιμῆσθε πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς ὑμῶν διὰ νὰ τιμᾶτε αὐτὸν οὐ μόνον ἐγκωμίοις ἁπλοῖς, ἀλλὰ ἔργοις καὶ πράξεσι, καὶ νὰ ἀναδεικνύησθε ἄξια τέκνα τοιούτου πατρός. Αὐτοῦ τὴν εὐπρόσδεκτον πρὸς Θεὸν μεσιτείαν ἐπικαλούμεθα ἐφ’ ὑμᾶς, πρὸς ἐνίσχυσιν εἰς τοὺς καθ’ ἡμέραν ἀγῶνας ὑμῶν ὅπως παραστήσητε τὰ σώματα ὑμῶν θυσίαν ζῶσαν, δεκτήν, εὐάρεστον τῷ Κυρίῳ, εἰς σωτηρίαν ὑμῶν αὐτῶν, κλέος δὲ καὶ καύχημα τῆς Μητρὸς ἡμῶν Ἐκκλησίας.
Συγχαίρομεν ὑμῖν δι’ ὅσα ἀγαθὰ ἐπετελέσθησαν εἰς τὴν καθ’ ὑμᾶς Ἱερὰν Μονὴν ἀπὸ τῆς ἐπανδρώσεως ταύτης καὶ τῆς ἐπανακοινοβιοποιήσεώς της. Συγκινούμεθα δέ, διότι ἡ ἐπάνδρωσις αὕτη ἐσήμανε διὰ τὸ Ἅγιον Ὅρος τὴν ἀπαρχήν, ἓν ἀληθὲς Πάσχα, ἤτοι τήν, τῇ θαυμαστῇ προνοίᾳ τῆς Θεομήτορος, ἔξοδον ἐκ τῆς περιόδου τῆς λειψανδρίας καὶ ἐγκαταλείψεως καὶ τὴν διέλευσιν εἰς τὴν νέαν περίοδον τῆς ἀνθήσεως καὶ ἀνασυγκροτήσεως, διὰ τῆς παρουσίας πληθύος νέων καὶ πεπαιδευμένων μοναχῶν, τῆς ἐπιστροφῆς εἰς τὰς ἀρχὰς τοῦ κοινοβιακοῦ πολιτεύματος, τῆς ἀνακαινίσεως καὶ ἀναστηλώσεως τῶν ἀνεκτιμήτων μνημείων του, τῆς προστασίας καὶ διαφυλάξεως τῶν ἀποτεθησαυρισμένων κειμηλίων, κυρίως δὲ καὶ πρὸ πάντων διὰ τῆς ἐπιτεύξεως τοῦ κυριωτέρου σκοποῦ τῆς ὑπάρξεως αὐτοῦ, ἤτοι τῆς ἑτοιμασίας πολιτῶν διὰ τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ. Οὕτω λοιπὸν σήμερον τὸ Ἅγιον Ὅρος εἶναι ἡ ἀγαθὴ γῆ, ἥτις καθ’ ἑκάστην βλαστάνει πολυποίκιλα τῶν ἀρετῶν ἄνθη.
Ὡσαύτως ἐκφράζομεν τὴν χαρὰν ἡμῶν διότι κατὰ τὸ διαρρεῦσαν τοῦτο διάστημα τῆς εἰκοσαετοῦς Πατριαρχίας ἡμῶν ηὐτυχήσαμεν, ὡς καὶ ὁ ἀείμνηστος προκάτοχος ἡμῶν Πατριάρχης Δημήτριος, νὰ ἴδωμεν ἰδίοις ὄμμασι τὴν Ἀνάστασιν καὶ ἀναγέννησιν ταύτην τῶν ποθητῶν τοῦ Ἄθω σκηνωμάτων, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ τῆς καθ’ ὑμᾶς Ἱερᾶς Μονῆς. Οὕτω λοιπὸν εἴχομεν καὶ ἡμεῖς μίαν εὐλογίαν ἀνάλογον μὲ τὴν τοιαύτην τοῦ κτίτορος τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μονῆς μακαρίου Πατριάρχου Ἱερεμίου, ὅστις ἡγεῖτο τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας εἰς μίαν περίοδον πλήρους ἀνασυγκροτήσεως τοῦ μοναστικοῦ καὶ κοινοβιακοῦ βίου, συστάσεως ἢ ἐπανασυστάσεως τῶν ἱερῶν μονῶν καὶ κυρίως ἐμφανίσεως καὶ δράσεως μεγάλων καὶ φωτισμένων μοναστικῶν προσωπικοτήτων, ὡς τοῦ ἁγίου Διονυσίου τοῦ ἐν Ὀλύμπῳ, τοῦ ἁγίου Νικάνορος, κτήτορος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ζάβορδας, τὴν ὁποίαν μόλις πρὸ ἡμερῶν ἐπεσκέφθημεν καὶ ἐθαυμάσαμεν, καὶ τῶν ὁσίων Νεκταρίου καὶ Θεοφάνους, κτητόρων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Βαρλαὰμ Μετεώρων.
Τὸ δὲ ὄνομα τὸ ὁποῖον φέρετε, ἅγιε Καθηγούμενε, μᾶς ἐνθυμίζει αὐτοὺς οἵτινες διὰ τῶν δακρυρρόων εὐχῶν των καὶ τῶν ὑπὲρ τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν ἀγώνων των εὑρίσκονται ὄπισθεν αὐτῆς τῆς ἀναγεννήσεως καὶ μετέδωκαν ὑμῖν περίσσειαν χάριτος καὶ ζωῆς, ὡς ὁ ὁμώνυμος ὑμῶν εἰς τὴν πλησιόχωρον Καλύβην τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἀσκητεύσας θαυμαστὸς Ρῶσσος ἐρημίτης Τύχων. Παρ’ ὅτι οὗτοι ἔζησαν καὶ ἠγάπησαν τὴν ἀφάνειαν, ἔλαβον τὸ χάρισμα τῆς υἱοθεσίας καὶ ἐβασίλευσαν «ἐν ζωῇ διὰ τοῦ Ἑνὸς Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Ρωμ. ε΄, 17). Ὅθεν καὶ ἡ Μήτηρ ἡμῶν Ἐκκλησία μετ’ εὐγνωμοσύνης πάντοτε τιμᾷ αὐτοὺς καὶ μιμνήσκεται αὐτῶν.
Δέξασθε, τέκνα ἀγαπητὰ καὶ Πατέρες Ὁσιώτατοι, τὴν ἔκφρασιν τῆς εὐαρεσκείας ἡμῶν διὰ τὴν ἀνάστασιν τῆς πρὸ τεσσαρακονταετίας πεπτωκυίας ταύτης σκηνῆς τοῦ Ἁγίου Νικολάου καὶ τοῦ ἀοιδίμου Πατριάρχου Ἱερεμίου, τὴν διάσωσιν τοῦ ὑπερπολυτίμου κειμηλιακοῦ πλούτου αὐτῆς καὶ ἰδίᾳ τῶν θαυμασίων τοιχογραφιῶν τοῦ Θεοφάνους Κρητός, καὶ διὰ τὰς πολλαπλᾶς ἑτέρας κοπιώδεις προσπαθείας σας πρὸς ἐπιτέλεσιν τῆς πνευματικῆς ἀποστολῆς αὐτῆς. Τὸ σημαντικὸν ἔργον τὸ ὁποῖον ἐπετελέσθη ἐνταῦθα διὰ τὴν ἀναστήλωσιν τοῦ κτηριακοῦ συνόλου, παρὰ τὰ προβλήματα τὰ ὁποῖα ὑπάρχουν ἐκ τῆς θέσεως τῆς Μονῆς καὶ τῶν κατὰ καιροὺς γενομένων ἐκτάκτων γεγονότων, μαρτυρεῖ εὐγλώττως διὰ τὴν ἀγάπην σας πρὸς αὐτήν.
Ἀγωνισθῆτε δὲ ὅλαις δυνάμεσιν ὅπως διὰ τῆς ὑπακοῆς ἁγιάζητε τὸν βίον ὑμῶν καὶ σώζησθε. Διότι, ὡς ὁ Ἀδὰμ εὐθὺς ὡς παρήκουσε τοῦ θείου προστάγματος ἐξωρίσθη τοῦ παραδείσου, οὕτω καὶ ὁ μοναχὸς ὅστις φεύγει ἐκ τῆς ὑπακοῆς, ἐκπίπτει τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ σκοποῦ τῆς μοναχικῆς τελειότητος καὶ πλέον ἡ προαίρεσις αὐτοῦ βλαστάνει ἀκάνθας καὶ τριβόλους.
Ἐκ καρδίας εὐχόμεθα ὅπως διὰ τῆς ἀσκήσεως τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς καρποφορίας τῶν μοναχικῶν ἀρετῶν τύχητε τῆς δωρεᾶς τοῦ ποθητοῦ Παραδείσου, μετὰ πάντων τῶν πρὸ ὑμῶν μακαρίων συγκοινοβιατῶν, τῇ πρεσβείᾳ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ τοῦ γνησίου φίλου τοῦ Δεσπότου, Ἱεράρχου Νικολάου, τοῦ ἰδιαιτέρως εὐλογοῦντος τὴν καθ’ ὑμᾶς γεραρὰν Ἱερὰν Μετάνοιαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου