Ἐξοχώτατε
κύριε Πρωθυπουργέ τῆς Ἑλλάδος,
Ἱερώτατοι Ἀδελφοί,
Ὁσιώτατοι Πατέρες, οἵ τε Καθηγούμενοι καὶ οἱ Ἀντιπρόσωποι τῶν Εἴκοσιν Ἱερῶν Βασιλικῶν, Πατριαρχικῶν καί Σταυροπηγιακῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους,
Ἐξοχώτατε κύριε Διοικητὰ τοῦ Ἁγίου Ὅρους,
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
Εὐχαριστοῦμεν ἐκ βάθους καρδίας τὴν Ἔφορον τοῦ Ἁγίου Ὅρους, Ὑπεραγίαν Θεοτόκον, καὶ τοὺς πρωτεργάτας τοῦ Ἀθωνικοῦ Μοναχισμοῦ, Ἁγίους Πέτρον καὶ Ἀθανάσιον τοὺς Ἀθωνίτας, διότι χαρίζουν εἰς ἡμᾶς τὴν σημερινὴν ὑλικὴν καὶ πνευματικὴν συνεστίασιν, παρατιθεμένην μετὰ τὴν πρὸ ὀλίγου τελεσθεῖσαν Θείαν Λειτουργίαν ἐν τῷ Πανσέπτῳ Ναῷ τοῦ Πρωτάτου, ἔνθα ἐδοξολογήσαμεν τὸ πανάγιον Ὄνομα τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τῇ συμπληρώσει εἴκοσιν ἐτῶν ἀπὸ τῆς ἡμέρας καθ’ ἣν ἀνήλθομεν τὰς βαθμίδας τοῦ ἱστορικοῦ Συνθρόνου τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας.
Αἶνον καὶ δοξολογίαν προσφέρομεν εἰς τὸν Θεόν, διότι ηὐδόκησεν ἵνα ἐπιτρέψῃ εἰς τὴν ἡμετέραν Μετριότητα ὅπως διακονήσῃ τὴν Ἁγίαν ἡμῶν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν ἀπὸ τοῦ πανιέρου Ἀποστολικοῦ, Πατριαρχικοῦ καὶ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου ἐπὶ τοσοῦτον χρονικὸν διάστημα καὶ ἐν μέσῳ τοσούτων δυσμενῶν συνθηκῶν, ἀπό τε κοσμικῆς καὶ ἀπὸ θρησκευτικῆς ἐπόψεως.
Μετὰ λύπης διαπιστοῦμεν ὅτι εἰς τὸν σύγχρονον ὑλόφρονα κόσμον ἡ πίστις καὶ ἡ εὐλάβεια δὲν εὐδοκιμοῦν. Τὰ στεῖρα κοσμικὰ ἐνδιαφέροντα, ὡς ἡ μονοσήμαντος, ἐξ ὑλικῆς καὶ μόνον ἐπόψεως, μέριμνα διὰ τὴν ἔξοδον ἀπὸ τῆς παρούσης οἰκονομικῆς κρίσεως, ἀπορροφοῦν τὸ πλεῖστον τῆς μερίμνης καὶ τῆς δραστηριότητος ἡμῶν.
Παρὰ ταῦτα, ὑπάρχει γῆ ἀγαθὴ εἰς τὰς ψυχὰς πολλῶν ἀνθρώπων εἰς τὰς ὁποίας ὁ σπειρόμενος σπόρος - ὁ εὐαγγελικὸς λόγος- καρποφορεῖ καρπὸν πολλαπλασίονα. Εἴθε αἱ καρδίαι ἡμῶν νὰ ὑπάγωνται εἰς τὴν εὐλογημένην ταύτην κατηγορίαν. Διότι, ἂν καὶ φαινομενικῶς θεωρῆται ὡς μὴ σχετιζόμενον πρὸς τὴν καθημερινὴν πραγματικότητα, τυγχάνει ἀληθὲς καὶ ἐμπράγματον τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ πνευματικὴ καλλιέργεια καὶ πρόοδος τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἡ ἐνάρετος ἀγωγὴ καὶ κατ’ ἐπέκτασιν διαγωγὴ αὐτοῦ συμβάλλουν τὰ μέγιστα εἰς τὴν ἔξοδον ἀπὸ τῆς οἱασδήτινος κρίσεως καὶ εἰς τὴν εὐρυθμίαν τῆς κοινωνικῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων. Εἰς τὸ ὑπόβαθρον τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως ὑφίσταται μία μεγάλη καὶ ἔντονος ἠθικὴ κρίσις, διὰ ὅσους βεβαίως ἐπιθυμοῦν ἵνα βλέπωσι καὶ κρίνωσιν εἰλικρινῶς τὰ πράγματα. Εἶναι πολλὰ τὰ ἀνθρώπινα πάθη, τὰ ὁποῖα συσσωρευόμενα εἰς τὰ πρόσωπα καὶ ἀναγωγικῶς εἰς τὰς κοινωνίας τὰς ὁποίας ταῦτα συγκροτοῦν, δημιουργοῦν ἐκρύθμους καταστάσεις, τὰς ὁποίας χαρακτηρίζομεν ὡς διεθνῆ οἰκονομικὴν κρίσιν. Ἡ ἀπληστία διὰ τὸ κέρδος, ἡ φυγοπονία, ἡ φοροδιαφυγή, ἡ σπατάλη τῶν πόρων, ὁ ὑπερκαταναλωτισμός, καὶ τὸ ἀποτέλεσμα αὐτοῦ ὁ ὑπερδανεισμός, δὲν εἶναι παρὰ ἠθικαὶ παρεκκλίσεις ἀπὸ τοῦ ὀρθοῦ προτύπου ἀνθρώπου, τὸ ὁποῖον ἡ Ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία προβάλλει εἰς τὰ μέλη αὐτῆς.
Ἄς παρατηρήσωμεν μίαν Καινοδιαθηκικὴν χαρακτηριστικὴν πρὸς τοῦτο λεπτομέρειαν: Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, μετὰ τὸν χορτασμὸν τῶν πεντάκις χιλίων ἀνδρῶν, χωρὶς γυναικῶν καὶ παιδίων, διέταξεν ὅπως περισυλλεγῶσι τὰ περισσεύματα “ἵνα μὴ τι ἀπόληται”. Ἀντιθέτως, ἡμεῖς σήμερον θάπτομεν εἰς χωματερὰς μυριάδας τόνων φυσικῶν ἀγαθῶν καὶ καταστρέφομεν διὰ βλαπτικῶν πρωτοβουλιῶν καὶ ἐνεργειῶν οὐ μόνον τὰ προϊόντα τῆς φύσεως καὶ τὰ ἀποθέματα αὐτῆς ἀλλὰ καὶ αὐτὰ ταῦτα τὰ χρήσιμα ἔργα τῶν ἡμετέρων -ἀνθρωπίνων- χειρῶν.
Ἡ μετάνοια εἶναι ἡ μόνη ἔξοδος ἀπὸ τὴν κρίσιν. Καὶ μετάνοια σημαίνει ἀλλαγὴ τοῦ ἰδεολογικοῦ ὑποβάθρου τοῦ ἐσωτερικοῦ ἡμῶν κόσμου καὶ ἐναρμόνισις τῆς συμπεριφορᾶς ἡμῶν πρὸς τὸν χριστιανικὸν τρόπον καὶ πρότυπον ζωῆς, κατὰ τὸ ὁποῖον ἡ αὐτάρκεια, ἡ ὀλιγάρκεια, τὸ προΐστασθαι καλῶν ἔργων, ἡ φιλαδελφία καὶ ἡ ἐργασία καὶ πᾶσαι ἐν γένει αἱ ἀρεταί ἐμπνέουν τὴν καθημερινὴν ζωὴν τῶν μελῶν τῶν ἀνθρωπίνων κοινωνιῶν.
Εἴθε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, διὰ πρεσβειῶν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῆς προστάτιδος τοῦ Ἁγιωνύμου Ὅρους, καὶ στοργικῆς Μητρὸς πάντων τῶν ἀνθρώπων, νὰ χαρίσῃ εἰς ὅλους ἡμᾶς τὴν μετάνοιαν, τὴν τοσοῦτον ἀπαραίτητον ὄχι μόνον διὰ τὴν σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν ἀλλὰ καὶ διὰ τὴν εὔρυθμον λειτουργίαν τῆς κοινωνίας εἰς ἣν ἀπὸ Θεοῦ ἐτάχθημεν, ὡς τὸ καλὸν λίαν ἐκεῖνο προπαρασκευαστικὸν στάδιον ἐντὸς τοῦ ὁποίου καλούμεθα ὅπως καλλιεργήσωμεν καὶ ἐπιδείξωμεν τὸ ἐν ἡμῖν ἀπὸ Θεοῦ δεδομένον ἀγαθόν.
Κύριε Διοικητά, ἀγαπητοὶ συνδαιτυμόνες,
Χαίρομεν διότι διὰ μίαν ἀκόμη φορὰν οἱ Ἁγιορεῖται διὰ τῶν προσευχῶν των στηρίζουν τὸν κόσμον, ἂν καὶ ἔχουν ἀπομακρυνθῆ αὐτοῦ καὶ βιωματικῶς ἔχουν ἐγκαταλείψει τὰ ἐγκόσμια. Ἀλλ’ ἡ ἀγάπη των διὰ τοὺς ἀδελφούς των, δι’ ὁλόκληρον δηλαδὴ τὴν ἀνθρωπότητα, παρακινεῖ αὐτοὺς νὰ ἀναλύωνται εἰς θερμὰς προσευχάς ὑπὲρ παντὸς ἀνθρώπου, ἀνεξαρτήτως φυλῆς καὶ θρησκείας, καὶ οὕτω, χωρὶς νὰ φαίνωνται, εἶναι πράγματι εὐεργέται τοῦ κόσμου. Διὰ τοῦτο, εἶναι ἄξιοι πάσης ὑποστηρίξεως. Τὸ ἔργον τὸ ὁποῖον ἐπιτελοῦν εἶναι ἀγαθὸν καὶ μέγα καὶ ἀνώτερον τῶν ἀνθρωπίνων δυνατοτήτων, διότι προκαλεῖ τὴν ἀγαθοποιὸν διὰ τὸ ἀνθρώπινον γένος παρέμβασιν τοῦ Παντοδυνάμου Θεοῦ.
Ταῦτα βιοῦντες καὶ πάλιν εὑρισκόμενοι εἰς τὸ ὑπὲρ ὑγείας, πάντων ὑμῶν, ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, ὑπὲρ ταχείας καὶ δικαίας ἐξόδου ἀπὸ τῆς παγκοσμίου ἠθικῆς καὶ οἰκονομικῆς κρίσεως, καὶ ὑπὲρ τῆς ἐμπράκτου μετανοίας πάντων τῶν ἀνθρώπων. Ἀμήν.
Ἱερώτατοι Ἀδελφοί,
Ὁσιώτατοι Πατέρες, οἵ τε Καθηγούμενοι καὶ οἱ Ἀντιπρόσωποι τῶν Εἴκοσιν Ἱερῶν Βασιλικῶν, Πατριαρχικῶν καί Σταυροπηγιακῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους,
Ἐξοχώτατε κύριε Διοικητὰ τοῦ Ἁγίου Ὅρους,
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
Εὐχαριστοῦμεν ἐκ βάθους καρδίας τὴν Ἔφορον τοῦ Ἁγίου Ὅρους, Ὑπεραγίαν Θεοτόκον, καὶ τοὺς πρωτεργάτας τοῦ Ἀθωνικοῦ Μοναχισμοῦ, Ἁγίους Πέτρον καὶ Ἀθανάσιον τοὺς Ἀθωνίτας, διότι χαρίζουν εἰς ἡμᾶς τὴν σημερινὴν ὑλικὴν καὶ πνευματικὴν συνεστίασιν, παρατιθεμένην μετὰ τὴν πρὸ ὀλίγου τελεσθεῖσαν Θείαν Λειτουργίαν ἐν τῷ Πανσέπτῳ Ναῷ τοῦ Πρωτάτου, ἔνθα ἐδοξολογήσαμεν τὸ πανάγιον Ὄνομα τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τῇ συμπληρώσει εἴκοσιν ἐτῶν ἀπὸ τῆς ἡμέρας καθ’ ἣν ἀνήλθομεν τὰς βαθμίδας τοῦ ἱστορικοῦ Συνθρόνου τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας.
Αἶνον καὶ δοξολογίαν προσφέρομεν εἰς τὸν Θεόν, διότι ηὐδόκησεν ἵνα ἐπιτρέψῃ εἰς τὴν ἡμετέραν Μετριότητα ὅπως διακονήσῃ τὴν Ἁγίαν ἡμῶν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν ἀπὸ τοῦ πανιέρου Ἀποστολικοῦ, Πατριαρχικοῦ καὶ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου ἐπὶ τοσοῦτον χρονικὸν διάστημα καὶ ἐν μέσῳ τοσούτων δυσμενῶν συνθηκῶν, ἀπό τε κοσμικῆς καὶ ἀπὸ θρησκευτικῆς ἐπόψεως.
Μετὰ λύπης διαπιστοῦμεν ὅτι εἰς τὸν σύγχρονον ὑλόφρονα κόσμον ἡ πίστις καὶ ἡ εὐλάβεια δὲν εὐδοκιμοῦν. Τὰ στεῖρα κοσμικὰ ἐνδιαφέροντα, ὡς ἡ μονοσήμαντος, ἐξ ὑλικῆς καὶ μόνον ἐπόψεως, μέριμνα διὰ τὴν ἔξοδον ἀπὸ τῆς παρούσης οἰκονομικῆς κρίσεως, ἀπορροφοῦν τὸ πλεῖστον τῆς μερίμνης καὶ τῆς δραστηριότητος ἡμῶν.
Παρὰ ταῦτα, ὑπάρχει γῆ ἀγαθὴ εἰς τὰς ψυχὰς πολλῶν ἀνθρώπων εἰς τὰς ὁποίας ὁ σπειρόμενος σπόρος - ὁ εὐαγγελικὸς λόγος- καρποφορεῖ καρπὸν πολλαπλασίονα. Εἴθε αἱ καρδίαι ἡμῶν νὰ ὑπάγωνται εἰς τὴν εὐλογημένην ταύτην κατηγορίαν. Διότι, ἂν καὶ φαινομενικῶς θεωρῆται ὡς μὴ σχετιζόμενον πρὸς τὴν καθημερινὴν πραγματικότητα, τυγχάνει ἀληθὲς καὶ ἐμπράγματον τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ πνευματικὴ καλλιέργεια καὶ πρόοδος τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἡ ἐνάρετος ἀγωγὴ καὶ κατ’ ἐπέκτασιν διαγωγὴ αὐτοῦ συμβάλλουν τὰ μέγιστα εἰς τὴν ἔξοδον ἀπὸ τῆς οἱασδήτινος κρίσεως καὶ εἰς τὴν εὐρυθμίαν τῆς κοινωνικῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων. Εἰς τὸ ὑπόβαθρον τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως ὑφίσταται μία μεγάλη καὶ ἔντονος ἠθικὴ κρίσις, διὰ ὅσους βεβαίως ἐπιθυμοῦν ἵνα βλέπωσι καὶ κρίνωσιν εἰλικρινῶς τὰ πράγματα. Εἶναι πολλὰ τὰ ἀνθρώπινα πάθη, τὰ ὁποῖα συσσωρευόμενα εἰς τὰ πρόσωπα καὶ ἀναγωγικῶς εἰς τὰς κοινωνίας τὰς ὁποίας ταῦτα συγκροτοῦν, δημιουργοῦν ἐκρύθμους καταστάσεις, τὰς ὁποίας χαρακτηρίζομεν ὡς διεθνῆ οἰκονομικὴν κρίσιν. Ἡ ἀπληστία διὰ τὸ κέρδος, ἡ φυγοπονία, ἡ φοροδιαφυγή, ἡ σπατάλη τῶν πόρων, ὁ ὑπερκαταναλωτισμός, καὶ τὸ ἀποτέλεσμα αὐτοῦ ὁ ὑπερδανεισμός, δὲν εἶναι παρὰ ἠθικαὶ παρεκκλίσεις ἀπὸ τοῦ ὀρθοῦ προτύπου ἀνθρώπου, τὸ ὁποῖον ἡ Ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία προβάλλει εἰς τὰ μέλη αὐτῆς.
Ἄς παρατηρήσωμεν μίαν Καινοδιαθηκικὴν χαρακτηριστικὴν πρὸς τοῦτο λεπτομέρειαν: Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, μετὰ τὸν χορτασμὸν τῶν πεντάκις χιλίων ἀνδρῶν, χωρὶς γυναικῶν καὶ παιδίων, διέταξεν ὅπως περισυλλεγῶσι τὰ περισσεύματα “ἵνα μὴ τι ἀπόληται”. Ἀντιθέτως, ἡμεῖς σήμερον θάπτομεν εἰς χωματερὰς μυριάδας τόνων φυσικῶν ἀγαθῶν καὶ καταστρέφομεν διὰ βλαπτικῶν πρωτοβουλιῶν καὶ ἐνεργειῶν οὐ μόνον τὰ προϊόντα τῆς φύσεως καὶ τὰ ἀποθέματα αὐτῆς ἀλλὰ καὶ αὐτὰ ταῦτα τὰ χρήσιμα ἔργα τῶν ἡμετέρων -ἀνθρωπίνων- χειρῶν.
Ἡ μετάνοια εἶναι ἡ μόνη ἔξοδος ἀπὸ τὴν κρίσιν. Καὶ μετάνοια σημαίνει ἀλλαγὴ τοῦ ἰδεολογικοῦ ὑποβάθρου τοῦ ἐσωτερικοῦ ἡμῶν κόσμου καὶ ἐναρμόνισις τῆς συμπεριφορᾶς ἡμῶν πρὸς τὸν χριστιανικὸν τρόπον καὶ πρότυπον ζωῆς, κατὰ τὸ ὁποῖον ἡ αὐτάρκεια, ἡ ὀλιγάρκεια, τὸ προΐστασθαι καλῶν ἔργων, ἡ φιλαδελφία καὶ ἡ ἐργασία καὶ πᾶσαι ἐν γένει αἱ ἀρεταί ἐμπνέουν τὴν καθημερινὴν ζωὴν τῶν μελῶν τῶν ἀνθρωπίνων κοινωνιῶν.
Εἴθε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, διὰ πρεσβειῶν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῆς προστάτιδος τοῦ Ἁγιωνύμου Ὅρους, καὶ στοργικῆς Μητρὸς πάντων τῶν ἀνθρώπων, νὰ χαρίσῃ εἰς ὅλους ἡμᾶς τὴν μετάνοιαν, τὴν τοσοῦτον ἀπαραίτητον ὄχι μόνον διὰ τὴν σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν ἀλλὰ καὶ διὰ τὴν εὔρυθμον λειτουργίαν τῆς κοινωνίας εἰς ἣν ἀπὸ Θεοῦ ἐτάχθημεν, ὡς τὸ καλὸν λίαν ἐκεῖνο προπαρασκευαστικὸν στάδιον ἐντὸς τοῦ ὁποίου καλούμεθα ὅπως καλλιεργήσωμεν καὶ ἐπιδείξωμεν τὸ ἐν ἡμῖν ἀπὸ Θεοῦ δεδομένον ἀγαθόν.
Κύριε Διοικητά, ἀγαπητοὶ συνδαιτυμόνες,
Χαίρομεν διότι διὰ μίαν ἀκόμη φορὰν οἱ Ἁγιορεῖται διὰ τῶν προσευχῶν των στηρίζουν τὸν κόσμον, ἂν καὶ ἔχουν ἀπομακρυνθῆ αὐτοῦ καὶ βιωματικῶς ἔχουν ἐγκαταλείψει τὰ ἐγκόσμια. Ἀλλ’ ἡ ἀγάπη των διὰ τοὺς ἀδελφούς των, δι’ ὁλόκληρον δηλαδὴ τὴν ἀνθρωπότητα, παρακινεῖ αὐτοὺς νὰ ἀναλύωνται εἰς θερμὰς προσευχάς ὑπὲρ παντὸς ἀνθρώπου, ἀνεξαρτήτως φυλῆς καὶ θρησκείας, καὶ οὕτω, χωρὶς νὰ φαίνωνται, εἶναι πράγματι εὐεργέται τοῦ κόσμου. Διὰ τοῦτο, εἶναι ἄξιοι πάσης ὑποστηρίξεως. Τὸ ἔργον τὸ ὁποῖον ἐπιτελοῦν εἶναι ἀγαθὸν καὶ μέγα καὶ ἀνώτερον τῶν ἀνθρωπίνων δυνατοτήτων, διότι προκαλεῖ τὴν ἀγαθοποιὸν διὰ τὸ ἀνθρώπινον γένος παρέμβασιν τοῦ Παντοδυνάμου Θεοῦ.
Ταῦτα βιοῦντες καὶ πάλιν εὑρισκόμενοι εἰς τὸ ὑπὲρ ὑγείας, πάντων ὑμῶν, ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, ὑπὲρ ταχείας καὶ δικαίας ἐξόδου ἀπὸ τῆς παγκοσμίου ἠθικῆς καὶ οἰκονομικῆς κρίσεως, καὶ ὑπὲρ τῆς ἐμπράκτου μετανοίας πάντων τῶν ἀνθρώπων. Ἀμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου