Ὁμιλία τῆς Α.Θ.Παναγιότητος, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου κατὰ τὴν ἐπὶ τῇ ὑποδοχῇ Αὐτοῦ δοξολογίαν εἰς τὴν Ἱ. Μονὴν Ξηροποτάμου (21/08/2008)

Ἱερώτατοι Ἀδελφοί,

Ὁσιώτατοι ἅγιε Καθηγούμενε καί λοιποί Πατέρες τῆς Ἱερᾶς Βασιλικῆς, Πατριαρχικῆς καί Σταυροπηγιακῆς Μονῆς τοῦ Ξηροποτάμου, «χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε, πάλιν ἐρῶ, χαίρετε»! (Φιλ. 4, 4).

Ἐν συγκινήσει πολλῇ καί χαρᾷ ἤλθομεν ἀπό τό ἐν Κωνσταντινουπόλει μαρτυρικόν Κέντρον τῆς Ὀρθοδοξίας νά εὐλογήσωμεν πατρικῶς τήν ἱεράν Ξηροποταμινήν Ἀδελφότητα, τά λίαν προσφιλῆ ἐν Χριστῷ τέκνα ἡμῶν, νά ἴδωμεν ἐκ τοῦ πλησίον τήν ἀσκητικήν πολιτείαν των, νά στηρίξωμεν πνευματικῶς τήν δεξιάν των εἰς τήν ἐργασίαν τοῦ θείου θελήματος, ἀλλά καί νά ἀρυσθῶμεν χάριν καί δυνάμεις ἀπό τόν Τίμιον Σταυρόν, τό τιμαλφέστατον τῆς Μονῆς κειμήλιον, καί ἀπό τά χαριτόβρυτα λείψανα τῶν τε Ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων καί τοῦ κτήτορος Ἁγίου Παύλου, τοῦ τῆς Μονῆς ἐπωνύμου, προκειμένου νά συνεχίσωμεν τό πολυεύθυνον καί πολύπονον καί λίαν κινδυνῶδες ἔργον ἡμῶν, τῆς οἰακοστροφίας δηλονότι τῆς θεοτεύκτου ὁλκάδος, εἰς τούς πονηρούς καί δυσχειμέρους τούτους καιρούς.

Καί ἐν πρώτοις μέν εὐχαριστοῦμεν τῇ ὑμετέρᾳ Ὁσιολογιότητι, ἅγιε Καθηγούμενε κ. Ἰωσήφ, τόσον διά τούς εὐλαβεῖς λόγους τῆς προσφωνήσεως, ὅσον καί διά τήν ὑποδοχήν καθ᾿ ἑαυτήν. «Ὁ δεχόμενος Προφήτην εἰς ὄνομα Προφήτου, μισθόν Προφήτου λήψεται» (Ματθ. 10, 41), εἶπεν ὁ Κύριος. Σεῖς ὑποδέχεσθε σήμερον τόν Ἐπίσκοπόν σας, ὁ ὁποῖος ταυτοχρόνως εἶναι καί ὁ Κυρηναῖος τῆς Ἐσταυρωμένης Μητρός Ἐκκλησίας, ἀλλά καί ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης, ὁ ἔχων τήν πρώτην καί μείζονα εὐθύνην ἐν τοῖς ἐκκλησιαστικοῖς πράγμασιν. Ἡ ὅλη πρός τό πρόσωπον αὐτοῦ εὐλάβεια καί τιμή, ἐπί τόν «Ποιμένα καί Ἐπίσκοπον τῶν ψυχῶν ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν» (Α’ Πέτρ. 2, 25) διαβαίνει καί ἀνάλογος θά εἶναι ὁ μισθός, τόν ὁποῖον Ἐκεῖνος θά σᾶς ἀνταποδώσῃ, ὅν καί εὐχόμεθα μέγαν καί πολύν.

Γνωρίζομεν ὅτι ἡ ζωή τοῦ κατ᾿ ἀλήθειαν μοναχοῦ εἶναι βίος κινούμενος μεταξύ τοῦ Κήπου τῆς Γεθσημανῆ καί τοῦ Γολγοθᾶ. Τοὐτέστι βίος ταυτόσημος μέ τήν προσευχήν, τήν ἱεράν ἀγωνίαν, τά δάκρυα καί τόν Σταυρόν. Καί τοῦτο ἑκοντί, ἐθελουσίως! Ἀλλά πάντοτε ἐπ᾿ ἐλπίδι ἀναστάσεως καί ζωῆς αἰωνίου! Πάντοτε ἐν τῇ προσδοκίᾳ τοῦ ἀκτίστου Θαβωρείου Φωτός καί τῆς ἐνθέου δόξης, τά ὁποῖα πρόκειται νά ἀπολαύσουν «οἱ καλῶς ἀθλήσαντες» καί «τῷ ὕψει τῶν ἀρετῶν διαπρέψαντες». Ὁ Μοναχός αὐτοπροαιρέτως ἔθεσεν ἑαυτόν ὑποκάτω πάντων, ἐκένωσεν ἑαυτόν πάσης δόξης, πάσης τιμῆς, πάσης παρακλήσεως, παντός θελήματος, πάσης παρρησίας, ταπεινούμενος ἕως θανάτου, προκειμένου νά μιμηθῇ τόν Χριστόν, ὁ Ὁποῖος «ἑαυτόν ἐκένωσε ... καί ἐταπείνωσεν ἑαυτόν, γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ» ( Φιλ. 2, 7-8 ), ὥστε νά ἀπολαύσῃ ἀργότερον «τάς μετά ταῦτα δόξας» (Α’ Πέτρ. 1, 11) μαζί μέ τήν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον καί πάντας τούς Ἁγίους ἐν τῇ οἰκίᾳ τοῦ Πατρός του, ὅπου «μοναί πολλαί εἰσιν» (Ἰωάν. 14, 2). Καί ὁ μοναχικός βίος, ἀκόμη καί ὁ ἐντελῶς κατά μόνας, ὁ ἀναχωρητικός, δέν εἶναι ἀπομεμονωμένος ποτέ ἀπό τό ὑπόλοιπον ἐκκλησιαστικόν σῶμα καί τήν ἐπισκοποκεντρικήν θεοκατάστατον δομήν του, ἀλλ᾿ εὑρίσκεται «εἰς ὑπακοήν πίστεως» (Ρωμ. 1, 5) καί ἐν κοινωνίᾳ ἀγάπης καί μαρτυρίας ἀποστολικοπατερικῆς μετά τοῦ Ἐπισκόπου, εἰς τοῦ ὁποίου τοῦ ἱεροῦ ὠμοφορίου τήν εὐθύνην κρέμαται, ὅπως καί οἱ λοιποί πιστοί. Εἰς ἀντίθετον περίπτωσιν, ὅ μή γένοιτο!, καθίσταται κλῆμα ἀποκεκομμένον ἐκ τῆς ἀμπέλου, τοῦ ὁποίου ἡ νέκρωσις εἶναι βεβαία, παρά τήν ἐνδεχομένως ἐξωτερικήν, ἐπιδερμικήν καί φενακίζουσαν ἐμφάνισιν «ζωῆς». Ἡμεῖς, πληροφορούμενοι καί γνωρίζοντες καλῶς τό τε ὑγιές τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ φρονήματος ὑμῶν καί τήν πρός τήν Μητέρα Ἐκκλησίαν γνησίαν υἱϊκήν ἀφοσίωσίν σας, ἅτινα βαίνουν παραλλήλως πρός τούς συντόνους ἀσκητικούς ἀγῶνας καί ἱδρῶτας ἑνός ἐκάστου ἐκ τῶν μελῶν τῆς εὐλογημένης Ξηροποταμινῆς ἀδελφότητος, διαβεβαιούμεθα ὑμᾶς ὅτι εὑρίσκεσθε καθημερινῶς εἰς τάς πρός Κύριον ταπεινάς ἡμῶν ἐντεύξεις καί ἔχετε πάντοτε μίαν διακεκριμένην θέσιν εἰς τήν καρδίαν τοῦ Ἐπισκόπου καί Πατριάρχου σας. Εἴμεθα μαζί σας εἰς τήν ἀγωνίαν, τήν προσευχήν, τήν ὑπομονήν καί τό πάθος, ἀδιαλείπτως. Ὅπως εἴμεθα μαζί σας καί εἰς τήν ηὐξημένην εὐαισθησίαν περί τῆς ἀκριβείας εἰς τά καίρια τῆς πίστεως, τῶν ὁποίων, ἄλλωστε, ὁ Πατριάρχης εἶναι ex officio ἐγγυητής καί προασπιστής. Εἴμεθα μαζί σας εἰς τήν πορείαν τῆς στενῆς καί τεθλιμμένης ὁδοῦ, ἀλλ’ εἴμεθα μαζί σας καί εἰς τήν πορείαν πρός Ἐμμαούς, ἡ ὁποία εἶναι ἡ κεκρυμμένη ὄψις τόσον τῆς μοναχικῆς, ὅσον καί τῆς Ἐπισκοπικῆς καί Πατριαρχικῆς ἰδιότητος. Συνεχίσατε, λοιπόν, μέ ἀνανεούμενον ζῆλον καί ἐνθουσιασμόν τήν μυστικήν ἐργασίαν εἰς τά βάθη τοῦ ἔσω ἀνθρώπου, τήν καλλιέργειαν τῆς εὐαγγελικῆς ἀρετῆς, τήν ἀδιάλειπτον καί ἀνύστακτον προσευχήν ὑπέρ ἑαυτῶν, ἀλλά καί ὑπέρ ἡμῶν καί τοῦ κόσμου ὅλου. Εὑρίσκεσθε ὑπό τήν σκέπην τοῦ Ξύλου τῆς Ζωῆς, εἰς τάς ἀγκάλας τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί ὑπό τήν προστασίαν τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα Μεγάλων Μαρτύρων καί τοῦ Ἁγίου Παύλου τοῦ κτήτορος. Πολλοί θά ἐζήλευον τάς προϋποθέσεις ταύτας. Συνεχίσατε, λοιπόν, προσπαθοῦντες «περισσεύειν μᾶλλον», πρός αἰωνίαν δόξαν τοῦ Θεοῦ.

Εἰς ἀνάμνησιν τῆς ἐπισκέψεως ἡμῶν δεχθῆτε, Ὁσιολογιώτατε ἅγιε Καθηγούμενε, τό μικρόν δῶρον τοῦτο ὡς δεῖγμα τῆς πατρικῆς ἡμῶν ἀγάπης καί ἔκφρασιν τῆς ὁλοκαρδίου Πατριαρχικῆς ἡμῶν εὐλογίας διά τε τήν Μονήν, δι᾿ ὑμᾶς προσωπικῶς καί διά πάντας τούς σύν ὑμῖν ἀδελφούς.

Δῴη ὑμῖν ὁ Κύριος χάριν καί ἔλεος καί φωτισμόν καί εἰρήνην πολλήν, εἰς σωτηρίαν! Ἀμήν.