Ὁμιλία τῆς Α.Θ.Παναγιότητος, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, κατά τήν ἐπί τῇ ὑποδοχῇ Αὐτοῦ Δοξολογίαν εἰς τήν Ἱ. Μονήν Ὁσίου Γρηγορίου (22/08/2008).

Ἱερώτατοι Ἀδελφοί,

Ὁσιολογιώτατε ἅγιε Καθηγούμενε κύριε Γεώργιε καί λοιποί Ὁσιώτατοι Πατέρες τῆς Ἱερᾶς Πατριαρχικῆς καί Σταυροπηγιακῆς Μονῆς τοῦ Ὁσίου Γρηγορίου, «εἰρήνη πολλή» ὑμῖν «τοῖς ἀγαπῶσι τόν νόμον Κυρίου» (Ψαλμ. 118, 165), καί χάρις πλείστη καί «φῶς χαρμόσυνον»! (Μ. Παρακλητικός Κανών).

Μέ χαράν πολλήν καί μέ συγκίνησιν βαθυτάτην ἀνήλθομεν καί πάλιν εἰς τόν ἀπορρῶγα βράχον τοῦτον, ἐπισκεπτόμενοι τό ἱερόν Σεμνεῖον σας, ἐν τῷ ὁποίῳ ἀπό αἰώνων καλλιεργεῖται ἡ εὐαγγελική ἀρετή, ὑπό τήν σκέπην τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί τῶν προστατῶν καί ἐφόρων σας Ἁγίου Νικολάου, Ἀρχιεπισκόπου Μύρων, τοῦ Θαυματουργοῦ, Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Κτήτορος, καί Ἁγίας Ἀναστασίας, τῆς Ρωμαίας, παρθενομάρτυρος καί ἰαματικῆς.

Ἤλθομεν διά νά σᾶς φέρωμεν τήν εὐλογίαν καί τήν πολλήν στοργήν τῆς ἐσαεί Ἐσταυρωμένης καί πάντοτε τήν ἐλπίδα τῆς Ἀναστάσεως καταγγελλούσης ποτνίας Μητρός, τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης ἐν Κωνσταντινουπόλει Ἐκκλησίας. Ἤλθομεν διά νά προσκυνήσωμεν τά ἐνταῦθα ἱερά καί ὅσια καί νά λάβωμεν ἐνίσχυσιν πνευματικήν διά τήν ἄρσιν τοῦ καθ’ ἡμέραν προσωπικοῦ ἡμῶν σταυροῦ καί διά τήν ἐπιτυχῆ οἰακοστροφίαν τῆς Ἱερᾶς Ὁλκάδος, ἥτις, ὅπως καλῶς γνωρίζετε, εἶναι πάντοτε πολυεύθυνος καί κινδυνώδης καί πολλῆς χρήζει τῆς ἄνωθεν βοηθείας καί ἀντιλήψεως. Ἤλθομεν ὡς Πατήρ πνευματικός πρός τά ἴδια ἠγαπημένα τέκνα καί ὡς ὁ Ἐπίσκοπος ὑμῶν πρός τά ἐκλεκτά πρόβατα τῆς ποίμνης του! Νά ἴδωμεν τά πρόσωπά σας καί νά χαρῇ ἡμῶν ἡ καρδία! Νά ἴδωμεν ἐκ τοῦ πλησίον τήν καρποφορίαν τῶν μοναχικῶν σας κόπων καί ἱδρώτων, καίτοι πάντοτε ἔχομεν ἐν ἀσφαλείᾳ τάς ἀγαθάς πληροφορίας καί σεμνυνόμεθα ἐν Κυρίῳ δι᾿ ὑμᾶς.

Γνωρίζετε, Ὁσιώτατοι πατέρες, ὅτι ζῶμεν εἰς καιρούς δυσχειμέρους, καί ἐπί ξυροῦ ἀκμῆς βαδίζομεν καί ἐν μέσῳ συμπληγάδων πορευόμεθα, καί ἐν νυκτί διεξάγεται ὁ πλοῦς ἡμῶν. «Ἐν ὀστρακίνοις σκεύεσιν» ἔχομεν τόν θησαυρόν τῆς πίστεως (Β’ Κορ. 4, 7) καί ἀγωνία συνέχει ἡμᾶς πάντοτε μή κλίνωμεν τό παράπαν οὔτε πρός τήν μερίδα τῶν τήν ἀλήθειαν παροδευόντων (Σοφ. Σολ. 6, 22), οὔτε πρός ἐκείνην «τῶν τήν ἀλήθειαν ἐν ἀδικίᾳ κατεχόντων». Καυχώμεθα ἐπί τῇ Ὀρθοδοξίᾳ μας καί εἴμεθα στερρῶς πάντοτε ἐρηρεισμένοι ἐπί τοῦ βράχου τῆς Ἀποστολικῆς, Πατερικῆς καί Συνοδικῆς παραδόσεως ἡμῶν. «Κρατῶμεν τῆς ὁμολογίας» (Ἑβρ. 4, 14) καθ’ ἅ παρελάβομεν, δέν μεταίρομεν «ὅρια ἅ οἱ πατέρες ἡμῶν ἔθεντο» (Παροιμ. 22, 28 ), ἀλλά καί διαλεγόμεθα κατά χρέος ἀγάπης Χριστοῦ μετά τῶν ἔξω τῆς αὐλῆς ἡμῶν, ἀπευθύνοντες εἰς αὐτούς τό: «ἔρχου καί ἴδε» (Ἰωάν. 1, 47). Παρουσιάζομεν εἰς αὐτούς τά τιμαλφῆ τῆς ἱερᾶς ἡμῶν κληρονομίας, ἐπί τῶν ὁποίων καί αὐτοί, ἐφ᾿ ὅσον ἐπιστρέψουν ἔσω τῆς αὐλῆς, ἔχουν ἴσα δικαιώματα. Ἐκτυλίσσομεν ἐνώπιόν των τήν πνευματικήν ἐμπειρίαν τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, τήν ὁποίαν ἔχομεν πλήρη συνείδησιν ὅτι συνιστᾷ καί ἐκφράζει ἐν πληρότητι ἀληθείας καί χάριτος ἡ Ὀρθόδοξος ἡμῶν Ἐκκλησία, καί καλοῦμεν τούς μεθ᾿ ὧν διαλεγόμεθα ἀφισταμένους αὐτῆς νά ἐπανεύρουν τάς ζωοπαρόχους ἀρχαίας ρίζας των καί νά ἑνωθοῦν μεθ᾿ ἡμῶν ἐν τῇ πρό τῶν σχισμάτων καί τῶν καινοτομιῶν ἤ παρεκκλίσεων καταστάσει, εἰς τήν κοινήν γεῦσιν τῆς μιᾶς καί πολυτρόπου χρηστότητος τοῦ Κυρίου, εἰς τήν κοινήν ὁμολογίαν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, τῶν Μεγάλων Πατέρων καί τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, εἰς τήν κοινήν μαρτυρίαν τῶν Μαρτύρων, εἰς τήν κοινήν ἀσκητικήν, καθαρτικήν, φωτιστικήν καί θεοπτικήν πρακτικήν τῶν ἀρχαίων χρόνων. Τότε μόνον θά ὁμιλῶμεν καί περί ἑνώσεως, ἡ ὁποία πάντως παραμένει ἀπερίφραστος ἀπαίτησις τοῦ Θεοῦ καί ἰδεῶδες πρός τό ὁποῖον, ὑπό τάς προϋποθέσεις τάς ὁποίας ἀκροθιγῶς ὑπῃνίχθημεν, ὀφείλομεν ὡς ἀληθεῖς μαθηταί τοῦ Χριστοῦ νά κατατείνωμεν, προσευχόμενοι ἐκτενῶς καί ἐργαζόμενοι ἐν κενωτικῇ ἀγάπῃ. Διαβεβαιούμεθα δέ τούς ἁπλουστέρους ἤ καί ζωηροτέρους, ὅτι γνωρίζομεν καλῶς ποῦ ὑπάρχει, κατά τό δή λεγόμενον, «ἡ κόκκινη γραμμή», πέραν τῆς ὁποίας δέν δυνάμεθα καί οὔτε προτιθέμεθα νά κινήσωμεν τόν πόδα οὐδέ κατά ἕν βῆμα, ὥστε νά μή ἔχῃ ἡ συνείδησίς των περιθώρια ἀνησυχίας ἤ σκανδαλισμοῦ. «Ἔχουσι γνῶσιν οἱ φύλακες», καί «ἀβαρίας» εἰς τά καίρια τῆς πίστεως καί τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ τρόπου ζωῆς οὐδείς πρόκειται οὔτε νά ἐνεργήσῃ, οὔτε νά ἀνεχθῇ. Μόνον νά μή συγχέωνται αἱ ἐκδηλώσεις εὐγενείας καί φιλοφροσύνης πρός δῆθεν ὑποχωρήσεις, οὔτε ζητήματα δευτερευούσης ὅλως σημασίας νά ἀνάγωνται εἰς πρωτευούσης τοιαύτης, διά τῆς μεθόδου τοῦ «μυρμηγκολέοντος», διότι τό τοιοῦτον εἶναι καθαρά παγίς τοῦ ἐχθροῦ τῆς σωτηρίας ἡμῶν, προκειμένου νά ρίψῃ τινάς εἰς τήν Σκύλλαν τοῦ «ζηλωτισμοῦ», ἀποφεύγοντας δῆθεν τήν Χάρυβδιν τοῦ «οἰκουμενισμοῦ». Οὔτε εἰς τόν ζηλωτισμόν ἀναπαύεται ὁ Θεός, οὔτε εἰς τόν ἄκριτον οἰκουμενισμόν, ἀλλ᾿ εἰς τόν ἔνθεον καί κατ᾿ ἐπίγνωσιν  ζῆλον, τόν ἐν ἀγάπῃ κινούμενον πρός συνάντησιν τοῦ ἔξω τῶν σωστικῶν θριγκίων ἀδελφοῦ, «ὑπέρ οὗ Χριστός ἀπέθανε» (Ρωμ. 14, 15).

Βεβαίως, ταῦτα πάντα πρός εἰδότας λέγομεν, ἄλλωστε ὁ πολιός Γέρων καί Καθηγούμενος ὑμῶν ἀνέκαθεν διεκρίνετο ὄχι μόνον διά τήν λιπαράν θεολογικήν αὐτοῦ κατάρτισιν καί ὀξυδέρκειαν, ἀλλά καί διά τήν μεγάλην αὐτοῦ διάκρισιν καί τό ὑγιές ἐκκλησιαστικόν φρόνημα, ἅτινα ἀντανακλῶνται καί εἰς πάντα τά μέλη τῆς εὐλογημένης Γρηγοριατικῆς οἰκογενείας.

Πρίν ἤ κατακλείσωμεν τόν λόγον ἐπιθυμοῦμεν νά ἐκφράσωμεν εἰς ὑμᾶς, Ὁσιολογιώτατε ἅγιε Καθηγούμενε, καί εἰς ὅλην τήν Ἀδελφότητα, τήν εὐαρέσκειαν καί τόν δίκαιον ἔπαινον τῆς Ἐκκλησίας καί διά τό πλουσιώτατον ἱεραποστολικόν ἔργον, τό ὁποῖον ἐνεργεῖ ἡ Μονή εἰς διαφόρους χώρας τῆς Ἀφρικῆς (ὡς ἐξωτερικήν Ἱεραποστολήν), ἀλλά καί εἰς τήν Ἀλβανίαν καί εἰς πολλάς ἐπαρχίας τοῦ καθ᾿ ἡμᾶς Οἰκουμενικοῦ Θρόνου (ὡς ἐσωτερικήν τοιαύτην), τῇ προσκλήσει καί εὐλογίᾳ τῶν κατά τόπους ἐκκλησιαστικῶν ἀρχῶν. Τοῦτο συνιστᾷ στέφανον καλλιανθῆ ὁ ὁποῖος ἀπόκειται ὄχι μόνον ταῖς κεφαλαῖς τῶν ἱεραποστόλων καί ταῖς ὑμῶν, ἀλλά καί τῷ Ἁγίῳ Ὄρει καί τῇ Μητρί Ἐκκλησίᾳ τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τῆς ὁποίας τέκνα καί λειτουργοί οἱ Γρηγοριάται ἱεραπόστολοι ὑπάρχουν.

Εὐχαριστοῦμεν, ἅγιε Καθηγούμενε, διά τήν ὡραίαν προσφώνησιν, τούς καλούς λόγους, τήν πρόφρονα ὑποδοχήν καί τάς λοιπάς εὐλαβεῖς ἐκδηλώσεις ἀγάπης καί σεβασμοῦ πρός ἡμᾶς καί τό ἅγιον Πατριαρχεῖον.

Εἰς ἀνάμνησιν τῆς σημερινῆς Πατριαρχικῆς ἡμῶν ἐπισκέψεως, δεχθῆτε, παρακαλοῦμεν, μαζί μέ τάς ὁλοκαρδίους πατρικάς ἡμῶν εὐχάς καί εὐλογίας, καί τό ταπεινόν τοῦτο δῶρον ἀγάπης πολλῆς καί ἐκτενοῦς.

«Λοιπόν, ἀδελφοί, χαίρετε, καταρτίζεσθε, παρακαλεῖσθε, τό αὐτό φρονεῖτε, εἰρηνεύετε, καί ὁ Θεός τῆς ἀγάπης καί εἰρήνης ἔσται μεθ᾿ ὑμῶν» (Β’ Κορ. 13, 11).