Ο Οικουμενικός Πατριάρχης στο Άγιο Όρος. 5η ομιλία (16/10/2013, Καρυές)

Πρόποσις τῆς Α.Θ.Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου κατὰ τὸ ἐπίσημον γεῦμα (Καυρυαί, 16 Ὀκτωβρίου 2013)

Ἱερώτατοι Ἀδελφοί,

Ὁσιώτατοι Πατέρες, οἵ τε Καθηγούμενοι καὶ οἱ Ἀντιπρόσωποι τῶν Εἴκοσιν Ἱερῶν Βασιλικῶν, Πατριαρχικῶν καὶ Σταυροπη-γιακῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους,

Ἐξοχώτατε κύριε Διοικητὰ τοῦ Ἁγίου Ὅρους,

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

«Εὐλογήσω τὸν Κύριον ἐν παντὶ καιρῷ» (Ψαλμ.33) , «ὅτι δεῖ καὶ ὑπὲρ αὐτῶν πρὸς τὴν καθημερινὴν χρείαν τοῦ σώματος εὐχαριστεῖν πρότερον τῷΘεῷ, καὶ οὕτω μεταλαμβάνειν», προτρέπει ὁ Μέγας Βασίλειος (Ἠθικά, P.G. 31, 785α΄).

Ἑκάστη ἐπίσκεψις ἡμῶν εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος προκαλεῖ κύματα ἱερᾶς συγκινήσεως εἰς τὴν καρδίαν μας. Αἰσθανόμεθα τὴν Χάριν τοῦ Θεοῦὑπερπληροῦσαν τὸν Ἁγιώνυμον τοῦτον Τόπον. Τὸ φῶς τῆς καθαρότητος τῶν καθημερινῶς ἀσκουμένων καὶ ἁγιαζομένων ψυχῶν τοῦ μοναχικοῦ τάγματος ἀκτινοβολεῖται ἐκ τῶν προσώπων τῶν ἀγαπητῶν μοναχῶν καὶ ἀντανακλᾶται ἐξ ὅλων τῶν ἀντικειμένων τοῦ Ἁγιορειτικοῦ περιβάλλοντος. Καρδίαι διώκουσαι τὴν εἰρήνην καὶ εὑρίσκουσαι αὐτὴν εἰρηνοποιοῦν καὶ τῶν ἐπισκεπτῶν τὰς καρδίας καὶ ἕλκουν αὐτὰς εἰς τὴν ἐπιπόθησιν τοῦ εἶναι ἐνταῦθα εἰς τὸν προθάλαμον τῆς αἰωνίου μακαριότητος.

Ὁ φίλερις ὅμως καὶ ταραχοποιὸς ἀντίδικος ἡμῶν, πλήρης φθόνου ὑπάρχων, προσπαθεῖ νὰ διασαλεύσῃ τὴν εἰρήνην καὶ νὰ προκαλέσῃ τὴν ταραχὴν καὶ εὑρίσκει ποικίλας ἀσημάντους ἀφορμάς, τὰς ὁποίας μεγιστοποιεῖ, διὰ νὰπροκαλῇ διαφωνίας καὶ ἀντεγκλήσεις.

Τὸ χρῶμα τῶν ἐν πτήσει διερχομένων γερανῶν, τὸ ἡμερολόγιον, τὴν ἄλφα ἢ βῆτα ρύθμισιν κανονιστικῆς διατάξε-ως, τὴν μίαν ἢ τὴν ἄλλην διάταξιν τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτου τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τὴν δεῖνα ἢ τὴν ἑτέραν φράσιν τοῦ ὁμιλήσαντος, καί, ἐν γένει, πᾶν τὸ δευτερεῦον, διὰ νὰ στηρίξῃ ἐπ᾿ αὐτοῦ κριτικήν, ἀντίλογον καὶ πρότασιν νέας ρυθμίσεως, σοφωτέρας δῆθεν τῆς παραδοθείσης ὑπὸ τῶν Πατέρων.

Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ὅμως ἐπιτάσσει «μὴ μέταιρε ὅρια αἰώνια ἃ ἔθεντο οἱ πατέρες σου», καὶ βεβαιοῖ ὅτι «οὖς ζηλώσεως –τὸ οὖς τοῦ Θεοῦ- ἀκροᾶται πάντα» καί «θροῦς γογγυσμῶν οὐκ ἀποκρύπτεται». Ἀκόμη καὶ ὁ μικρότερος ψίθυρος τῆς καρδίας μας, ἡ ὁποία τυχὸν γογγύζει διά τι τὸ ὑπάρχον, γίνεται ἀντιληπτὸς καὶ ταράσσει τὴν ἀτμόσφαιραν ὅσον καὶ ἂν ὁ ἔσωθεν γογγύζων προσπαθῇ νὰ ἀποκρύψῃ τὴν δυσαρμονίαν του πρὸς τὸ ὑπάρχον.

Ὅλον τὸ βάθος τοῦ μυστηρίου τῆς πνευματικῆς ζωῆς ἔγκειται εἰς τὸν συντονισμὸν τῶν καρδιῶν. Ἡ πύλη πρὸς τὴν ἐπικοινωνίαν μετὰ τοῦ Θεοῦ καὶ πρὸς τὴν ἐκεῖθεν ἄντλησιν τῆς Θείας Χάριτος λέγεται ὑπακοή. Ἡ ὑπακοὴσυνίσταται εἰς τὸν ἀπόλυτον συντονισμὸν τῆς ψυχῆς τοῦ ὑποτακτικοῦ πρὸς τὴν ψυχὴν τοῦ Γέροντος, καὶ τῆς ψυχῆς τοῦ Γέροντος βεβαίως πρὸς ὅσα λαλεῖ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον.

Ἔχει ἰδιαιτέραν βαρύτητα διὰ τὴν κατανόησιν τῶν λεχθέντων τὸ ὅτι ὁ Κύριος μᾶς διεβεβαίωσεν ὅτι ἐὰν δύο ἢτρεῖς συμφωνήσουν ἐπὶ παντὸς πράγματος τὸ ὁποῖον θὰ ζητήσουν διὰ τῆς προσευχῆς ἀπὸ τὸν Θεόν, αὐτὸ θὰ τοῖς δοθῇ. Εἶναι δύσκολος ὁ πνευματικὸς συντονισμὸς πολλῶν ψυχῶν. Δι᾿ αὐτὸ ὁ Κύριος ἀρκεῖται, ὡς λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁΧρυσόστομος, εἰς τὴν ἀπόλυτον συμφωνίαν δύο ἢ τριῶν. Ὅλη ἡ μοναχικὴ ἄσκησις τελικῶς εἰς τοῦτο ἀποβλέπει. Εἰς τὴν ὁμοφωνίαν, τὴν ὑπακοὴν πρὸς τὸν Γέροντα καὶ δι᾿ αὐτοῦ πρὸς τὸν Θεόν.

Ἀδελφοί,

Εὐχαριστοῦμεν ἐν παντί, διὰ πάντα καὶ κατὰ πάντα. Διὰ τὴν μαρτυρίαν καὶ τὴν προσφορὰν τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Διὰτὴν ἑορταζομένην ἐπέτειον αἰῶνος, ὁ ὁποῖος παρῆλθεν ὡς «ἡμέρα μία». Εὐχαριστοῦμεν τῇ Δεσποίνῃ καὶ Κυρίᾳ τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τῆς διδύμου ἱερᾶς «ὑποθέσεως» ταύτης, ἡ ὁποία ἔθελξεν ὑμᾶς καὶ ἡμᾶς «πρὸς ἀγάπην ἔνθεον. Ἐντεῦθεν περὶ τοὺς σοὺς ὕμνους, Θεοτόκε, θερμοὶ καὶ τολμηροὶ σαφῶς ἐδείχθημεν. Δὸς οὖν συγγνώμην τοῦ λόγου, σῇ μεγαλοπρεπείᾳ,  εἰ καὶ εὐτελὴς ὁ προσφερόμενος αἶνος».

Εἴθε ὁ Κύριος νὰ συντονίσῃ ὅλων ἡμῶν τῶν παρακαθημέ-νων εἰς τὴν τράπεζαν ταύτην καὶ τῶν διαβιούντων εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος τὰ πνεύματα εἰς τὴν ὑπακοὴν τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ ἄνευ ψιθύρων καὶ γογγυσμῶν, διὰ νὰ γίνουν δεκτὰτὰ αἰτήματά μας. Καὶ διὰ νὰ γίνουν αὐτὰ δεκτὰ πρέπει νὰ ἀναφέρωνται εἰς τὴν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, εἰς τὴν ὁποίαν ἀποβλέπουν πάντες οἱ μονάζοντες ἐν τῷ Ὄρει τῷ Ἁγίῳ.

Ὅθεν, δεόμενοι ἐκτενῶς οἱ πάντες καὶ ἐν τῇ ὥρᾳ ταύτῃ τῆς εὐχαριστίας καὶ τῆς ἀπολαύσεως καὶ ἐν παντὶ καιρῷκαὶ λέγοντες «τῆς ποίμνης σου πρόστηθι, ἁγνὴ Παρθένε, καὶ τὰ ἀρχαῖα σου, ἡ Θεὸν τεξαμένη, ἐλέη δεῖξον ἐπὶ τοὺς δούλους σου, τοὺς ὀρθοδόξως τῷ Υἱῷ σου κράζοντας: Εὐλογητὸς ὁ Θεός, ὁ τῶν πατέρων ἡμῶν», ἐγείρομεν τὸκύπελλον καὶ ἐπευχόμεθα «ἐλθέτω ἡ εἰρήνη καὶ βασιλεία Σου, Κύριε, ἐφ᾿ ὅλους ἡμᾶς». Γένοιτο. 

http://www.ec-patr.org