Ἱερώτατοι Ἅγιοι Ἀδελφοί,
Ὁσιώτατοι Πατέρες, οἵ τε Καθηγούμενοι καὶ οἱ Ἀντιπρόσωποι τῶν Εἴκοσιν Ἱερῶν Βασιλικῶν, Πατριαρχικῶν καί Σταυροπηγιακῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους,
Ἐξοχώτατε κύριε Ὑπουργὲ Ἐξωτερικῶν,
Ἐξοχώτατε κύριε Διοικητά,
Τέκνα ἐν Κυρίῳ θεοφιλέστατα τῆς ἡμῶν Μετριότητος, οἱ συμπαρόντες εἰς τὴν ἐκκλησιαστικὴν σύναξιν ταύτην,
Ἡ συμπλήρωσις εἰκοσαετίας εἰς τὸ πηδάλιον τοῦ Ἁγιωτάτου Ἀποστολικοῦ, Πατριαρχικοῦ καὶ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου ἔδωκεν ἡμῖν τήν εὐκαιρίαν νά πραγματοποιήσωμεν ἕνα μακροχρόνιον πόθον ἡμῶν, νά προσκυνήσωμεν καὶ πάλιν τά ἁγιάσματα τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τὴν ἐφέστιον εἰκόνα τοῦ «Ἄξιόν ἐστιν» καὶ νὰ λάβωμεν τὴν εὐλογίαν τῆς Ἐφόρου τοῦ Ἁγιωνύμου Ὄρους Κυρίας Θεοτόκου.
Εὐχαριστοῦμεν ἅπασαν τὴν Ἱερὰν Σύναξιν διὰ τὴν φιλόφρονα ὑποδοχήν, τὴν φιλοπάτορα ἀγάπην καὶ τὴν προσγενομένην τιμήν, καὶ τὸν προσφωνήσαντα Ἅγιον Καθηγούμενον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σίμωνος Πέτρας διὰ τοὺς θερμοὺς λόγους υἱϊκῆς ἀγάπης καὶ σεβασμοῦ πρὸς τὸ πρόσωπον ἡμῶν καὶ τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον. Γνωρίζομεν τὴν ἀγάπην καὶ ἀφοσίωσιν πάντων ὑμῶν εἰς τὴν Μητέρα Ἐκκλησίαν, ὑπὸ τὴν σκέπην καὶ εὐλογίαν τῆς ὁποίας τὸ Ἅγιον Ὄρος αὐξάνει «ὡς δένδρον εὐσκιόφυλλον ὑφ’ οὗ σκέπονται πολλοί», κραταιοῦται καὶ χωρεῖ ἐπὶ τὰ πρόσω. Ἀλλὰ πρέπει νὰ γνωρίζητε ὅτι τὰ αἰσθήματα ταῦτα εἶναι ἀμοιβαῖα καὶ μετὰ πολλῆς στοργῆς καὶ πατρικοῦ ἐνδιαφέροντος παρακολουθοῦμεν τὴν παρουσίαν τοῦ Ἁγίου Ὄρους εἰς τὸν σύγχρονον κόσμον καὶ συγχαίρομεν διὰ τὴν ἀγλαόκαρπον πορείαν αὐτοῦ κατὰ τὴν εἰκοσαετίαν τῆς Πατριαρχίας ἡμῶν, ἡ ὁποία πορεία ὑπῆρξεν ὁ ὥριμος καρπὸς τοῦ ἁρμονικοῦ συνδυασμοῦ τῆς παλαιᾶς σοφίας καὶ ἐμπειρίας τοῦ παρελθόντος μετὰ τοῦ ὑγιοῦς ἐνθουσιασμοῦ καὶ τοῦ νεανικοῦ ζήλου καὶ σφρίγους τῶν νεωτέρων μοναχῶν, οἵτινες ἐπήνδρωσαν, κατὰ τὴν τελευταίαν 40ετίαν τὰ ἐγκαταλελειμμένα, ἀλλὰ ἡγιασμένα, ἱερὰ σκηνώματα αὐτοῦ. Πολλῷ μᾶλλον, ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία χαίρει καὶ ἐγκαυχᾶται διὰ τὰ σεμνώματα καὶ ἐγκαλλωπίσματα ἀρετῆς τοῦ Ἱεροῦ τούτου Τόπου, ἅπερ ὡς ἀστέρες φωτεινοὶ διέλαμψαν ἐν τῷ στερεώματι αὐτῆς καὶ πάντες ἡμεῖς, οἱ πνευματικοὶ ἡγήτορες, αὐτῆς, κλίνομεν εὐλαβῶς τὸ γόνυ ἐνώπιον τῶν ἀειμνήστων Ἁγιορειτῶν πατέρων, τῶν πάλαι τε καὶ τῶν ἐπ΄ἐσχάτων, προβάλλοντες αὐτοὺς ὡς ἀληθῆ ἐκμαγεῖα ἀρετῆς καὶ πρότυπα πρὸς μίμησιν ὑμῶν, ὅσοι ἀκολουθεῖτε τοῖς ἴνχεσιν αὐτῶν. Εἴη ἡ μνήμη αὐτῶν αἰωνία!
Μετὰ συγκινήσεως ἀναμιμνημνησκόμεθα τῆς ἡμετέρας προσκυνηματικῆς ἐπισκέψεως, μικρὸν μετά τὴν ἐκλογὴν ἡμῶν, ὅτε ἤλθομεν ἐν δοξολογίᾳ τοῦ παναγίου ὀνόματος τοῦ Κυρίου καὶ ἐν εὐγνωμοσύνῃ πρὸς τὴν Θεομήτορα.
Καὶ νῦν ἀξιοῖ ἡμᾶς ὁ Κύριος νὰ ἐπανέλθωμεν, ἵνα κοινωνήσωμεν μετὰ πάντων ὑμῶν τῆς ἑορτίου χαρᾶς εἰς τὸν πανίερον, περικαλλῆ καὶ ἱστορικὸν τοῦτον οἶκον τῆς Θεοτόκου, στεγάσαντα ἐπὶ δέκα ἤδη αἰῶνας τοὺς πνευματικοὺς ἀναστεναγμούς, τοὺς καρδιακοὺς πόθους καὶ τὰς φιλοθέους ἐντεύξεις τῶν ἐν Ἁγίῳ Ὄρει ἐνασκουμένων πατέρων, τέκνων ἠγαπημένων τοῦ καθ’ ἡμᾶς Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου.
Ἐρχόμενοι ἀπὸ τῆς Βασιλευούσης, τῆς ὁποίας οἱ ἱστορικοί δεσμοί μετὰ τοῦ μυροβόλου περιβολίου τῆς Παναγίας εἶναι ἰδιαιτέρως ἰσχυροί, ἐκπληροῦμεν ὀφειλετικὸν χρέος εὐχαριστίας πρὸς τὴν Δέσποιναν τοῦ Ἱεροῦ τούτου Τόπου διὰ τὰς πλουσίας εὐεργεσίας αὐτῆς κατὰ τὸ διαρρεῦσαν χρονικὸν διάστημα καὶ συγχρόνως λαμβάνομεν ἐνίσχυσιν εἰς τὴν περαιτέρω διακονίαν ἡμῶν.
Ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ ἠγαπημένα,
Ἤλθομεν ἀπὸ τῆς Πόλεως ἕως ὑμῶν ζητοῦντες ἰδεῖν ὑμᾶς προκόπτοντας ἐν τῇ πατροπαραδότῳ ἀσκήσει καὶ ἐν πάσαις ταῖς χρησταῖς ὁδοῖς τοῦ μονοτρόπου βίου. Ὄντες πολῖται τοῦ ὑπερχιλιετοῦς μοναστικοῦ τούτου χώρου, τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τοῦ δεχθέντος ἐκ τῆς Βασιλευούσης καὶ τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας πολλάκις ποικιλότροπον συμπαράστασιν καὶ συναρωγήν, μὴ λησμονεῖτε τὸν σκοπὸν τῆς ἐνταῦθα παρουσίας σας. Τηροῦντες τὰς παρακαταθήκας τῶν πατέρων, τοῦ ἁγίου Ἀθανασίου τοῦ Ἀθωνίτου καὶ τῶν λοιπῶν κτητόρων τῶν Ἱερῶν Σκηνωμάτων τοῦ Ἄθω, εἰσέρχεσθε παρακαλοῦμεν καθ’ ἡμέραν εἰς γυμνασίαν καὶ παιδείαν πολέμου καὶ ποιεῖτε πάλην καὶ ἀγῶνα πρὸς τὰς ἀρχὰς καὶ τὰς ἐξουσίας τοῦ σκότους. Διότι οὐδεὶς θὰ χαρίσῃ ὑμῖν τὴν βασιλείαν καὶ τὴν αἰώνιον ζωὴν ἄνευ καμάτου καὶ ἀγῶνος, ἐπειδὴ «στενὴ καὶ τεθλιμμένη ἡ ὁδὸς», κατὰ τοὺς λόγους τοῦ Κυρίου (Ματθ. ζ΄, 14). Δι’ αὐτῆς τῆς τραχείας ὁδοῦ δέον νὰ διέλθωμεν πάντες καὶ νὰ ὑπομείνωμεν πᾶσαν θλῖψιν καὶ στενοχωρίαν τοῦ μονήρους βίου διὰ τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν.
Εἶναι ἀληθῶς μεγάλη ἡ συγκίνησις ἡμῶν, ἀξιουμένων καὶ πάλιν νὰ ἴδωμεν καὶ νὰ ἐγγίσωμεν τὰ ἄφθαρτα λείψανα τῶν ἁγίων, νά προσκυνήσωμεν τὰς ἱστορικὰς μονάς, ἀλλὰ καὶ νὰ ἀφουγκρασθῶμεν τοὺς ἀγῶνας καὶ τοὺς κόπους σας διά τὴν διατήρησιν τῶν ἱερῶν Σκηνωμάτων, τὴν διαφύλαξιν τῆς κοινοβιακῆς καὶ ἡσυχαστικῆς ζωῆς καὶ τὴν ἀναστήλωσιν τῶν ναῶν καὶ τῶν μοναστηρίων.
Αἱ ὑλικαὶ προϋποθέσεις καὶ συνθῆκαι σήμερον δὲν εἶναι εὐχερεῖς, ὅσον ἄλλοτε, ἀλλὰ αὐτομάτως ἔρχονται εἰς τόν νοῦν ἡμῶν οἱ λόγοι τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ὁμολογοῦντος ὅτι δι’ οὐδὲν ἕτερον ἠδύνατο νά καυχηθῇ, παρά διὰ τὰς ἀσθενείας αὐτοῦ, ὥστε νὰ δύναται ὕστερον νά λέγῃ: «ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός».
Αἰσθανόμεθα, λοιπόν, ὅτι καὶ ὁ Ἄθως ἠμπορεῖ νά καυχᾶται πλέον πάντων διὰ τά παθήματα τῶν τέκνων του καὶ νὰ ὁμολογῇ ὅτι ὁ Χριστός παριστᾷ ἑαυτόν ζῶντα καὶ μαρτυρεῖ τὴν παρουσίαν Αὐτοῦ ἐνταῦθα ἐν πολλοῖς τεκμηρίοις. Διὰ τοῦτο, ἔστω καὶ ἐντὸς πολλῶν δυσχερειῶν, ὁ ἁγιορείτης μοναχός, ζῶν μὲ τὸ ὅραμα μιᾶς ἄλλης ζωῆς, ἥτις «οὔκ ἐστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου», ἀναμένει πάντοτε μετὰ χρηστῆς ἐλπίδος τὴν ὥραν ἐκείνην ὅταν θὰ πραγματοποιηθῇ τὸ γραφικὸν: «τά ἀρχαῖα παρῆλθεν, ἰδού γέγονε τά πάντα καινά».
Ἄς μὴ λησμονῶμεν ὅτι ἅπαντες οἱ ἅγιοι ἐδοξάσθησαν ἐν ταῖς ἀποτυχίαις αὐτῶν. Ὁ ἀρχηγὸς τοῦ μοναστικοῦ τάγματος, ὁ Τίμιος Πρόδρομος, τοῦ ὁποίου τὴν Σύλληψιν ἑωρτάσατε χθές, κατὰ κόσμον ἀπέτυχεν, ἀποτμηθεὶς τὴν κεφαλήν, ἐπειδὴ ἐμαρτύρησε τὴν ἀλήθειαν καὶ ἤλεγξε τὴν παρανομίαν. Ἀλλ’ ἔμεινεν εἰς τὴν ἱστορίαν ὡς ὁ Πρόδρομος τοῦ Χριστοῦ, ὁ «μείζων πάντων ἐν γεννητοῖς γυναικῶν», ἡ κορυφὴ τῶν Προφητῶν. Οὕτω καὶ ὑμεῖς, τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ ἑπόμενοι, ὑπομείνατε γενναίως τοὺς πειρασμοὺς καὶ τὰς θλίψεις, τὰς ὁποίας ἐπιτρέπει ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ, ἀκούοντες τοῦ Κυρίου λέγοντος ἐν τοῖς Εὐαγγελίοις: «ἐν τῇ ὑπομονῇ ὑμῶν κτήσασθε τὰς ψυχὰς ὑμῶν». Ὁ Θεὸς διατηρεῖ ἐξ ὑμῶν τῶν μοναχῶν τοῦ Ἁγιωνύμου Ὄρους «κατάλοιπον» τοῦ Ἰσραήλ, σπέρμα ἅγιον, τὸ ὁποῖον ἀποτελεῖ καύχημα καὶ στήλωμα τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας. Ἀγαλλιᾶσθε λοιπὸν καθ’ ἡμέραν ὅτι ἠξιώθητε νὰ εἶσθε μοναχοὶ εἰς αὐτὸν τὸν ἁγιοβάδιστον τόπον, συγκληρονόμοι τῶν Ἁγιορειτῶν ἁγίων καὶ μαρτύρων, συνόμιλοι τῶν πρὸ ὑμῶν πατέρων, οἵτινες δι’ ἀσκητικῶν ἱδρώτων καὶ δακρύων μετανοίας ἐπότισαν τὸ χῶμα αὐτοῦ καὶ σᾶς παρακολουθοῦν, σᾶς ἀγαποῦν, σᾶς ὑπερασπίζονται ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ συμμετέχουν εἰς τὰς ἰδικάς σας ἐπιποθήσεις. Ἡ μοναχικὴ κλῆσις ὑμῶν ἀποτελεῖ σταυρικὴν πορείαν, ἀποστολικὴν ξενιτείαν, εἴσοδον διὰ τῆς στενῆς πύλης, ἀλλὰ τὸ τέρμα αὐτῆς εἶναι ἡ ἀγαλλίασις τοῦ φωτὸς τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου.
Διὰ τοῦτο μείνατε πιστοὶ εἰς τὴν αἰωνόβιον παράδοσίν σας, ἀγαπητοὶ πατέρες, ἥτις φθάνει μέχρι τοῦ ἰδίου τοῦ Κυρίου ἡμῶν καὶ εἶναι ἡ κλεὶς ἡ ἀνοίγουσα τὴν εἴσοδον τοῦ Θεοῦ εἰς τὸν ἄνθρωπον, διὰ τῆς ὑπομονῆς, τοῦ κόπου, τοῦ πόνου, τῆς ἐγκρατείας, τῆς μετανοίας, τῆς μακροθυμίας, τῆς νηστείας, τῆς ἡσυχίας, τῆς ἀγρυπνίας, τῆς κακοπαθείας. Ἡ ἄσκησίς σας, διὰ τῶν ποικίλων τρόπων τοὺς ὁποίους ἐφευρίσκει ἡ πανάρχαιος ἐμπειρία τοῦ ἁγιορειτικοῦ βίου, εἶναι τὸ ἀντίδοτον τοῦ θανάτου καὶ τὸ μέσον τῆς ἀγαπήσεως τοῦ Χριστοῦ.
Πιστεύοντες, ὅθεν, καὶ λογιζόμενοι περὶ ὑμῶν τὰ κρείττονα, εὐχόμεθα ἐγκαρδίως ὅπως ὁ Κύριος δωρῆται ὑμῖν καθ’ ἡμέραν τὴν ἐμπειρίαν τῆς σωτηρίου ἀγάπης Του καὶ πληροῖ τὰς καρδίας ὑμῶν μὲ πλουσιόδωρον χάριν καὶ εὐλογίαν, ὥστε νὰ δίδετε καρποφόρως τὴν ἀγαθήν μαρτυρίαν διὰ τῶν μοναστικῶν ἀγώνων ὑμῶν, ὡς φωτομόρφων τέκνων τῆς Ὀρθοδόξου Μητρὸς Ἐκκλησίας.
Καλῶς σᾶς εὕρομεν καὶ θερμῶς εὐχαριστοῦμεν διὰ πάντα.
Ὁσιώτατοι Πατέρες, οἵ τε Καθηγούμενοι καὶ οἱ Ἀντιπρόσωποι τῶν Εἴκοσιν Ἱερῶν Βασιλικῶν, Πατριαρχικῶν καί Σταυροπηγιακῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους,
Ἐξοχώτατε κύριε Ὑπουργὲ Ἐξωτερικῶν,
Ἐξοχώτατε κύριε Διοικητά,
Τέκνα ἐν Κυρίῳ θεοφιλέστατα τῆς ἡμῶν Μετριότητος, οἱ συμπαρόντες εἰς τὴν ἐκκλησιαστικὴν σύναξιν ταύτην,
Ἡ συμπλήρωσις εἰκοσαετίας εἰς τὸ πηδάλιον τοῦ Ἁγιωτάτου Ἀποστολικοῦ, Πατριαρχικοῦ καὶ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου ἔδωκεν ἡμῖν τήν εὐκαιρίαν νά πραγματοποιήσωμεν ἕνα μακροχρόνιον πόθον ἡμῶν, νά προσκυνήσωμεν καὶ πάλιν τά ἁγιάσματα τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τὴν ἐφέστιον εἰκόνα τοῦ «Ἄξιόν ἐστιν» καὶ νὰ λάβωμεν τὴν εὐλογίαν τῆς Ἐφόρου τοῦ Ἁγιωνύμου Ὄρους Κυρίας Θεοτόκου.
Εὐχαριστοῦμεν ἅπασαν τὴν Ἱερὰν Σύναξιν διὰ τὴν φιλόφρονα ὑποδοχήν, τὴν φιλοπάτορα ἀγάπην καὶ τὴν προσγενομένην τιμήν, καὶ τὸν προσφωνήσαντα Ἅγιον Καθηγούμενον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σίμωνος Πέτρας διὰ τοὺς θερμοὺς λόγους υἱϊκῆς ἀγάπης καὶ σεβασμοῦ πρὸς τὸ πρόσωπον ἡμῶν καὶ τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον. Γνωρίζομεν τὴν ἀγάπην καὶ ἀφοσίωσιν πάντων ὑμῶν εἰς τὴν Μητέρα Ἐκκλησίαν, ὑπὸ τὴν σκέπην καὶ εὐλογίαν τῆς ὁποίας τὸ Ἅγιον Ὄρος αὐξάνει «ὡς δένδρον εὐσκιόφυλλον ὑφ’ οὗ σκέπονται πολλοί», κραταιοῦται καὶ χωρεῖ ἐπὶ τὰ πρόσω. Ἀλλὰ πρέπει νὰ γνωρίζητε ὅτι τὰ αἰσθήματα ταῦτα εἶναι ἀμοιβαῖα καὶ μετὰ πολλῆς στοργῆς καὶ πατρικοῦ ἐνδιαφέροντος παρακολουθοῦμεν τὴν παρουσίαν τοῦ Ἁγίου Ὄρους εἰς τὸν σύγχρονον κόσμον καὶ συγχαίρομεν διὰ τὴν ἀγλαόκαρπον πορείαν αὐτοῦ κατὰ τὴν εἰκοσαετίαν τῆς Πατριαρχίας ἡμῶν, ἡ ὁποία πορεία ὑπῆρξεν ὁ ὥριμος καρπὸς τοῦ ἁρμονικοῦ συνδυασμοῦ τῆς παλαιᾶς σοφίας καὶ ἐμπειρίας τοῦ παρελθόντος μετὰ τοῦ ὑγιοῦς ἐνθουσιασμοῦ καὶ τοῦ νεανικοῦ ζήλου καὶ σφρίγους τῶν νεωτέρων μοναχῶν, οἵτινες ἐπήνδρωσαν, κατὰ τὴν τελευταίαν 40ετίαν τὰ ἐγκαταλελειμμένα, ἀλλὰ ἡγιασμένα, ἱερὰ σκηνώματα αὐτοῦ. Πολλῷ μᾶλλον, ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία χαίρει καὶ ἐγκαυχᾶται διὰ τὰ σεμνώματα καὶ ἐγκαλλωπίσματα ἀρετῆς τοῦ Ἱεροῦ τούτου Τόπου, ἅπερ ὡς ἀστέρες φωτεινοὶ διέλαμψαν ἐν τῷ στερεώματι αὐτῆς καὶ πάντες ἡμεῖς, οἱ πνευματικοὶ ἡγήτορες, αὐτῆς, κλίνομεν εὐλαβῶς τὸ γόνυ ἐνώπιον τῶν ἀειμνήστων Ἁγιορειτῶν πατέρων, τῶν πάλαι τε καὶ τῶν ἐπ΄ἐσχάτων, προβάλλοντες αὐτοὺς ὡς ἀληθῆ ἐκμαγεῖα ἀρετῆς καὶ πρότυπα πρὸς μίμησιν ὑμῶν, ὅσοι ἀκολουθεῖτε τοῖς ἴνχεσιν αὐτῶν. Εἴη ἡ μνήμη αὐτῶν αἰωνία!
Μετὰ συγκινήσεως ἀναμιμνημνησκόμεθα τῆς ἡμετέρας προσκυνηματικῆς ἐπισκέψεως, μικρὸν μετά τὴν ἐκλογὴν ἡμῶν, ὅτε ἤλθομεν ἐν δοξολογίᾳ τοῦ παναγίου ὀνόματος τοῦ Κυρίου καὶ ἐν εὐγνωμοσύνῃ πρὸς τὴν Θεομήτορα.
Καὶ νῦν ἀξιοῖ ἡμᾶς ὁ Κύριος νὰ ἐπανέλθωμεν, ἵνα κοινωνήσωμεν μετὰ πάντων ὑμῶν τῆς ἑορτίου χαρᾶς εἰς τὸν πανίερον, περικαλλῆ καὶ ἱστορικὸν τοῦτον οἶκον τῆς Θεοτόκου, στεγάσαντα ἐπὶ δέκα ἤδη αἰῶνας τοὺς πνευματικοὺς ἀναστεναγμούς, τοὺς καρδιακοὺς πόθους καὶ τὰς φιλοθέους ἐντεύξεις τῶν ἐν Ἁγίῳ Ὄρει ἐνασκουμένων πατέρων, τέκνων ἠγαπημένων τοῦ καθ’ ἡμᾶς Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου.
Ἐρχόμενοι ἀπὸ τῆς Βασιλευούσης, τῆς ὁποίας οἱ ἱστορικοί δεσμοί μετὰ τοῦ μυροβόλου περιβολίου τῆς Παναγίας εἶναι ἰδιαιτέρως ἰσχυροί, ἐκπληροῦμεν ὀφειλετικὸν χρέος εὐχαριστίας πρὸς τὴν Δέσποιναν τοῦ Ἱεροῦ τούτου Τόπου διὰ τὰς πλουσίας εὐεργεσίας αὐτῆς κατὰ τὸ διαρρεῦσαν χρονικὸν διάστημα καὶ συγχρόνως λαμβάνομεν ἐνίσχυσιν εἰς τὴν περαιτέρω διακονίαν ἡμῶν.
Ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ ἠγαπημένα,
Ἤλθομεν ἀπὸ τῆς Πόλεως ἕως ὑμῶν ζητοῦντες ἰδεῖν ὑμᾶς προκόπτοντας ἐν τῇ πατροπαραδότῳ ἀσκήσει καὶ ἐν πάσαις ταῖς χρησταῖς ὁδοῖς τοῦ μονοτρόπου βίου. Ὄντες πολῖται τοῦ ὑπερχιλιετοῦς μοναστικοῦ τούτου χώρου, τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τοῦ δεχθέντος ἐκ τῆς Βασιλευούσης καὶ τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας πολλάκις ποικιλότροπον συμπαράστασιν καὶ συναρωγήν, μὴ λησμονεῖτε τὸν σκοπὸν τῆς ἐνταῦθα παρουσίας σας. Τηροῦντες τὰς παρακαταθήκας τῶν πατέρων, τοῦ ἁγίου Ἀθανασίου τοῦ Ἀθωνίτου καὶ τῶν λοιπῶν κτητόρων τῶν Ἱερῶν Σκηνωμάτων τοῦ Ἄθω, εἰσέρχεσθε παρακαλοῦμεν καθ’ ἡμέραν εἰς γυμνασίαν καὶ παιδείαν πολέμου καὶ ποιεῖτε πάλην καὶ ἀγῶνα πρὸς τὰς ἀρχὰς καὶ τὰς ἐξουσίας τοῦ σκότους. Διότι οὐδεὶς θὰ χαρίσῃ ὑμῖν τὴν βασιλείαν καὶ τὴν αἰώνιον ζωὴν ἄνευ καμάτου καὶ ἀγῶνος, ἐπειδὴ «στενὴ καὶ τεθλιμμένη ἡ ὁδὸς», κατὰ τοὺς λόγους τοῦ Κυρίου (Ματθ. ζ΄, 14). Δι’ αὐτῆς τῆς τραχείας ὁδοῦ δέον νὰ διέλθωμεν πάντες καὶ νὰ ὑπομείνωμεν πᾶσαν θλῖψιν καὶ στενοχωρίαν τοῦ μονήρους βίου διὰ τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν.
Εἶναι ἀληθῶς μεγάλη ἡ συγκίνησις ἡμῶν, ἀξιουμένων καὶ πάλιν νὰ ἴδωμεν καὶ νὰ ἐγγίσωμεν τὰ ἄφθαρτα λείψανα τῶν ἁγίων, νά προσκυνήσωμεν τὰς ἱστορικὰς μονάς, ἀλλὰ καὶ νὰ ἀφουγκρασθῶμεν τοὺς ἀγῶνας καὶ τοὺς κόπους σας διά τὴν διατήρησιν τῶν ἱερῶν Σκηνωμάτων, τὴν διαφύλαξιν τῆς κοινοβιακῆς καὶ ἡσυχαστικῆς ζωῆς καὶ τὴν ἀναστήλωσιν τῶν ναῶν καὶ τῶν μοναστηρίων.
Αἱ ὑλικαὶ προϋποθέσεις καὶ συνθῆκαι σήμερον δὲν εἶναι εὐχερεῖς, ὅσον ἄλλοτε, ἀλλὰ αὐτομάτως ἔρχονται εἰς τόν νοῦν ἡμῶν οἱ λόγοι τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ὁμολογοῦντος ὅτι δι’ οὐδὲν ἕτερον ἠδύνατο νά καυχηθῇ, παρά διὰ τὰς ἀσθενείας αὐτοῦ, ὥστε νὰ δύναται ὕστερον νά λέγῃ: «ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός».
Αἰσθανόμεθα, λοιπόν, ὅτι καὶ ὁ Ἄθως ἠμπορεῖ νά καυχᾶται πλέον πάντων διὰ τά παθήματα τῶν τέκνων του καὶ νὰ ὁμολογῇ ὅτι ὁ Χριστός παριστᾷ ἑαυτόν ζῶντα καὶ μαρτυρεῖ τὴν παρουσίαν Αὐτοῦ ἐνταῦθα ἐν πολλοῖς τεκμηρίοις. Διὰ τοῦτο, ἔστω καὶ ἐντὸς πολλῶν δυσχερειῶν, ὁ ἁγιορείτης μοναχός, ζῶν μὲ τὸ ὅραμα μιᾶς ἄλλης ζωῆς, ἥτις «οὔκ ἐστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου», ἀναμένει πάντοτε μετὰ χρηστῆς ἐλπίδος τὴν ὥραν ἐκείνην ὅταν θὰ πραγματοποιηθῇ τὸ γραφικὸν: «τά ἀρχαῖα παρῆλθεν, ἰδού γέγονε τά πάντα καινά».
Ἄς μὴ λησμονῶμεν ὅτι ἅπαντες οἱ ἅγιοι ἐδοξάσθησαν ἐν ταῖς ἀποτυχίαις αὐτῶν. Ὁ ἀρχηγὸς τοῦ μοναστικοῦ τάγματος, ὁ Τίμιος Πρόδρομος, τοῦ ὁποίου τὴν Σύλληψιν ἑωρτάσατε χθές, κατὰ κόσμον ἀπέτυχεν, ἀποτμηθεὶς τὴν κεφαλήν, ἐπειδὴ ἐμαρτύρησε τὴν ἀλήθειαν καὶ ἤλεγξε τὴν παρανομίαν. Ἀλλ’ ἔμεινεν εἰς τὴν ἱστορίαν ὡς ὁ Πρόδρομος τοῦ Χριστοῦ, ὁ «μείζων πάντων ἐν γεννητοῖς γυναικῶν», ἡ κορυφὴ τῶν Προφητῶν. Οὕτω καὶ ὑμεῖς, τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ ἑπόμενοι, ὑπομείνατε γενναίως τοὺς πειρασμοὺς καὶ τὰς θλίψεις, τὰς ὁποίας ἐπιτρέπει ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ, ἀκούοντες τοῦ Κυρίου λέγοντος ἐν τοῖς Εὐαγγελίοις: «ἐν τῇ ὑπομονῇ ὑμῶν κτήσασθε τὰς ψυχὰς ὑμῶν». Ὁ Θεὸς διατηρεῖ ἐξ ὑμῶν τῶν μοναχῶν τοῦ Ἁγιωνύμου Ὄρους «κατάλοιπον» τοῦ Ἰσραήλ, σπέρμα ἅγιον, τὸ ὁποῖον ἀποτελεῖ καύχημα καὶ στήλωμα τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας. Ἀγαλλιᾶσθε λοιπὸν καθ’ ἡμέραν ὅτι ἠξιώθητε νὰ εἶσθε μοναχοὶ εἰς αὐτὸν τὸν ἁγιοβάδιστον τόπον, συγκληρονόμοι τῶν Ἁγιορειτῶν ἁγίων καὶ μαρτύρων, συνόμιλοι τῶν πρὸ ὑμῶν πατέρων, οἵτινες δι’ ἀσκητικῶν ἱδρώτων καὶ δακρύων μετανοίας ἐπότισαν τὸ χῶμα αὐτοῦ καὶ σᾶς παρακολουθοῦν, σᾶς ἀγαποῦν, σᾶς ὑπερασπίζονται ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ συμμετέχουν εἰς τὰς ἰδικάς σας ἐπιποθήσεις. Ἡ μοναχικὴ κλῆσις ὑμῶν ἀποτελεῖ σταυρικὴν πορείαν, ἀποστολικὴν ξενιτείαν, εἴσοδον διὰ τῆς στενῆς πύλης, ἀλλὰ τὸ τέρμα αὐτῆς εἶναι ἡ ἀγαλλίασις τοῦ φωτὸς τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου.
Διὰ τοῦτο μείνατε πιστοὶ εἰς τὴν αἰωνόβιον παράδοσίν σας, ἀγαπητοὶ πατέρες, ἥτις φθάνει μέχρι τοῦ ἰδίου τοῦ Κυρίου ἡμῶν καὶ εἶναι ἡ κλεὶς ἡ ἀνοίγουσα τὴν εἴσοδον τοῦ Θεοῦ εἰς τὸν ἄνθρωπον, διὰ τῆς ὑπομονῆς, τοῦ κόπου, τοῦ πόνου, τῆς ἐγκρατείας, τῆς μετανοίας, τῆς μακροθυμίας, τῆς νηστείας, τῆς ἡσυχίας, τῆς ἀγρυπνίας, τῆς κακοπαθείας. Ἡ ἄσκησίς σας, διὰ τῶν ποικίλων τρόπων τοὺς ὁποίους ἐφευρίσκει ἡ πανάρχαιος ἐμπειρία τοῦ ἁγιορειτικοῦ βίου, εἶναι τὸ ἀντίδοτον τοῦ θανάτου καὶ τὸ μέσον τῆς ἀγαπήσεως τοῦ Χριστοῦ.
Πιστεύοντες, ὅθεν, καὶ λογιζόμενοι περὶ ὑμῶν τὰ κρείττονα, εὐχόμεθα ἐγκαρδίως ὅπως ὁ Κύριος δωρῆται ὑμῖν καθ’ ἡμέραν τὴν ἐμπειρίαν τῆς σωτηρίου ἀγάπης Του καὶ πληροῖ τὰς καρδίας ὑμῶν μὲ πλουσιόδωρον χάριν καὶ εὐλογίαν, ὥστε νὰ δίδετε καρποφόρως τὴν ἀγαθήν μαρτυρίαν διὰ τῶν μοναστικῶν ἀγώνων ὑμῶν, ὡς φωτομόρφων τέκνων τῆς Ὀρθοδόξου Μητρὸς Ἐκκλησίας.
Καλῶς σᾶς εὕρομεν καὶ θερμῶς εὐχαριστοῦμεν διὰ πάντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου