Ο Οικουμενικός Πατριάρχης στο Άγιο Όρος (Αύγουστος 2008)

ΟΜΙΛΙΕΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ

ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2008

Ὁμιλία τῆς Α.Θ.Παναγιότητος, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου,

κατά τό ἐν Οὐρανουπόλει Δεῖπνον τοῦ Πολιτικοῦ Διοικητοῦ τοῦ Ἁγ. Ὄρους

(20/08/2008)

Ἱερώτατοι ἀδελφοί,

Ἐξοχώτατε κύριε Ὑπουργέ,

Ἐξοχώτατε κύριε Πολιτικέ Διοικητά τοῦ Ἁγίου Ὄρους,

Ἀγαπητοί συνδαιτυμόνες,

Οἱ ἑορτασμοί τῆς πεντακοσιαστῆς ἐπετείου ἀπό τῆς ὁσιακῆς κοιμήσεως ἑνός μεγάλου Ἁγιορείτου, ὁ ὁποῖος, ἀφοῦ διέπρεψεν ὡς ἱερομόναχος εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Διονυσίου ἐγένετο Οἰκουμενικός Πατριάρχης καί ἐκόσμησε δύο φοράς τόν πρῶτον Θρόνον τῆς Ὀρθοδοξίας, καί πάλιν ἐπανῆλθεν εἰς τήν ἐν Ἁγίῳ Ὄρει ἱεράν μετάνοιάν του καί ἐκεῖ ἐτελειώθη ἐν Κυρίῳ, τοῦ Ἁγίου δηλαδή Νήφωνος τοῦ Β’, μᾶς ἔφερον ἐκ Κωνσταντινουπόλεως καί εἴμεθα καθ᾿ ὁδόν πρός τό Ἅγιον Ὄρος, ὅπου καί θά κορυφωθοῦν αἱ ἐκδηλώσεις τῆς ἀμφιετηρίδος τήν κυριώνυμον ἡμέραν τῆς μνήμης του, 24ην (11ην) φθίνοντος.

Ὁ Ἅγιος Νήφων εἶναι μία χρυσῆ πνευματική γέφυρα, ἡ ὁποία συνδέει τήν Πόλιν, ἡ ὁποία ἐκκλησιαστικῶς ἐξακολουθεῖ νά εἶναι ἡ Βασιλεύουσα, τόσον μέ τό Ἅγιον Ὄρος, τό ὁποῖον ἄλλωστε ἀποτελεῖ κανονικόν ἔδαφος τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως, ἀπ᾿ εὐθείας ὑπαγόμενον πνευματικῶς εἰς τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην, ὅστις εἶναι ὁ κυριάρχης Ἐπίσκοπος αὐτοῦ, ὅσον καί μέ τήν Ρουμανίαν, ὅπου, ὡς πρῴην Οἰκουμενικός, ὁ Ἱερός Νήφων διέπρεψεν ἱεραποστολικῶς ἐπί σειράν ἐτῶν καί διωργάνωσε τήν ἐκεῖ Ἐκκλησίαν, ἀλλά καί μέ τήν Ἀλβανίαν, καί τήν περιοχήν τῆς Ἀχρίδος, ὅπου ἐνωρίτερον, ὡς ἱερομόναχος καί πνευματικός, εἶχεν ἐπίσης ἐπιτυχῶς ἐργασθῆ. Ἡ χαρά, λοιπόν, ἐπί τῇ ἐπετείῳ καί τῇ μνήμῃ του δέν εἶναι χαρά ἁπλῶς ἑλληνική, ἀλλά τῆς εὐρυτέρας Ὀρθοδοξίας, ἡ ὁποία ἵσταται ἐνώπιόν του μέ βαθύν σεβασμόν καί πολλήν εὐγνωμοσύνην. Καί αὐτήν τήν εὐγνωμοσύνην καί τόν σεβασμόν πορευόμεθα νά ἐκφράσωμεν λειτουργικῶς εἰς τόν τόπον τῆς τελειώσεώς του.

Ἡ ἀποψινή ἀνάπαυλα ἐν Οὐρανουπόλει, ἐν ὄψει τῆς αὔριον τήν πρωΐαν εἰσόδου ἡμῶν εἰς τήν Ἱεράν Χερσόνησον, μᾶς χαρίζει καί μίαν ἄλλην συγκίνησιν. Οἱ κάτοικοι τῆς Οὐρανουπόλεως, ὅπως καί οἱ τῆς πλησίον νησίδος τῆς Ἀμουλιανῆς, εἶναι προσφυγικῆς καταγωγῆς, καταγόμενοι ἐκ Μαρμαρᾶ, τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐπαρχίας Προικοννήσου τῆς Προποντίδος, Μητροπόλεως τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἡ ὁποία, ὅπως καί πολλαί ἄλλαι, ἐστερήθη τοῦ ποιμνίου της ὑπό τάς γνωστάς συνθήκας τό 1923. Ὅμως ἡ στοργή τῆς Ἐσταυρωμένης Μητρός Ἐκκλησίας καί ἡ εὐλογία της καί αἱ θερμαί εὐχαί της συνοδεύουν τά ἀναχωρήσαντα τέκνα της ὅπου καί ἄν εὑρίσκωνται. Ὅσον ἀφορᾷ εἰς τήν συγκεκριμένην περίπτωσιν, τοῦτο ἐξεφράσθη πρό διμήνου συμβολικῶς καί διά τῆς ἐκλογῆς νέου Μητροπολίτου τοῦ Θρόνου φέροντος τόν τίτλον Προικοννήσου.

Ἀγαπητέ κύριε Διοικητά,

Γνωρίζομεν ὅτι αἱ εὐθῦναι, τάς ὁποίας ἡ Ἔντιμος Ἑλληνική Κυβέρνησις σᾶς ἐνεπιστεύθη, εἶναι ὄντως βαρεῖαι, καθ᾿ ὅσον τό Ἅγιον Ὄρος δέν εἶναι μία Ἐπαρχία ἤ Νομός ἤ Περιφέρεια τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπικρατείας ὡς αἱ λοιπαί, ἀλλ᾿ ἕν ὑψίστης σπουδαιότητος, βαρυτάτης ἱστορικῆς σημασίας, πανορθοδόξου καί παγκοσμίου ἐνδιαφέροντος τμῆμα τῆς Ἑλλάδος, ὅπου λαοί, φυλαί καί γλῶσσαι, πολιτισμοί καί παραδόσεις, συναιροῦνται ἐν τῇ ἁγίᾳ Ὀρθοδόξῳ μοναχικῇ παραδόσει καί ἀσκητικῇ καί λειτουργικῇ ἐμπειρίᾳ, ἡ ὁποία ἀριθμεῖ ὑπερχιλιετῆ ἱστορίαν. Εἶναι τό Ἅγιον Ὄρος μοναδικός θρησκευτικός καί πολιτιστικός ἀδάμας ἀσυλλήπτου ἀξίας, ἡ διαφύλαξις τοῦ ὁποίου συνιστᾷ ὄχι μόνον βαρεῖαν εὐθύνην, ἀλλά καί ὑψίστην τιμήν.

Πιστεύομεν δέ ὅτι καί μέ τήν βοήθειαν τοῦ Ἀναπληρωτοῦ Διοικητοῦ καί ἀμεσωτέρου συνεργάτου σας κ. Ἀρίστου Κασμίρογλου καί τῶν στελεχῶν τῶν ἁρμοδίων κυβερνητικῶν ὑπηρεσιῶν, ἐν ἁρμονικῇ πάντοτε συνεργασίᾳ μετά τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος, καί ἐν πνεύματι σεβασμοῦ πρός τά ἀρχαῖα ἱερά θέσμια καί τήν ἁγιορειτικήν παράδοσιν, θά ἐπιτύχητε εἰς τό ἔργον σας, ὅπερ καί ἀπό καρδίας εὐχόμεθα. Νά εἶσθε βέβαιος ὅτι εἰς τοῦτο σᾶς συνοδεύουν ὁλόθυμοι αἱ πατρικαί καί Πατριαρχικαί ἡμῶν εὐχαί καί εὐλογίαι.

Σᾶς εὐχαριστοῦμεν θερμῶς διά τήν πρόφρονα δοχήν καί τό ὡραῖον δεῖπνον, σᾶς παρακαλοῦμεν νά μεταφέρητε εἰς τούς ἀμέσους προϊσταμένους σας ἐν τῇ κυβερνητικῇ ἱεραρχίᾳ τόν ἐγκάρδιον χαιρετισμόν ἡμῶν καί, εὐχόμενοι πλουσίαν τήν χάριν, τήν βοήθειαν καί προστασίαν τῆς Ἐφόρου τοῦ Ἁγίου Ὄρους Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἐφ᾿ ὑμᾶς καί τήν προσφιλῆ οἰκογένειάν σας, ὑψοῦμεν τό πότήριον ὑπέρ ὑγιείας καί μακροημερεύσεώς σας.

Ὁμιλία τῆς Α.Θ.Παναγιότητος, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου,

κατά τήν ἄφιξιν Αὐτοῦ εἰς τόν λιμένα τῆς Δάφνης

(21/08/2008)

Ὁσιώτατοι Πατέρες, ὅ τε ἅγιος Πρωτεπιστάτης καί ἡ Ἱερά Ἐπιστασία τοῦ τοῦ Ἁγίου Ὄρους,

Ἐξοχώτατε κύριε Πολιτικέ Διοικητά,

Εὐλαβέστατοι Μοναχοί,

Κύριοι ἐκπρόσωποι τῶν Ἀρχῶν,

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά καί περιπόθητα,

Αἰσίως εὑρισκόμενοι ἐκ νέου μετά τῆς τιμίας συνοδείας ἡμῶν ἐπί τοῦ εὐλογημένου ἐδάφους τῆς κατά τόν Ἄθωνα περιπύστου Ἁγιωνύμου Μοναχικῆς Πολιτείας, εὐχαριστοῦμεν τόν Δωρεοδότην παντός ἀγαθοῦ Κύριον, διότι ἠξίωσε τήν ἡμετέραν Μετριότητα ὅπως διά μίαν εἰσέτι φοράν ἐπισκεφθῇ τό χαριτωμένον «Περιβόλι τῆς Παναγίας».

Τήν ἄφατον χαράν ἡμῶν δικαιολογεῖ ἡ κατά τάς προσεχεῖς ἡμέρας προσκύνησις τῶν ἅ φυλάσσετε ἐν τῷ Ἁγίῳ Ὄρει τούτῳ ἱερῶν καί ὁσίων τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν Ὀρθοδόξου πίστεως, πρός καύχησιν ἐν Κυρίῳ τῆς Μητρός καί ὑμῶν Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, ὡς καί ἡ ἐντός ὀλίγου πρόσωπον πρός πρόσωπον κοινωνία μετά τῆς τε Ἱερᾶς Κοινότητος καί τῶν Ἡγουμένων τῶν ἐν Ἁγίῳ Ὄρει εἴκοσιν Ἱερῶν Βασιλικῶν, Πατριαρχικῶν καί Σταυροπηγιακῶν Μονῶν, ἐξαιρέτως δέ ὁ ἐπικείμενος ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ τοῦ Ὁσίου Διονυσίου ἑορτασμός τῆς πεντακοσιοστῆς ἐπετείου τῆς ἐν Κυρίῳ κοιμήσεως τοῦ μεγάλου Προκατόχου ἡμῶν Ἁγίου Νήφωνος, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως.

Εὐχαριστοῦμεν, Ἅγιε Πρωτεπιστάτα, διά τήν δοχήν καί τήν συνοδείαν πρός Καρυάς, ἐπικαλούμεθα ἐφ᾿ ἅπαντα τόν Ἁγιορειτικόν κόσμον δαψιλῆ τήν Χάριν τοῦ Κυρίου καί τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί ἀπονέμομεν ἀπό καρδίας τήν πατρικήν καί Πατριαρχικήν ἡμῶν εὐλογίαν.

Ὁμιλία τῆς Α.Θ.Παναγιότητος, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου

κατά τήν ἐπί τῇ ὑποδοχῇ Αὐτοῦ Δοξολογίαν εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τοῦ Πρωτάτου

(21/08/2008)

Ὁσιώτατοι Πατέρες, ὅ τε ἅγιος Πρωτεπιστάτης, οἱ Ἐπιστάται καί οἱ Ἀντιπρόσωποι τῶν Εἴκοσιν Ἱερῶν Βασιλικῶν Πατριαρχικῶν καί Σταυροπηγιακῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους,

Ἐξοχώτατε κύριε Πολιτικέ Διοικητά,

Κύριοι ἐκπρόσωποι τῶν Ἀρχῶν,

Τέκνα ἐν Κυρίῳ λίαν ἡμῖν ἀγαπητά,

Αἶνον καί δοξολογίαν προσάγομεν πρός τόν ἐν Τριάδι Θεόν καί εὐχαριστίαν πολλήν πρός τήν Ἔφορον τοῦ Ἁγιωνύμου τούτου Τόπου Ὑπεραγίαν Θεοτόκον, διά τήν εὐλογίαν, τήν ὁποίαν ἐπεφύλαξαν εἰς τήν ἡμετέραν Μετριότητα νά ἐπισκεφθῶμεν καί πάλιν τόν Ἱερόν Ἄθωνα, καί δή καί ἐπ᾿ εὐκαιρίᾳ τῶν ἑορτασμῶν ἐπί τῇ πεντακοσιοστῇ ἐπετείῳ ἀπό τῆς ὁσιακῆς κοιμήσεως ἑνός ἐκ τῶν ἐκλεκτοτέρων ἀνά τούς αἰῶνας τέκνων του, τοῦ Ἁγίου Νήφωνος τοῦ Διονυσιάτου, ὁ ὁποῖος καί δίς ἐκόσμησε τόν πάνσεπτον Οἰκουμενικόν Πατριαρχικόν Θρόνον τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἐν καιροῖς δυσχειμέροις.

Ἀντιφωνοῦντες πρός τόν Ἀντιφωνητήν τό «Χριστέ, βοήθει καί σῶζε πάντας ἡμᾶς», καταθέτομεν τήν βαθεῖαν υἱϊκήν ἡμῶν εὐλάβειαν ἐνώπιον τῆς περιπύστου εἰκόνος τῆς Παναγίας Μητρός Του, ψάλλοντες ἐκ τῶν ἐσωτέρων μυχίων τῆς καρδίας ἡμῶν τό «Ἄξιόν ἐστιν ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν σε τήν Θεοτόκον, τήν ἀειμακάριστον καί παναμώμητον καί Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν», εὐελπιστοῦντες ὅτι ἡ μητρική Αὐτῆς στοργή οὐδένα ἐξ ἡμῶν θά ἀφήσῃ ἀφρόντιστον καί ἀβοήθητον εἰς τά πρός μετάνοιαν καί σωτηρίαν. Οὐδένα θά ὑπερίδῃ ἤ θά λησμονήσῃ, τόσον ἐκ τῶν φιλοπόνων ἐργατῶν τοῦ Περιβολίου Της, ὅσον καί ἐκ τῶν ἐν τῇ μαρτυρικῇ Βασιλευούσῃ ἀγωνιζομένων τέκνων Της, τά ὁποῖα φέρουν τά στίγματα τοῦ Υἱοῦ Της ἀνάγλυφα ἐν ἑαυτοῖς καί περιφέρουν τόν ὀνειδισμόν Του ἐν πίστει, ἐν ταπεινώσει, ἐν ὑπομονῇ πολλῇ, ἐν μέσῳ ἀλλοθρήσκων καί μή κατανοούντων τό εἶδος τῆς ἀποστολῆς ἡμῶν, κινούμενα διά δόξης καί ἀτιμίας, διά εὐφημίας καί δυσφημίας, ὡς ἀποθνήσκοντα καί ἰδού ζῶντα, ὡς μηδέν ἔχοντα καί πάντα κατέχοντα, ἐφ᾿ ὅσον ἔχουν τόν Χριστόν αὐτόν, ἐξ Οὗ τά πάντα καί δι᾿ Οὗ τά πάντα καί δι᾿ Ὅν τά πάντα. Δέν θά παρίδῃ ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος οὐδένα τῶν ἀγαπώντων τόν Υἱόν Της, οὐδένα τῶν σεβομένων Αὐτήν, οὐδένα τῶν ἐκδικούντων τά ἱερά συμφέροντα τῆς Ἐκκλησίας. Οὐδένα ἀληθινόν καί συνεπῆ πιστόν!

Ὁ Μανουήλ Πανσέληνος ἐφρόντισε νά ἱστορήσῃ τόν Ναόν τοῦ Πρωτάτου κατά τρόπον ἀριστουργηματικόν καί διά τῆς ἱερᾶς τέχνης του νά ἀναγάγῃ τάς ψυχάς τῶν ἐν αὐτῷ προσευχομένων εἰς τό ἅγιον αἴσθημα τῆς κατανύξεως, ἄνευ τοῦ ὁποίου ἀληθής προσευχή, οὔτε ἠκούσθη ποτέ, οὔτε νοεῖται. Αὐτήν τήν γλυκυτάτην κατάνυξιν αἰσθανόμεθα καί κατά τήν ἁγίαν ὥραν ταύτην, τήν ὁποίαν ἐπιτείνει ἡ παρουσία ἐν τῷ Ναῷ τῶν χαριτοβρύτων ἱερῶν Λειψάνων τοῦ Ἁγίου Πρώτου Κοσμᾶ, τοῦ ὑπό τῶν Λατινοφρόνων ἀναιρεθέντος. Ζητοῦμεν καί τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τήν εὐχήν καί τῶν σύν αὐτῷ Μαρτυρησάντων, σύν τῇ εὐχῇ τοῦ ἐν Ἁγίοις Προκατόχου ἡμῶν Ἁγίου Νήφωνος, καί πάντων τῶν μακαρίων κτητόρων καί ἀνακινιστῶν τοῦ Ναοῦ τοῦ Πρωτάτου, καί πάντων τῶν ἀσκήσει, ἀθλήσει, ὁμολογίᾳ καί ἀνεγέρσει καί συγκροτήσει Μονῆς καί Ἀδελφότητος διαπρεψάντων Ἁγιορειτῶν, ἥν ὑπολαμβάνομεν πολύτιμον ἐφόδιον πρός σωτηρίαν.

Ἴσως παρά τινων ἀκούσωμεν παράπονά τινα διά ὑπερλείανσιν τῆς σκληρᾶς καί ἀνάντους ὁδοῦ τῆς μοναδικῆς πολιτείας, ἐφ᾿ ᾧ καί ἐπιβάλλεται πολλή προσοχή, ἵνα μή τινα ἐγκοπήν δώσωμεν εἰς τήν Ἐκκλησίαν. Ἴσως παρ᾿ ἄλλων ἀκούσωμεν παράπονα διά τήν περίπτωσιν τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἐσφιγμένου, ἡ ὁποία κατέστη περιπεπλεγμένον κουβάριον, ὡς μή ὤφελε, ἡ δέ Ἔντιμος Ἑλληνική Πολιτεία, διά γνωστούς ἡμῖν καί τῷ Ἁγιορειτικῷ κόσμῳ καί ἀκατανοήτους λόγους, ἀναβάλλει νά ἐκτελέσῃ τά ἐκκλησιαστικῶς καί δικαστικῶς ἀποφασισθέντα καί νά καταστείλῃ τήν ἀναρχίαν καί ἀντιμοναχικήν ἀνυπακοήν, καί νά διευκολύνῃ τήν ἐγκατάστασιν τῆς μόνης νομίμου Ἀδελφότητος εἰς τήν ἱστορικήν Ἱεράν Μονήν της. Ἴσως, πάλιν, παρά τινων ὑπερευαισθήτων ἀκούσωμεν μεμψιμοιρίας περί τῶν διεξαγομένων διαλόγων μετά ἑτεροδόξων ἤ περί τῆς πρός αὐτούς ἐπιδεικνυμένης εὐγενοῦς συμπεριφορᾶς ἤ τυπικῶν τινων ἐκδηλώσεων ἐν ὥρᾳ λατρείας. Προλαμβάνοντες τούς πληροφοροῦμεν ὅτι ἡ βαθυτάτη πεποίθησις ἡμῶν ὅτι ἡμεῖς ἔχομεν τό πλήρωμα τῆς ἀληθείας καί τῆς χάριτος, καί ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι, αὐτή μόνη, ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, μᾶς δημιουργεῖ τήν ὑποχρέωσιν νά εἴμεθα ἐν διαλόγῳ μετά τῶν ἑτεροδόξων, διά νά φανερώσωμεν εἰς αὐτούς τάς ρίζας των καί τήν πνευματικήν καταγωγήν των καί νά τούς βοηθήσωμεν νά ἐπανεύρουν τόν παλαιόν ἐν τῇ ἀκριβείᾳ τῆς πίστεως, τῆς λατρείας καί τῆς ἀσκητικῆς πνευματικότητος ἑαυτόν των. Οὐδέν θυσιάζομεν καί τίποτε δέν ἀπεμπολοῦμεν. Ἁπλῶς «ἀληθεύομεν» πρός αὐτούς «ἐν ἀγάπῃ», κατά τό ἀποστολικόν. Καί τό γράμμα τῶν Ἱερῶν Κανόνων γνωρίζομεν, ἀλλά καί τό πνεῦμα αὐτῶν. Καί τό πνεῦμα αὐτό πάσῃ θυσίᾳ φροντίζομεν νά τηρῶμεν, διότι αὐτό ζωογονεῖ, ἐνῷ κάποτε τό γράμμα δυνατόν καί νά ἀποκτείνῃ, ὅπως συνέβαινε καί μέ τόν παλαιόν νόμον.

Ἕν θέλομεν οἱ πάντες νά γνωρίζουν: Τό Φανάριον εἶναι πάντοτε ἀνημμένον καί τηλαυγίζῃ ζωηρόν καί ζωοπάροχον φῶς Χριστοῦ, τό φῶς τῆς Ὀρθοδόξου ἀληθείας, εἰς τούς ἐγγύς καί τούς μακράν. Καί διά τήν ἐπάρκειαν τοῦ ἐλαίου τῆς λυχνίας του, παρακαλοῦμεν ὅπως μᾶς συνοδεύουν ἐκτενεῖς, καθαραί καί ἐγκάρδιοι αἱ προσευχαί τῶν Ἁγιορειτῶν, πάντων τῶν ἐνταῦθα ἐκλεκτῶν καί πρωτοτόκων τέκνων του.

Εὐχαριστοῦμεν, ἅγιε Πρωτεπιστάτα, θερμῶς διά τήν ὑποδοχήν καί διά τούς εὐλαβεῖς λόγους τῆς ἀγάπης καί τοῦ σεβασμοῦ σας ἐξ ὀνόματος τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος διά στόματος τοῦ Ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεγίστης Λαύρας πρός τε τό πρόσωπον τῆς ἡμετέρας Μετριότητος καί πρός τήν κοινήν πάντων ἡμῶν Μητέρα, τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον. Τά ἐκτιμῶμεν ὅλα πρεπόντως.
Καί νῦν, ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ,

Δόξα τῷ Θεῷ, ὁ Ὁποῖος μᾶς συνήγαγε καί πάλιν ἐπί τό αὐτό, τόν Πατέρα μετά τῶν τέκνων, τόν Ἐπίσκοπον τῆς ἐν Ἄθῳ Ἐκκλησίας μετά τοῦ ἐκλεκτοῦ καί ἀξιονομάστου ποιμνίου του. Ἔρρωσθε ἐν Κυρίῳ πάντοτε, τρέχοντες δι᾿ ὑπομονῆς τόν προκείμενον ὑμῖν ἀγῶνα τῆς ἀσκητικῆς ἐν Χριστῷ αὐξήσεως καί τελειώσεως, ἀφορῶντες ἀσκαρδαμυκτί εἰς τόν Ἀρχηγόν τῆς Ζωῆς Ἰησοῦν, θαλπόμενοι ἐν τῇ μητρικῇ ἀγκάλῃ τῆς Θεομήτορος, νοῦν τηροῦντες καί τήν οἰκουμένην στηρίζοντες διά τῶν προσευχῶν σας. Ἔχετε ἅπαντες ἀπό καρδίας ὁλόθυμον τήν πατρικήν ἡμῶν εὐχήν καί Πατριαρχικήν εὐλογίαν.

Εὐλογεῖτε, πατέρες ἅγιοι!

ΟΜΙΛΙΑ ΤΗΣ Α.Θ.ΠΑΝΑΓΙΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ κ.κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ

ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΨΙΝ ΑΥΤΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΙΕΡΑΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ

(21 Αυγούστου 2008)

Οσιώτατοι άγιε Πρωτεπιστάτα και απαξάπαντες οι Ηγούμενοι και Αντιπρόσωποι των Είκοσιν Ιερών Βασιλικών, Πατριαρχικών και Σταυροπηγιακών Μονών του Αγίου Όρους, οι συγκροτούντες την Ιεράν αυτού Κοινότητα, «χάρις υμίν και ειρήνη από Θεού Πατρός ημών και Κυρίου Ιησού Χριστού» (Α'Θεσ. α' 2).

Εύχαριστούμεν θερμώς τον Ηγούμενον της Ιεράς Μονής Φιλόθεου δια τους καλούς και ευγενείς λόγους της προσφωνήσεώς του εξ ονόματος του Ιερού τούτου Σώματος, τους οποίους αποδεχόμεθα μετά χαράς, επιγράφοντες όλον τον εκδηλούμενον σεβασμόν και την εκφραζομένην ευλάβειαν και αφοσίωσιν εις αυτόν τον αγιώτατον Αποστολικόν και Πατριαρχικόν Οικουμενικόν Θρόνον, τους οίακας του οποίου κατά το πολύ έλεος και την συγκατάβασιν του Θεού ηξιώθημεν να πιστευθώμεν.

Με πολλήν ιεράν χαράν και βαθείαν συγκίνησιν ευρισκόμεθα και πάλιν, αγαπητοί, εν μέσω υμών, εν Αγίω Όρει, εν τω χαλκείω τούτω της ευαγγελικής αρετής και εργαστηρίω της μετανοίας και καθάρσεως και τόπω αγιάσματος της δόξης του Θεού. «Ευχαριστούμεν τω Θεώ πάντοτε περί πάντων υμών μνείαν ποιούμενοι επί των προσευχών ημών, αδιαλείπτως μνημονεύοντες υμών του έργου της πίστεως και του κόπου της αγάπης και της υπομονής της ελπίδος του Κυρίου ημών ΙησουΧριστού έμπροσθεν του Θεού και Πατρός ημών, ειδότες, αδελφοί ηγαπημένοι υπό του Θεού, την εκλογήν υμών, ότι το ευαγγέλιον ημών ουκ εγεννήθη εις υμάς εν λόγω μόνον αλλά και εν δυνάμει και εν Πνεύματι Αγίω και εν πληροφορία πολλή» (Α' Θεσ. α' 2-5), όπως έγραφε προς τους Θεσσαλονικείς ο Απόστολος Παύλος. Σεις οι Αγιορείται Μοναχοί είσθε η ιερά εγκαύχησις της ποτνίας Μητρός Εκκλησίας και ημών προσωπικώς διά την όλην ευαγγελικήν μαρτυρίαν σας, την πνευματικήν καλλιέργειαν και εγρήγορσιν, την φιλοξενίαν, την θυσιαστικήν αγάπην, την φυλακήν των ιερών παραδόσεων, τον σεβασμόν εις την πατρώαν κληρονομίαν, ως και την υιϊκήν αφοσίωσιν, τον σεβασμόν και την αγάπην σας προς την πάντοτε εν δοκιμασία και επί του Σταυρού ευρισκομένην αγιωτάτην Εκκλησίαν της Κωνσταντινουπόλεως.

Ευρισκόμενοι εν Αγίω Όρει αισθανόμεθα άνεσιν και παραμυθίαν, ως ευρισκόμενοι εις τα ίδια και εν μέσω των ιδίων τέκνων. Και ασφαλώς είμεθα εις τα ίδια και εν μέσω των τέκνων ημών, καθ' όσον η εν Κωνσταντινουπόλει Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία και ο Πατριάρχης είναι η άμεσος εκκλησιαστική Αρχή σας και προστασία. Διότι, ναι μεν πολλής της αυτονομίας χαίρει ο Αγιώνυμος Άθως, άλλ' επισκοπικώς απροστάτευτος δεν είναι, ούτε δύναται να είναι, όπως άλλωστε και ουδείς χώρος και ουδέν έκκλησιαστικόν ίδρυμα και κατάστημα, και ουδεμία ομάς χριστιανών, λαϊκών, κληρικών ή μοναχών, εφ' όσον είμεθα Ορθόδοξοι και όχι Πρεσβυτεριανοί η άλλης ομολογίας Προτεστάνται. Το Οικουμενικόν Πατριαρχείον είναι η ιδική σας Επισκοπή και ο Οικουμενικός Πατριάρχης είναι ο κανονικός και νόμιμος κυριάρχης Επίσκοπος και πνευματικός πατήρ και προστάτης σας, κατά τε τους θείους και ιερούς κανόνας,1 την παράδοσιν και κατά τα γενικώς κρατούντα εκκλησιαστικά θέσμια. Ισως δεν θα ήτο περιττόν να αναφέρωμεν και το σχετικόν Χρυσόβουλλον του αοιδίμου Αυτοκράτορος Ανδρονίκου Β'(1312),2 ως και το σύστοιχον ιερόν Σιγίλλιον του μακαρία τη λήξει γενομένου Οικουμενικού Πατριάρχου Νήφωνος του Α' (Νοέμβριος 1312),3 άτινα σαφώς διακελεύονται ότι το Άγιον Όρος τυγχάνει υπό την άμεσον και πλήρη πνευματικήν ευθύνην και προστασίαν του Οικουμενικού Πατριάρχου. Μάλιστα εις το Αυτοκρατορικόν Χρυσόβουλλον απεριφράστως τονίζεται ότι εκείνο το οποίον διάφοροι προ του Ανδρονίκου αοίδιμοι Βασιλείς είχον προβλέψει, να είναι δηλαδή το Άγιον Όρος ελεύθερον από κάθε εκκλησιαστικήν εξάρτησιν, είτε από Επίσκοπον είτε από αυτόν τον Πατριάρχην, ήτο όχι μόνον αντικανονικόν, αλλά και επικίνδυνον, δια τούτο και δια του Χρυσοβούλλου αυτού εθεραπεύετο η επικίνδυνος αύτη αντικανονικότης, η οποία πολλά δεινά είχεν έως τότε προξενήσει εις τον Ιερόν Τόπον και πολλάς θλίψεις εις την Εκκλησίαν. Και βεβαίως ο ισχύων Καταστατικός Χάρτης του Αγίου Όρους, ο και δια σχετικής προβλέψεως του Ελληνικού Συντάγματος διασφαλιζόμενος, ακριβώς ταύτα τα υπό Ανδρόνικου του Β' και Νήφωνος του Α' κανονικώς και θεαρέστως θεσπισθέντα και αύθις ανανεώνει και κυροί και διασφαλίζει δια του 5ου άρθρου αυτού. Βεβαίως προς ειδότας και ακριβώς τα αυτά φρονούντας λέγομεν, αλλ' έστωσαν προς πληροφορίαν των θύραθεν.

Εξ ετέρου, συγκινούμεθα αναμιμνησκόμενοι την πολλήν πατρικήν αγάπην και στοργήν, την οποίαν πολλαχώς και πολυτρόπως επέδειξαν εις το Άγιον Όρος και τους Αγιορείτας οι αοίδιμοι προκάτοχοι ημών, ενίοτε και δια πολλών θυσιών και προσωπικών αναλωμάτων, μάλιστα δε εις καιρούς εξόχως χαλεπούς και αργαλέους. Όταν, κρίμασιν οις οίδεν ο Κύριος, η Βασιλεία των Ρωμαίων εξέλιπε και το Γένος εισήλθεν εις την κατάστασιν των τελευταίων έξ αιώνων, και ο Πατριάρχης επωμίσθη μείζονας ευθύνας και το έργον του εθνάρχου, ο αγιορειτικός κόσμος εδοκιμάσθη τα μέγιστα και διεξήγεν αγώνα μεταξύ ζωής και θανάτου. Το εσταυρωμένον Πατριαρχείον έδωκεν όλην του την βαρύτητα δια να νικήση η ζωή. Άλλωστε, πολλοί των Πατριαρχών προήρχοντο εντεύθεν, ήσαν Αγιορείται, είχον αγαπήσει εις τέλος τον τόπον και τα πρόσωπα του Άθωνος. Άλλοι κατέφευγον ενταύθα προς πνευματικήν ενίσχυσιν ή προς μόνιμον εφησυχασμόν και εδώ ετελειώθησαν, τινές δε και ηγίασαν, ως ο πολύς τα θεία Άγιος Νήφων Β' ο Διονυσιάτης, χάριν του οποίου και πραγματοποιούμεν την παρούσαν επίσκεψιν, προκειμένου να προστώμεν των εορτασμών της τε ιεράς μνήμης του και της πεντακοσιοστής αμφιετηρίδος της εν Κυρίω κοιμήσεως και τελειώσεώς του εν τη Ιερά Μονή του Αγίου Διονυσίου. Ενθυμούμεθα, φέρ' ειπείν, Ιερεμίαν τον Α' και τους πολλούς κόπους του δια την οριστικοποίησιν του καθεστώτος των αθωνικών Μονών και την συγκρότησιν και ανάδειξιν εις Μονήν του Κοινοβίου του Σταυρονικήτα. Τας μεγάλας κτητορικάς εργασίας του Ανθίμου εν Μεγίστη Λαύρα δι' ιδίων αυτού εξόδων και αναλωμάτων. Την επίσης εξ ιδίων κτητορικήν προσφοράν Διονυσίου Γ' του Βάρδαλη εις την αυτήν Μονήν, καθώς και την εξαγοράν των ως ενεχύρων κρατουμένων παρ' Εβραίων εν Θεσσαλονίκη πολυτίμων ιερών κειμηλίων της, αλλά και την γενναιόδωρον ενίσχυσιν, ην πάλιν εξ ιδίων προσέφερεν εις την Μονήν των Ιβήρων. Την υπό Διονυσίου Δ' του Μουσελίμη αφιέρωσιν της προσωπικής του βιβλιοθήκης εις την αυτήν Μονήν των Ιβήρων. Την αγωνιώδη προσπάθειαν Ιερεμίου Β' του Τρανού, Παϊσίου, Γαβριήλ του Δ' και του Αγίου Ιερομάρτυρος Γρηγορίου του Ε' δια την εξυγίανσιν των θεσμών του Όρους και του ενταύθα μοναχικού βίου. Την αποτελεσματικήν επέμβασιν του ετέρου Ιερομάρτυρος Πατριάρχου Κυρίλλου του Λουκάρεως, όστις, κατά Μάϊον του 1613, προήδρευσεν αυτοπροσώπως συνάξεως ενταύθα προς αντιμετώπισιν των προπαγανδιστικών και προσηλυτιστικών προσπαθειών των Ρωμαιοκαθολικών, οι οποίοι δια πρώτην φοράν επεχείρησαν να θέσουν πόδα ενταύθα. Δια να φθάσωμεν δε και εις τα νεώτερα, την πολλήν στοργήν Ιωακείμ του Γ', του ερημίτου του Μυλοποτάμου, ο οποίος εκείθεν εκλήθη δια να κοσμήση και πάλιν τον Θρόνον, αφού επί μακράν σειράν ετών εμοιράσθη μετά των αγιορειτών πατέρων την ασκητικήν των εμπειρίαν, την πτωχείαν των και τα προβλήματα των, και έσπευδεν από Μονής εις Σκήτην και από καλύβης εις ερημητήριον δια να στηρίξη, να βοηθήση, να καθοδηγήση, να διαφωτίση, να ευλογήση, να αγιάση. Την αγάπην Αθηναγόρου του Α', ο οποίος προέστη των μεγάλων εορτασμών της Χιλιετηρίδος και κατέστησε παράσημον και τιμητικήν διάκρισιν του Οικουμενικού Πατριαρχείου τον Σταυρόν της Χιλιετηρίδος του Αγίου Όρους, και την μεγάλην και βαθείαν στοργήν του αμέσου προκατόχου ημών αειμνήστου Πατριάρχου Δημητρίου, ο οποίος δεν έδωκεν ανάπαυσιν τοις κροτάφοις του ουδέ τοις βλεφάροις του νυσταγμόν μέχρις ότου ίδη πάσας τας αγιορειτικάς Μονάς αποκαθισταμένας εις το αρχαίον και θεάρεστον Κοινοβιακόν σύστημα, εκδούς τέλος και τα ανάλογα Σιγίλλια. Ας είναι πάντων η μνήμη αιωνία εν ευλογίαις και ο μισθός αυτών πολύς παρά Κυρίου!.. Είμεθα βέβαιοι ότι η ευγνωμοσύνη και των νεωτέρων πατέρων καθηκόντως τους συνοδεύει και ότι τα τίμια ονόματα των έχουν ιδιάζουσαν θέσιν εις τας ιεράς Λειτουργίας και εις τας κατ' ιδίαν προσευχάς των.

Τα τελευταία έτη, φίλτατοι πατέρες, το αγιώνυμον Όρος, παραλλήλως προς την σπουδαίαν πληθυσμιακήν ανανέωσιν και άνθησιν, η οποία συντελεσθείσα έκλεισε τα στόματα των Κασσανδρών αι οποίαι προέβλεπον το ιστορικόν δήθεν τέλος του, εγνώρισε και πελωρίων διαστάσεων αναστηλωτικάς εργασίας. Τα γηραλέα μοναστηριακά κτήρια, τα οποία είχον άμεσον ανάγκην αποκαταστάσεως επί κινδύνω καταρρεύσεως, ήδη, σχεδόν όλα αποκατεστάθησαν κατά τον καλλίτερον και ασφαλέστερον τρόπον, καθώς και αι πλείσται των Σκητών και αρκετά των Κελλίων και Καθισμάτων. Ελπίζομεν δε ότι δεν θα βραδύνη και η του σκληρώς υπό του πυρός δοκιμασθέντος σεβασμίου Χιλιανδαρίου πλήρης κτηριακή και λοιπή αποκατάστασις. Παραλλήλως όμως το άναντες και τραχύ της ασκητικής βιοτής πρέπει να ομολογήσωμεν ότι εν πολλοίς ελειάνθη, και μάλιστα κατά τρόπον, ο οποίος μάλλον θα πρέπη να μας προβληματίζη, προκειμένου να προσδιορισθή η «κόκκινη γραμμή», την οποίαν δεν δυνάμεθα να υπερβώμεν ακινδύνως. Ασφαλώς κάθε εποχή έχει το πρόσωπον της και τας ανάγκας της, οι δε σημερινοί άνθρωποι δεν έχουν τας αντοχάς των παλαιοτέρων. Αυτό είναι πλέον ή βέβαιον! Αλλά τούτο ουδόλως σημαίνει ότι ο οίνος του μοναχικού βίου δύναται να αραιωθή με τόσην ποσότητα ύδατος, ώστε εν τέλει να απομείνη μόνον υποψία τις γεύσεως και οσμής οίνου. Δεν επιμένομεν θεσσαλικώς εις τον άκρατον, αλλά και δεν δυνάμεθα να χωρήσωμεν εις αραιότερον του αθηναϊκού κράματος, ήτοι του κρασίου. Δεν αναμένομεν από την σύγχρονον μοναχικήν γενεάν τας ασκήσεις των Πατέρων της αρχαίας Θηβαΐδος και των περιωνύμων Στυλιτών, αλλά παρακαλούμεν πατρικώς και προτρεπόμεθα να ενθυμούνται το παράδειγμα των συγχρόνων ημών αγίων Γερόντων, των οποίων η φήμη ήδη διέτρεξε την Οικουμένην και πολύς λαός εν τω κόσμω στηρίζεται και μόνον το όνομα αυτών επικαλούμενος. Είθε αι ευχαί της ατελεύτητου πλειάδος των Αγιορειτών Αγίων, παλαιοτέρων και νεωτέρων, να συντελέσουν και εν προκειμένω εις επιτέλεσιν των λυσιτελεστέρων!

Εις το σημείον αυτό επιθυμούμεν να απασχολήσωμεν δι' ολίγων την αγάπην σας και με έν θέμα, το οποίον αποτελεί ανοικτήν πληγήν εις το αγιορειτικόν σώμα, παλαιάν μάλιστα, η οποία ήδη έχει «κακοφορμίσει» και πυορροεί. Πρόκειται δια το θέμα της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου. Χρειάζεται αληθώς νέος Ιερεμίας δια να θρηνήση την επικρατούσαν κατάστασιν!.. Οι προφάσει ευσεβείας αφηνιάσαντες κατά του Επισκόπου και Πατριάρχου των, και ανηκούστους συκοφαντίας κατ' αυτού και του Πατριαρχείου εκτοξεύοντες, και της μετά της αγιορειτικής κοινότητος και της όλης Εκκλησίας κοινωνίας αποκοπέντες αφρόνως πρώην Εσφιγμενίται, εξακολουθούν κατέχοντες όλως αντικανονικώς και παρανόμως το ιερόν σέβασμα και εμποδίζοντες τον Καθηγούμενον και την Εσφιγμενιτικήν Αδελφότητα να εγκατασταθούν εις την Μονήν και να επιληφθούν του έργου των ως κανονικών αδελφών αυτής. Υπάρχουν αποφάσεις Πατριαρχικαί και Συνοδικαί· αποφάσεις της Ιεράς Κοινότητος· αποφάσεις πολιτικών δικαστηρίων κ.ο.κ. Παρά ταύτα η ανταρσία κρατεί, οι αντάρται γαυριούν επί εμμονή δήθεν εις την Ορθοδοξίαν και ζήλω «υπέρ των πατρίων», παρουσιάζονται εις τους μη πεπληροφορημένους ως αδίκως διωκόμενοι, διαστρέφουν τα γεγονότα, αντιστρέφουν την πραγματικότητα, διασυνδέονται με διαφόρους σχισματικάς θρησκευτικάς κοινότητας εν Ελλάδι και αλλαχού, επικαλούνται κοσμικά δικαιώματα, ενισχύονται πολλαχόθεν. Διερωτώμεθα ευλόγως: Ποία η αιτία της καθυστερήσεως της επιλύσεως του προβλήματος; Ποίος ο μοχλός της κωλυσιεργίας; Ποίοι οι λόγοι της διστακτικότητος του υπευθύνου Κράτους; Ποία χειρ αναστέλλει εκ του αφανούς και εκ των παρασκηνίων κάθε αναγκαίαν αποφασιστικήν ενέργειαν; Έως πότε θα παρατείνεται η εκκρεμότης; Έως πότε θα υβρίζεται η κανονικότης; Έως πότε θα παραθεωρήται το δίκαιον; Έως πότε θα ευτελίζεται η νομιμότης; Έως πότε θα εμπαίζεται ο Θεός;... Δεν σας αποκρύπτομεν ότι ιδιαιτέρως ανησυχούμεν και απευθύνομεν έκκλησιν προς άπαντας, όπως, πέραν της θερμής σχετικής προσευχής, εξαντλήσητε ως θεσμικόν σώμα πάσαν νόμιμον πίεσιν προς τους αρμοδίους φορείς και παράγοντας, όπως, επί τέλους!, πράξουν το καθήκον των! Δεν ζητούμεν τίποτε περισσότερον ή ολιγώτερον από το να πράξουν το καθήκον των! Πάσαι αι ανθρώπιναι υπομοναί έχουν κάποια όρια. Κάπου υφίσταται το μη περαιτέρω!..

Αλλά, αδελφοί και τέκνα εν Κυρίω αγαπητά και επιπόθητα, αι ημέραι είναι ημέραι χαράς. Ας μη μείνωμεν περισσότερον εις τα δυσάρεστα. Έρχεται η Κυριακή των μεγάλων εορτασμών δια τον Άγιον Νήφωνα εν τη Μονή Διονυσίου. Η αντιπροσωπευτική συμμετοχή εις αυτούς όλης της αγιορειτικής οικογενείας θα χαρίση πολλήν χαράν όχι μόνον εις τον Πατριάρχην και Επίσκοπόν σας, τον και χάριτι Θεού διάδοχον αυτού, όχι μόνον εις τους Διονυσιάτας πατέρας, τους ομογαλάκτους αδελφούς του, αλλά και εις τον ουρανόν. Εις τον Τίμιον Πρόδρομον, την Κυρίαν Θεοτόκον, τους αγίους Αγγέλους και αυτήν την Παναγίαν και προσκυνητήν Τριάδα, τον Ένα Θεόν των πατέρων ημών. Πολλάς ευχάς σας απευθύνομεν και εν όψει της κατόπιν ακολουθούσης μεγάλης Θεομητορικής εορτής της παντίμου Κοιμήσεως και ιεράς Μεταστάσεως εις ουρανούς της Υπεραγίας Θεοτόκου. Εδώ εις το Περιβόλι Της την εορτάζετε με μεγάλην παναγιορειτικήν αγρυπνίαν, όπως αξίζει εις την Μητέρα γενομένην του Υιού και Λόγου του Θεού, αλλά και πάντων ημών δια την υιοθεσίαν. Είθε η Χάρις Της να πλημμυρίση εν δαψιλεία πάντων τας ψυχάς και τας καρδίας και αι θεοπειθείς πρεσβείαι Της υπέρ ημών να επισπάσουν το θείον έλεος προς σωτηρίαν!

Παρακαλούντες δια τας υπέρ ημών και της εν Κωνσταντινουπόλει Μητρός Εκκλησίας και των ανά τον κόσμον τέκνων Της προσευχάς Σας, από καρδίας ευλογούμεν ένα έκαστον εξ υμών και τας ας εκπροσωπείτε Ιεράς Μονάς και Αδελφότητας και το έργον της μετανοίας και της ευαρεστήσεως του Θεού, το οποίον εργάζεσθε. Η ευχή του Πατριάρχου και Επισκόπου σας σας συνοδεύει θερμή και ολόθυμος. Λοιπόν, «αδελφοί μου αγαπητοί, εδραίοι γίνεσθε, αμετακίνητοι, περισσεύοντες εν τω έργω του Κυρίου πάντοτε, ειδότες ότι ο κόπος υμών ουκ έστι κενός εν Κυρίω» ( Α' Κορ. ιε' 58 ). Καλό Δεκαπενταύγουστο!..

Ὁμιλία τῆς Α.Θ.Παναγιότητος, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου

κατὰ τὴν ἐπὶ τῇ ὑποδοχῇ Αὐτοῦ δοξολογίαν εἰς τὴν Ἱ. Μονὴν Ξηροποτάμου

(21/08/2008)

Ἱερώτατοι Ἀδελφοί,

Ὁσιώτατοι ἅγιε Καθηγούμενε καί λοιποί Πατέρες τῆς Ἱερᾶς Βασιλικῆς, Πατριαρχικῆς καί Σταυροπηγιακῆς Μονῆς τοῦ Ξηροποτάμου, «χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε, πάλιν ἐρῶ, χαίρετε»! (Φιλ. 4, 4).

Ἐν συγκινήσει πολλῇ καί χαρᾷ ἤλθομεν ἀπό τό ἐν Κωνσταντινουπόλει μαρτυρικόν Κέντρον τῆς Ὀρθοδοξίας νά εὐλογήσωμεν πατρικῶς τήν ἱεράν Ξηροποταμινήν Ἀδελφότητα, τά λίαν προσφιλῆ ἐν Χριστῷ τέκνα ἡμῶν, νά ἴδωμεν ἐκ τοῦ πλησίον τήν ἀσκητικήν πολιτείαν των, νά στηρίξωμεν πνευματικῶς τήν δεξιάν των εἰς τήν ἐργασίαν τοῦ θείου θελήματος, ἀλλά καί νά ἀρυσθῶμεν χάριν καί δυνάμεις ἀπό τόν Τίμιον Σταυρόν, τό τιμαλφέστατον τῆς Μονῆς κειμήλιον, καί ἀπό τά χαριτόβρυτα λείψανα τῶν τε Ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων καί τοῦ κτήτορος Ἁγίου Παύλου, τοῦ τῆς Μονῆς ἐπωνύμου, προκειμένου νά συνεχίσωμεν τό πολυεύθυνον καί πολύπονον καί λίαν κινδυνῶδες ἔργον ἡμῶν, τῆς οἰακοστροφίας δηλονότι τῆς θεοτεύκτου ὁλκάδος, εἰς τούς πονηρούς καί δυσχειμέρους τούτους καιρούς.

Καί ἐν πρώτοις μέν εὐχαριστοῦμεν τῇ ὑμετέρᾳ Ὁσιολογιότητι, ἅγιε Καθηγούμενε κ. Ἰωσήφ, τόσον διά τούς εὐλαβεῖς λόγους τῆς προσφωνήσεως, ὅσον καί διά τήν ὑποδοχήν καθ᾿ ἑαυτήν. «Ὁ δεχόμενος Προφήτην εἰς ὄνομα Προφήτου, μισθόν Προφήτου λήψεται» (Ματθ. 10, 41), εἶπεν ὁ Κύριος. Σεῖς ὑποδέχεσθε σήμερον τόν Ἐπίσκοπόν σας, ὁ ὁποῖος ταυτοχρόνως εἶναι καί ὁ Κυρηναῖος τῆς Ἐσταυρωμένης Μητρός Ἐκκλησίας, ἀλλά καί ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης, ὁ ἔχων τήν πρώτην καί μείζονα εὐθύνην ἐν τοῖς ἐκκλησιαστικοῖς πράγμασιν. Ἡ ὅλη πρός τό πρόσωπον αὐτοῦ εὐλάβεια καί τιμή, ἐπί τόν «Ποιμένα καί Ἐπίσκοπον τῶν ψυχῶν ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν» (Α’ Πέτρ. 2, 25) διαβαίνει καί ἀνάλογος θά εἶναι ὁ μισθός, τόν ὁποῖον Ἐκεῖνος θά σᾶς ἀνταποδώσῃ, ὅν καί εὐχόμεθα μέγαν καί πολύν.

Γνωρίζομεν ὅτι ἡ ζωή τοῦ κατ᾿ ἀλήθειαν μοναχοῦ εἶναι βίος κινούμενος μεταξύ τοῦ Κήπου τῆς Γεθσημανῆ καί τοῦ Γολγοθᾶ. Τοὐτέστι βίος ταυτόσημος μέ τήν προσευχήν, τήν ἱεράν ἀγωνίαν, τά δάκρυα καί τόν Σταυρόν. Καί τοῦτο ἑκοντί, ἐθελουσίως! Ἀλλά πάντοτε ἐπ᾿ ἐλπίδι ἀναστάσεως καί ζωῆς αἰωνίου! Πάντοτε ἐν τῇ προσδοκίᾳ τοῦ ἀκτίστου Θαβωρείου Φωτός καί τῆς ἐνθέου δόξης, τά ὁποῖα πρόκειται νά ἀπολαύσουν «οἱ καλῶς ἀθλήσαντες» καί «τῷ ὕψει τῶν ἀρετῶν διαπρέψαντες». Ὁ Μοναχός αὐτοπροαιρέτως ἔθεσεν ἑαυτόν ὑποκάτω πάντων, ἐκένωσεν ἑαυτόν πάσης δόξης, πάσης τιμῆς, πάσης παρακλήσεως, παντός θελήματος, πάσης παρρησίας, ταπεινούμενος ἕως θανάτου, προκειμένου νά μιμηθῇ τόν Χριστόν, ὁ Ὁποῖος «ἑαυτόν ἐκένωσε ... καί ἐταπείνωσεν ἑαυτόν, γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ» ( Φιλ. 2, 7-8 ), ὥστε νά ἀπολαύσῃ ἀργότερον «τάς μετά ταῦτα δόξας» (Α’ Πέτρ. 1, 11) μαζί μέ τήν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον καί πάντας τούς Ἁγίους ἐν τῇ οἰκίᾳ τοῦ Πατρός του, ὅπου «μοναί πολλαί εἰσιν» (Ἰωάν. 14, 2). Καί ὁ μοναχικός βίος, ἀκόμη καί ὁ ἐντελῶς κατά μόνας, ὁ ἀναχωρητικός, δέν εἶναι ἀπομεμονωμένος ποτέ ἀπό τό ὑπόλοιπον ἐκκλησιαστικόν σῶμα καί τήν ἐπισκοποκεντρικήν θεοκατάστατον δομήν του, ἀλλ᾿ εὑρίσκεται «εἰς ὑπακοήν πίστεως» (Ρωμ. 1, 5) καί ἐν κοινωνίᾳ ἀγάπης καί μαρτυρίας ἀποστολικοπατερικῆς μετά τοῦ Ἐπισκόπου, εἰς τοῦ ὁποίου τοῦ ἱεροῦ ὠμοφορίου τήν εὐθύνην κρέμαται, ὅπως καί οἱ λοιποί πιστοί. Εἰς ἀντίθετον περίπτωσιν, ὅ μή γένοιτο!, καθίσταται κλῆμα ἀποκεκομμένον ἐκ τῆς ἀμπέλου, τοῦ ὁποίου ἡ νέκρωσις εἶναι βεβαία, παρά τήν ἐνδεχομένως ἐξωτερικήν, ἐπιδερμικήν καί φενακίζουσαν ἐμφάνισιν «ζωῆς». Ἡμεῖς, πληροφορούμενοι καί γνωρίζοντες καλῶς τό τε ὑγιές τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ φρονήματος ὑμῶν καί τήν πρός τήν Μητέρα Ἐκκλησίαν γνησίαν υἱϊκήν ἀφοσίωσίν σας, ἅτινα βαίνουν παραλλήλως πρός τούς συντόνους ἀσκητικούς ἀγῶνας καί ἱδρῶτας ἑνός ἐκάστου ἐκ τῶν μελῶν τῆς εὐλογημένης Ξηροποταμινῆς ἀδελφότητος, διαβεβαιούμεθα ὑμᾶς ὅτι εὑρίσκεσθε καθημερινῶς εἰς τάς πρός Κύριον ταπεινάς ἡμῶν ἐντεύξεις καί ἔχετε πάντοτε μίαν διακεκριμένην θέσιν εἰς τήν καρδίαν τοῦ Ἐπισκόπου καί Πατριάρχου σας. Εἴμεθα μαζί σας εἰς τήν ἀγωνίαν, τήν προσευχήν, τήν ὑπομονήν καί τό πάθος, ἀδιαλείπτως. Ὅπως εἴμεθα μαζί σας καί εἰς τήν ηὐξημένην εὐαισθησίαν περί τῆς ἀκριβείας εἰς τά καίρια τῆς πίστεως, τῶν ὁποίων, ἄλλωστε, ὁ Πατριάρχης εἶναι ex officio ἐγγυητής καί προασπιστής. Εἴμεθα μαζί σας εἰς τήν πορείαν τῆς στενῆς καί τεθλιμμένης ὁδοῦ, ἀλλ’ εἴμεθα μαζί σας καί εἰς τήν πορείαν πρός Ἐμμαούς, ἡ ὁποία εἶναι ἡ κεκρυμμένη ὄψις τόσον τῆς μοναχικῆς, ὅσον καί τῆς Ἐπισκοπικῆς καί Πατριαρχικῆς ἰδιότητος. Συνεχίσατε, λοιπόν, μέ ἀνανεούμενον ζῆλον καί ἐνθουσιασμόν τήν μυστικήν ἐργασίαν εἰς τά βάθη τοῦ ἔσω ἀνθρώπου, τήν καλλιέργειαν τῆς εὐαγγελικῆς ἀρετῆς, τήν ἀδιάλειπτον καί ἀνύστακτον προσευχήν ὑπέρ ἑαυτῶν, ἀλλά καί ὑπέρ ἡμῶν καί τοῦ κόσμου ὅλου. Εὑρίσκεσθε ὑπό τήν σκέπην τοῦ Ξύλου τῆς Ζωῆς, εἰς τάς ἀγκάλας τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί ὑπό τήν προστασίαν τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα Μεγάλων Μαρτύρων καί τοῦ Ἁγίου Παύλου τοῦ κτήτορος. Πολλοί θά ἐζήλευον τάς προϋποθέσεις ταύτας. Συνεχίσατε, λοιπόν, προσπαθοῦντες «περισσεύειν μᾶλλον», πρός αἰωνίαν δόξαν τοῦ Θεοῦ.

Εἰς ἀνάμνησιν τῆς ἐπισκέψεως ἡμῶν δεχθῆτε, Ὁσιολογιώτατε ἅγιε Καθηγούμενε, τό μικρόν δῶρον τοῦτο ὡς δεῖγμα τῆς πατρικῆς ἡμῶν ἀγάπης καί ἔκφρασιν τῆς ὁλοκαρδίου Πατριαρχικῆς ἡμῶν εὐλογίας διά τε τήν Μονήν, δι᾿ ὑμᾶς προσωπικῶς καί διά πάντας τούς σύν ὑμῖν ἀδελφούς.

Δῴη ὑμῖν ὁ Κύριος χάριν καί ἔλεος καί φωτισμόν καί εἰρήνην πολλήν, εἰς σωτηρίαν! Ἀμήν.

Ὁμιλία τῆς Α.Θ.Παναγιότητος, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου

κατὰ τὴν ἐπὶ τῇ ὑποδοχῇ Αὐτοῦ δοξολογίαν εἰς τὴν Ἱ. Μονὴν Διονυσίου

(21/08/2008).

Ὁσιολογιώτατε ἅγιε Καθηγούμενε κύριε Πέτρε, καί οἱ λοιποί ἱερομόναχοι καί μοναχοί τῆς περιπύστου Ἱερᾶς Βασιλικῆς, Πατριαρχικῆς ἡμῶν καί Σταυροπηγιακῆς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Διονυσίου, «χάρις ὑμῖν καί εἰρήνη ἀπό Θεοῦ Πατρός καί Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ δόντος ἑαυτόν ὑπέρ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν» (Γαλ. 1, 3).

Θείᾳ συνάρσει ἠξιώθημεν νά ἔλθωμεν, ἀπό τήν ἐκκλησιαστικῶς πάντοτε Βασιλεύουσαν Κωνσταντινούπολιν, εἰς τό Ἅγιον Ὄρος καί εἰς τήν «Νέαν Πέτραν» ταύτην τοῦ «Μεγάλου Κομνηνοῦ», διά νά συνεορτάσωμεν πρεπόντως τήν τε ἐτησίαν μνήμην καί τήν πεντακοσιοστήν ἀμφιετηρίδα τῆς ὁσιακῆς κοιμήσεως τοῦ πολλοῦ τά θεῖα ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Νήφωνος Β’, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, τοῦ Διονυσιάτου. Δοξάζομεν πρός τοῦτο ἐκ μυχίων ψυχῆς τό πάντιμον καί μεγαλοπρεπές ὄνομα τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ καί ὑποκλινόμεθα εὐλαβῶς ἐνώπιον τῆς Ἐφόρου τοῦ Ἱεροῦ Τόπου Κυρίας Θεοτόκου. Ἐν ταὐτῷ, εὐχαριστοῦμεν τόν Μέγαν Πρόδρομον, κατασπαζόμενοι τήν ἁψαμένην τήν ἀκήρατον κορυφήν τοῦ Δεσπότου ἁγίαν καί χαριτόβρυτον δεξιάν αὐτοῦ, τόν Ἅγιον Διονύσιον τόν Κτήτορα, τόν ἀξιόθεον ἐν τοῖς προκατόχοις ἡμῶν καί ἑορτάζοντα Ἅγιον Νήφωνα τόν Θαυματουργόν, ὡς καί τούς λοιπούς Διονυσιάτας Ἁγίους, ἐξαιτούμενοι τάς εὐχάς των καί τάς πρός Θεόν ὑπέρ ἡμῶν ἁγίας πρεσβείας των.

Εὑρισκόμενοι ἐν μέσῳ ὑμῶν, Ὁσιώτατοι ἀδελφοί, ἔχομεν τήν αἴσθησιν ὅτι εὑρισκόμεθα κυριολεκτικῶς εἰς τά ἴδια. Καί τοῦτο ὄχι μόνον διότι ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης εἶναι ὁ Κανονικός Ἐπίσκοπος καί Ποιμήν τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί τῆς Ἱερᾶς Μονῆς σας, ἀλλά καί διότι τά πρός αὐτόν καί τήν ἐσαεί δοκιμαζομένην Μητέρα Ἐκκλησίαν τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀγαθά αἰσθήματα, ὁ σεβασμός καί ἡ ἀφοσίωσις ὑμῶν εἶναι γνωστά καί πολλαχῶς μεμαρτυρημένα. Οὕτω δέ εὐαρεστεῖται καί ὁ Θεός, ὁ Ὁποῖος θέλει τούς πιστούς, καί τόν κλῆρον, καί τόν μοναχισμόν, συνδεδεμένους εἰρηνικῶς καί ἁρμονικῶς μετά τοῦ Ἐπισκόπου των ὡς αἱ χορδαί μέ τήν κιθάραν, κατά τήν ὡραίαν ἔκφρασιν τοῦ Ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ θεοφόρου, διά νά ᾂδεται ἐν τῷ συνδέσμῳ τούτῳ τῆς εἰρήνης, τῆς ἀγάπης καί τῆς εὐπειθείας, τό παναρμόνιον μέλος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί νά συνίσταται ἡ Ἐκκλησία. Εἰς τά ἴδια, λοιπόν, ἐλθόντες, κομίζομεν εἰς ὑμᾶς, τά προσφιλῆ καί ἐπιπόθητα τέκνα ἡμῶν, ὁλοκάρδιον τήν στοργήν, τήν ἀγάπην, τήν εὐχήν καί τήν εὐλογίαν τῆς ποτνίας Μητρός Ἐκκλησίας, τῆς ὁποίας τόν Πατριαρχικόν Θρόνον δίς ἐκλέϊσεν ὁ ἐκ τῆς ὑμετέρας Ἀδελφότητος θειότατος Νήφων.

Ἀνατρέχοντες εἰς τάς σελίδας τῆς Ἱστορίας τῆς γεραρᾶς Μονῆς σας, εὑρίσκομεν σελίδας δόξης ἐκκλησιαστικῆς πολλῆς, ἀποτόκου τῆς συντόνου ἀσκήσεως καί συστηματικῆς νοερᾶς ἐργασίας καί φιλοτίμων πνευματικῶν προσπαθειῶν τῶν Διονυσιατῶν Μοναχῶν, ὡς ἐπιβεβαιοῦται ἐκ τῆς ἀναδείξεως ἐκ τῶν κόλπων των ἕνδεκα γνωστῶν καί ἀνεγνωρισμένων Ἁγίων. Βεβαίως παρά τούς ἕνδεκα τούτους ἵσταται καί σειρά ὁλόκληρος πολλῶν ἄλλων, τῶν ὁποίων τά ὀνόματα ὁ μισθαποδότης Κύριος ἐπιφυλάσσεται νά φανερώσῃ δημοσίᾳ κατά τήν μεγάλην ἡμέραν τῆς δευτέρας καί ἐνδόξου Παρουσίας Του, πρός παγκόσμιον χαράν καί ἀγαλλίασιν. Καί πλησίον τῶν Ἁγίων, πλεῖστοι δόκιμοι τήν ἀρετήν καί περίβλεπτοι τήν σοφίαν καί πλούσιοι τήν χάριν Πατέρες, οἱ ὁποῖοι μέχρι καί τῶν ἡμερῶν μας ἐτίμησαν τό ὄνομα καί τήν ἰδιότητα τοῦ Διονυσιάτου μοναχοῦ, ἐν οἷς καί ὁ πολύς Καθηγούμενος Γαβριήλ, ὁ πεπυκασμένην ἔχων τήν σύνεσιν καί τήν σοφίαν, καί πλείστας ἀγαθάς ὑπηρεσίας προσενεγκών εἰς τήν Μονήν, εἰς τό Ἅγιον Ὄρος ὁλόκληρον, ἀλλά καί εἰς αὐτήν τήν σεβασμίαν καθέδραν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Εἶναι γνωστόν ὅτι ἦλθεν εἰς τήν Κωνσταντινούπολιν, κατόπιν προσκλήσεως τοῦ μακαριστοῦ προκατόχου ἡμῶν Ἀθηναγόρου, μετά πολλῆς μάλιστα τῆς προθυμίας, καί ἀνεδέχθη τήν ἐξομολόγησιν τῶν πιστῶν, καθώς καί τῶν φοιτητῶν τῆς Ἱερᾶς καί περισέμνου Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης, ἐν οἷς καί τῆς ἡμετέρας Μετριότητος, μετά μειλιχιότητος καί διακρίσεως πολλῆς. Ἐνθουσιωδῶς εἰργάσθη ἐπί μῆνα περίπου ἔργον εὐαγγελικόν, καταγράψας ἀργότερον καί τάς ἱεράς ἐμπειρίας του ἀπό «τό πολύπλαγκτον καί μαρτυρικόν Φανάρι, μέ τά σεπτά Πατριαρχεῖα μας, τόν ἁγιώτερον τόπον τῆς Εὐρώπης, τό κέντρον τῆς Ὀρθοδοξίας, τόν πόνον τῆς ψυχῆς μας», κατά τούς ἰδίους αὐτοῦ λόγους (Μοναχοῦ Θεοκλήτου Διονυσιάτου, ὁ Γέροντάς μου Γαβριήλ Διονυσιάτης, σελ. 174). Ἐπίσης, ὁ λόγιος γέρων Θεόκλητος, ὁ μελετητής τῶν Πατέρων καί δεινός χειριστής τοῦ καλάμου, ὡς καί ὁ βαθύς καλλιεργητής τῆς νοερᾶς προσευχῆς Καθηγούμενος Χαραλάμπης, καί εἴ τις ἕτερος. Ἡ παρουσία πάντων τούτων ἀποδεικνύει τό ἀδιάκοπον τῆς ἐνταῦθα συντελουμένης θεουργικῆς ἐργασίας, τό συνεχές τῆς σμιλεύσεως θεοειδῶν χαρακτήρων καί τό ἄπαυστον τῆς εὐαρεστήσεως τῷ Κυρίῳ. Δόξα πολλάκις τῷ  Θεῷ χάριν τούτων, καί εἴθε αἱ μακάριαι εὐχαί των νά συνοδεύουν τήν σύγχρονον Ἱεράν Διονυσιατικήν Ἀδελφότητα καί ἡμᾶς.

Ἐπιφυλασσόμεθα νά εἴπωμεν πλείονα εἰς τά πλαίσια τῶν ἐκδηλώσεων τῆς Κυριακῆς, ἡμέρας τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Νήφωνος. Τό γε νῦν εὐχαριστοῦμεν ἀπό καρδίας  διά τήν θερμήν ὑποδοχήν, τούς πλήρεις εὐγενείας, ἀγάπης καί εὐλαβοῦς ἀφοσιώσεως λόγους σας, ἅγιε Καθηγούμενε, καί αἴρομεν χεῖρας εὐλογίας κατευλογοῦντες πᾶσαν τήν Ἀδελφότητα ὁλοψύχως καί εὐχόμενοι πατρικῶς καλήν πανήγυριν καί ὅσα εὔφημα, ὅσα θυμήρη καί εἰς ψυχικήν σωτηρίαν συντείνοντα.

Χαίρετε ἐν Κυρίῳ, ἀδελφοί καί τέκνα ἀγαπητά, πάλιν ἐρῶ∙ χαίρετε!

Ὁμιλία τῆς Α.Θ.Παναγιότητος, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου

κατά τήν ἐπί τῇ ὑποδοχῇ Αὐτοῦ Δοξολογίαν εἰς τήν Ἱ. Μονήν Ἁγ. Παύλου

(22/08/2008).

Ἱερώτατοι ἅγιοι Ἀδελφοί,

Ὁσιολογιώτατε ἅγιε Καθηγούμενε κ. Παρθένιε, Ὁσιώτατοι Ἱερομόναχοι καί Μοναχοί τῆς σεβασμίας Πατριαρχικῆς ἡμῶν καί Σταυροπηγιακῆς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Παύλου, τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά καί ἐπιπόθητα, «χάρις» ὑμῖν, «ἔλεος, εἰρήνη ἀπό Θεοῦ Πατρός ἡμῶν καί Χριστοῦ Ἰησοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν» (Α’ Τιμ. α΄ 2).

Μέ πολύν ὄντως πόθον ἐξεκινήσαμεν προχθές ἀπό τήν ἐν Φαναρίῳ μαρτυρικήν καθέδραν τῆς Μητρός Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, διά νά ἔλθωμεν εἰς τόν Ἱερόν Τόπον σας χάριν τῶν ἑορτασμῶν τῆς πεντακοσιοστῆς ἐπετείου ἀπό τῆς ὁσιακῆς κοιμήσεως τοῦ ἐν Ἁγίοις προκατόχου ἡμῶν Νήφωνος, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, τοῦ Διονυσιάτου, καί εἰς τό πρόγραμμα τῆς ἐπισκέψεως εἴχομεν τήν ἐπιθυμίαν νά περιληφθῇ ὁπωσδήποτε καί ἡ περίπυστος Μονή σας. Ὄχι μόνον διότι γειτνιάζει πρός τήν ἑορτάζουσαν Ἱεράν Μονήν Διονυσίου, οὔτε μόνον διότι ἐφέτος συμπληροῦνται ἐννεακόσια ἔτη ἀπό τῆς ὀνομασίας της μέ τό ὄνομα τοῦ Κτήτορος Ἁγίου Παύλου τοῦ Ξηροποταμινοῦ, ἀλλά καί διότι ἠθέλομεν διακαῶς νά ἴδωμεν καί πάλιν ἐκ τοῦ πλησίον τά προσφιλῆ ἡμῖν πρόσωπά σας, νά συμπροσευχηθῶμεν καί νά λάβωμεν ἀμοιβαίως πνευματικήν ἐνίσχυσιν. Ἰδού, λοιπόν, εἰς ἡμέρας ἁγίας, ἐν μέσῳ ὑμῶν ὁ Πατριάρχης καί Ἐπίσκοπός σας, κομιστής πρός ἕνα ἕκαστον ἐξ ὑμῶν τῆς ἀγάπης, τῆς στοργῆς καί τῆς εὐλογίας, τόσον τῆς ἰδικῆς του, ὅσον καί τῆς πάντοτε ἐν δοκιμασίᾳ πολυσεβάστου Μητρός Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως.

Ἔχομεν, ἅγιε Καθηγούμενε καί ἀγαπητοί ἀδελφοί, ζωηράν τήν αἴσθησιν ὅτι μᾶς περιβάλλει πλουσία ἡ χάρις τοῦ Κτήτορος Ἁγίου Παύλου καί τῶν λοιπῶν προστατῶν τῆς Μονῆς. Ὅτι ὁμοῦ μετά τοῦ ἐν τῷ Ναῷ ὑπαντηθέντος Κυρίου μας, περικλείει καί ἡμᾶς φιλοστόργως εἰς τήν τιμίαν ἀγκάλην του ὁ πρεσβύτης Συμεών, ἡ δέ σώφρων Ἄννα ἱεροπρεπῶς ἀνθομολογεῖται ὑποφητεύουσα ὅτι, ὄντως ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ ἐλθόντος Πατριάρχου, ἀφίκετο εἰς τήν Μονήν καί τήν Ἀδελφότητα τό πλήρωμα τῆς μητρικῆς στοργῆς καί ἀγάπης τῆς κοινῆς πάντων ἡμῶν καί πανσεβάστου Μητρός καί Τιθηνοῦ Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας. Ἔχομεν ἐπίσης τήν αἴσθησιν ὅτι ἡ Κωνσταντινουπολῖτις Παναγία τοῦ Μυρελαίου, ἡ μυροβλύτις ἐφέστιος εἰκών σας, ἐξέχυσεν ἤδη εἰς τάς καρδίας μας ὅλον τό μῦρον τῆς παραμυθίας Της, ὅλην τήν εὐωδίαν τῆς ἀκενώτου συμπαθείας Της, καί ὅλον τό ἄρωμα τῆς πολλῆς καί ἀμέτρου κηδεμονίας Της. Ἀκόμη, τά Τίμια Δῶρα τῶν Μάγων πρός τόν ἐνανθρωπήσαντα Μονογενῆ Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ μᾶς χαρίζουν πολλήν ἀπό ἐκείνην τήν ἀθῴαν χαράν, τήν ὁποίαν ᾐσθάνθη ἀποδεχόμενος ταῦτα ὁ νηπιάσας τῇ σαρκί δι᾿ ἡμᾶς Παλαιός τῶν Ἡμερῶν, πρός στηριγμόν μας διά τήν ἄρσιν τοῦ καθ᾿ ἡμέραν σταυροῦ. Δόξα τῷ Θεῷ πάντων τούτων ἕνεκεν!

Ἀλλά τήν χαράν ἡμῶν αὐξάνει, ἀγαπητοί, ἡ γνῶσις ὅτι καί ἐν τῷ Σεμνείῳ τούτῳ οὐδέποτε ἔλειψαν ἕως τῆς σήμερον οἱ γνήσιοι πύκται τοῦ πνευματικοῦ ἀγῶνος, «οἱ τόν μονότροπον τοῦ μονήρους βίου δρόμον εὐστόχως καί κατά θεῖον σκοπόν ἐξασκούμενοί τε καί ἐξανύοντες, καθαρότητί τε νοῦ καί ψυχῆς καί σώματος ἐπιτηδείους ἑαυτούς πρός ἔλλαμψίν τε καί φωτισμόν τόν παρά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εὐτρεπίζοντες» (Τυπικόν Ἁγίου Ἀθανασίου Ἀθωνίτου), καθιστάμενοι ὑποδείγματα τῆς κατά Θεόν πολιτείας. Τοῦτο ἄλλωστε εἶναι, ὡς γνωστόν, καί τό κύριον ἔργον τοῦ Μοναχισμοῦ. Ὁ καθ᾿ ἡμᾶς Μοναχισμός δέν χαρακτηρίζεται ἀπό ἐξωστρέφειαν καί «ἀκτιβισμόν». Δέν ἔχει ἀνάγκην τῆς ἀκαταπαύστου ἀγχώδους δραστηριότητος ὁ Ὀρθόδοξος Μοναχός -ἔστω καί εἰς τόν τομέα τῆς κοινωνικῆς εὐποιΐας!- διά νά καταξιώσῃ τήν ἀγαμίαν καί ἀφιέρωσίν του. Δέν αἰσθάνεται ὅτι ἔχει κάποιο ἐσωτερικόν κενόν, τό ὁποῖον ἔχει ἀνάγκην νά καλύψῃ μέ ἀδιακόπους ἐξωτερικάς ἐνασχολήσεις. Ἐρηρεισμένως ἀσαλεύτως ἐπί τήν πέτραν τοῦ εὐσεβοῦς δόγματος, ἐπί τόν βράχον τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καί τῆς Ἀποστολικοπατερικῆς Παραδόσεως, ἀσχολεῖται κυρίως μέ τήν ἐσωτερικήν ἐργασίαν∙ τό «ἔνδον σκάπτειν»∙ τήν τήρησιν τοῦ νοός∙ τήν φυλακήν τῶν αἰσθήσεων∙ τήν κάθαρσιν τοῦ «παλαιοῦ ἀνθρώπου»∙ τήν μεταμόρφωσιν τῶν παθῶν∙ τήν καρδιακήν προσευχήν∙ τήν ἀναζήτησιν τοῦ θαβωρείου φωτός∙ τήν νοεράν θεωρίαν! Ταῦτα πάντα ὄχι μόνον τοῦ χαρίζουν πληρότητα καί ἰσορροπίαν καί ὑγιείαν, ἀλλά καί δέν τοῦ ἐπιτρέπουν νά περισπᾶται εἰς δευτερεύοντα, οὔτε νά γίνεται ἀκαιροεπόπτης ἀλλοτρίων ἔργων καί εὐθυνῶν ἤ κατ᾿ ἐπάγγελμα κριτής τῶν πάντων.

Φρυκτωρῶν ἐπί τῆς σκοπιᾶς τῆς καρδίας του καί τρεφόμενος διά τῶν ἁγίων, φρικτῶν καί ζωοποιῶν τοῦ Χριστοῦ Μυστηρίων, ἐν ὑποταγῇ πίστεως πρός τήν θεοκατάστατον ἱεραρχικήν δομήν τῆς Ἐκκλησίας, ἔχει τεταμένον πάντοτε τό οὖς εἰς τούς μυστικούς ψιθυρισμούς τοῦ Παρακλήτου καί εἰς τάς ἐντολάς τοῦ Θεοῦ, λέγων: «Λάλει, Κύριε»! (Α’ Βασ. κβ΄, 12) «Λάλει, ὅτι ὁ δοῦλος Σου ἀκούει»! (Α’ Βασ. γ΄, 9-10). Καί εἶναι ἕτοιμος νά ἀνταποκριθῇ θυσιαστικῶς μέ ὑπερβολήν ἀγάπης. Αὐτός εἶναι ὁ δρόμος τῶν Ἁγίων, αὐτή εἶναι ἡ μακαρία ὁδός ὅλων τῶν Ἁγιορειτῶν Ἁγίων, τῶν ὁποίων αἱ εὐχαί εἴθε νά συνοδεύουν πάντας ἡμᾶς καί τό παράδειγμά των νά κεντρίζῃ τήν φιλοτιμίαν ἡμῶν πρός μίμησιν.

Μή ἐπιθυμοῦντες νά σᾶς καταπονήσωμεν διά περισσοτέρων, εὐχαριστοῦμεν ἀπό καρδίας διά τήν θερμήν ὑποδοχήν καί διά τούς λόγους σεβασμοῦ καί ἀγάπης, τούς ὁποίους ἀπηυθύνατε ἡμῖν, ἅγιε Καθηγούμενε, καί ἀπονέμομεν εἰς τήν ὑμετέραν Ὁσιότητα καί πάντας τούς σύν αὐτῇ ἀδελφούς ὁλόθυμον τήν Πατριαρχικήν ἡμῶν εὐλογίαν καί πατρικήν εὐχήν. Μή μᾶς λησμονῆτε, παρακαλοῦμεν, εἰς τάς προσευχάς σας.

«Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ μετά τοῦ πνεύματος ὑμῶν, ἀδελφοί∙ ἀμήν»! (Γαλ. ς΄, 18 ).

Ὁμιλία τῆς Α.Θ.Παναγιότητος, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου,

κατά τήν ἐπί τῇ ὑποδοχῇ Αὐτοῦ Δοξολογίαν εἰς τήν Ἱ. Μονήν Ὁσίου Γρηγορίου

(22/08/2008).

Ἱερώτατοι Ἀδελφοί,
Ὁσιολογιώτατε ἅγιε Καθηγούμενε κύριε Γεώργιε καί λοιποί Ὁσιώτατοι Πατέρες τῆς Ἱερᾶς Πατριαρχικῆς καί Σταυροπηγιακῆς Μονῆς τοῦ Ὁσίου Γρηγορίου, «εἰρήνη πολλή» ὑμῖν «τοῖς ἀγαπῶσι τόν νόμον Κυρίου» (Ψαλμ. 118, 165), καί χάρις πλείστη καί «φῶς χαρμόσυνον»! (Μ. Παρακλητικός Κανών).

Μέ χαράν πολλήν καί μέ συγκίνησιν βαθυτάτην ἀνήλθομεν καί πάλιν εἰς τόν ἀπορρῶγα βράχον τοῦτον, ἐπισκεπτόμενοι τό ἱερόν Σεμνεῖον σας, ἐν τῷ ὁποίῳ ἀπό αἰώνων καλλιεργεῖται ἡ εὐαγγελική ἀρετή, ὑπό τήν σκέπην τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί τῶν προστατῶν καί ἐφόρων σας Ἁγίου Νικολάου, Ἀρχιεπισκόπου Μύρων, τοῦ Θαυματουργοῦ, Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Κτήτορος, καί Ἁγίας Ἀναστασίας, τῆς Ρωμαίας, παρθενομάρτυρος καί ἰαματικῆς.

Ἤλθομεν διά νά σᾶς φέρωμεν τήν εὐλογίαν καί τήν πολλήν στοργήν τῆς ἐσαεί Ἐσταυρωμένης καί πάντοτε τήν ἐλπίδα τῆς Ἀναστάσεως καταγγελλούσης ποτνίας Μητρός, τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης ἐν Κωνσταντινουπόλει Ἐκκλησίας. Ἤλθομεν διά νά προσκυνήσωμεν τά ἐνταῦθα ἱερά καί ὅσια καί νά λάβωμεν ἐνίσχυσιν πνευματικήν διά τήν ἄρσιν τοῦ καθ’ ἡμέραν προσωπικοῦ ἡμῶν σταυροῦ καί διά τήν ἐπιτυχῆ οἰακοστροφίαν τῆς Ἱερᾶς Ὁλκάδος, ἥτις, ὅπως καλῶς γνωρίζετε, εἶναι πάντοτε πολυεύθυνος καί κινδυνώδης καί πολλῆς χρήζει τῆς ἄνωθεν βοηθείας καί ἀντιλήψεως. Ἤλθομεν ὡς Πατήρ πνευματικός πρός τά ἴδια ἠγαπημένα τέκνα καί ὡς ὁ Ἐπίσκοπος ὑμῶν πρός τά ἐκλεκτά πρόβατα τῆς ποίμνης του! Νά ἴδωμεν τά πρόσωπά σας καί νά χαρῇ ἡμῶν ἡ καρδία! Νά ἴδωμεν ἐκ τοῦ πλησίον τήν καρποφορίαν τῶν μοναχικῶν σας κόπων καί ἱδρώτων, καίτοι πάντοτε ἔχομεν ἐν ἀσφαλείᾳ τάς ἀγαθάς πληροφορίας καί σεμνυνόμεθα ἐν Κυρίῳ δι᾿ ὑμᾶς.

Γνωρίζετε, Ὁσιώτατοι πατέρες, ὅτι ζῶμεν εἰς καιρούς δυσχειμέρους, καί ἐπί ξυροῦ ἀκμῆς βαδίζομεν καί ἐν μέσῳ συμπληγάδων πορευόμεθα, καί ἐν νυκτί διεξάγεται ὁ πλοῦς ἡμῶν. «Ἐν ὀστρακίνοις σκεύεσιν» ἔχομεν τόν θησαυρόν τῆς πίστεως (Β’ Κορ. 4, 7) καί ἀγωνία συνέχει ἡμᾶς πάντοτε μή κλίνωμεν τό παράπαν οὔτε πρός τήν μερίδα τῶν τήν ἀλήθειαν παροδευόντων (Σοφ. Σολ. 6, 22), οὔτε πρός ἐκείνην «τῶν τήν ἀλήθειαν ἐν ἀδικίᾳ κατεχόντων». Καυχώμεθα ἐπί τῇ Ὀρθοδοξίᾳ μας καί εἴμεθα στερρῶς πάντοτε ἐρηρεισμένοι ἐπί τοῦ βράχου τῆς Ἀποστολικῆς, Πατερικῆς καί Συνοδικῆς παραδόσεως ἡμῶν. «Κρατῶμεν τῆς ὁμολογίας» (Ἑβρ. 4, 14) καθ’ ἅ παρελάβομεν, δέν μεταίρομεν «ὅρια ἅ οἱ πατέρες ἡμῶν ἔθεντο» (Παροιμ. 22, 28 ), ἀλλά καί διαλεγόμεθα κατά χρέος ἀγάπης Χριστοῦ μετά τῶν ἔξω τῆς αὐλῆς ἡμῶν, ἀπευθύνοντες εἰς αὐτούς τό: «ἔρχου καί ἴδε» (Ἰωάν. 1, 47). Παρουσιάζομεν εἰς αὐτούς τά τιμαλφῆ τῆς ἱερᾶς ἡμῶν κληρονομίας, ἐπί τῶν ὁποίων καί αὐτοί, ἐφ᾿ ὅσον ἐπιστρέψουν ἔσω τῆς αὐλῆς, ἔχουν ἴσα δικαιώματα. Ἐκτυλίσσομεν ἐνώπιόν των τήν πνευματικήν ἐμπειρίαν τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, τήν ὁποίαν ἔχομεν πλήρη συνείδησιν ὅτι συνιστᾷ καί ἐκφράζει ἐν πληρότητι ἀληθείας καί χάριτος ἡ Ὀρθόδοξος ἡμῶν Ἐκκλησία, καί καλοῦμεν τούς μεθ᾿ ὧν διαλεγόμεθα ἀφισταμένους αὐτῆς νά ἐπανεύρουν τάς ζωοπαρόχους ἀρχαίας ρίζας των καί νά ἑνωθοῦν μεθ᾿ ἡμῶν ἐν τῇ πρό τῶν σχισμάτων καί τῶν καινοτομιῶν ἤ παρεκκλίσεων καταστάσει, εἰς τήν κοινήν γεῦσιν τῆς μιᾶς καί πολυτρόπου χρηστότητος τοῦ Κυρίου, εἰς τήν κοινήν ὁμολογίαν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, τῶν Μεγάλων Πατέρων καί τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, εἰς τήν κοινήν μαρτυρίαν τῶν Μαρτύρων, εἰς τήν κοινήν ἀσκητικήν, καθαρτικήν, φωτιστικήν καί θεοπτικήν πρακτικήν τῶν ἀρχαίων χρόνων. Τότε μόνον θά ὁμιλῶμεν καί περί ἑνώσεως, ἡ ὁποία πάντως παραμένει ἀπερίφραστος ἀπαίτησις τοῦ Θεοῦ καί ἰδεῶδες πρός τό ὁποῖον, ὑπό τάς προϋποθέσεις τάς ὁποίας ἀκροθιγῶς ὑπῃνίχθημεν, ὀφείλομεν ὡς ἀληθεῖς μαθηταί τοῦ Χριστοῦ νά κατατείνωμεν, προσευχόμενοι ἐκτενῶς καί ἐργαζόμενοι ἐν κενωτικῇ ἀγάπῃ. Διαβεβαιούμεθα δέ τούς ἁπλουστέρους ἤ καί ζωηροτέρους, ὅτι γνωρίζομεν καλῶς ποῦ ὑπάρχει, κατά τό δή λεγόμενον, «ἡ κόκκινη γραμμή», πέραν τῆς ὁποίας δέν δυνάμεθα καί οὔτε προτιθέμεθα νά κινήσωμεν τόν πόδα οὐδέ κατά ἕν βῆμα, ὥστε νά μή ἔχῃ ἡ συνείδησίς των περιθώρια ἀνησυχίας ἤ σκανδαλισμοῦ. «Ἔχουσι γνῶσιν οἱ φύλακες», καί «ἀβαρίας» εἰς τά καίρια τῆς πίστεως καί τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ τρόπου ζωῆς οὐδείς πρόκειται οὔτε νά ἐνεργήσῃ, οὔτε νά ἀνεχθῇ. Μόνον νά μή συγχέωνται αἱ ἐκδηλώσεις εὐγενείας καί φιλοφροσύνης πρός δῆθεν ὑποχωρήσεις, οὔτε ζητήματα δευτερευούσης ὅλως σημασίας νά ἀνάγωνται εἰς πρωτευούσης τοιαύτης, διά τῆς μεθόδου τοῦ «μυρμηγκολέοντος», διότι τό τοιοῦτον εἶναι καθαρά παγίς τοῦ ἐχθροῦ τῆς σωτηρίας ἡμῶν, προκειμένου νά ρίψῃ τινάς εἰς τήν Σκύλλαν τοῦ «ζηλωτισμοῦ», ἀποφεύγοντας δῆθεν τήν Χάρυβδιν τοῦ «οἰκουμενισμοῦ». Οὔτε εἰς τόν ζηλωτισμόν ἀναπαύεται ὁ Θεός, οὔτε εἰς τόν ἄκριτον οἰκουμενισμόν, ἀλλ᾿ εἰς τόν ἔνθεον καί κατ᾿ ἐπίγνωσιν  ζῆλον, τόν ἐν ἀγάπῃ κινούμενον πρός συνάντησιν τοῦ ἔξω τῶν σωστικῶν θριγκίων ἀδελφοῦ, «ὑπέρ οὗ Χριστός ἀπέθανε» (Ρωμ. 14, 15).

Βεβαίως, ταῦτα πάντα πρός εἰδότας λέγομεν, ἄλλωστε ὁ πολιός Γέρων καί Καθηγούμενος ὑμῶν ἀνέκαθεν διεκρίνετο ὄχι μόνον διά τήν λιπαράν θεολογικήν αὐτοῦ κατάρτισιν καί ὀξυδέρκειαν, ἀλλά καί διά τήν μεγάλην αὐτοῦ διάκρισιν καί τό ὑγιές ἐκκλησιαστικόν φρόνημα, ἅτινα ἀντανακλῶνται καί εἰς πάντα τά μέλη τῆς εὐλογημένης Γρηγοριατικῆς οἰκογενείας.

Πρίν ἤ κατακλείσωμεν τόν λόγον ἐπιθυμοῦμεν νά ἐκφράσωμεν εἰς ὑμᾶς, Ὁσιολογιώτατε ἅγιε Καθηγούμενε, καί εἰς ὅλην τήν Ἀδελφότητα, τήν εὐαρέσκειαν καί τόν δίκαιον ἔπαινον τῆς Ἐκκλησίας καί διά τό πλουσιώτατον ἱεραποστολικόν ἔργον, τό ὁποῖον ἐνεργεῖ ἡ Μονή εἰς διαφόρους χώρας τῆς Ἀφρικῆς (ὡς ἐξωτερικήν Ἱεραποστολήν), ἀλλά καί εἰς τήν Ἀλβανίαν καί εἰς πολλάς ἐπαρχίας τοῦ καθ᾿ ἡμᾶς Οἰκουμενικοῦ Θρόνου (ὡς ἐσωτερικήν τοιαύτην), τῇ προσκλήσει καί εὐλογίᾳ τῶν κατά τόπους ἐκκλησιαστικῶν ἀρχῶν. Τοῦτο συνιστᾷ στέφανον καλλιανθῆ ὁ ὁποῖος ἀπόκειται ὄχι μόνον ταῖς κεφαλαῖς τῶν ἱεραποστόλων καί ταῖς ὑμῶν, ἀλλά καί τῷ Ἁγίῳ Ὄρει καί τῇ Μητρί Ἐκκλησίᾳ τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τῆς ὁποίας τέκνα καί λειτουργοί οἱ Γρηγοριάται ἱεραπόστολοι ὑπάρχουν.

Εὐχαριστοῦμεν, ἅγιε Καθηγούμενε, διά τήν ὡραίαν προσφώνησιν, τούς καλούς λόγους, τήν πρόφρονα ὑποδοχήν καί τάς λοιπάς εὐλαβεῖς ἐκδηλώσεις ἀγάπης καί σεβασμοῦ πρός ἡμᾶς καί τό ἅγιον Πατριαρχεῖον.

Εἰς ἀνάμνησιν τῆς σημερινῆς Πατριαρχικῆς ἡμῶν ἐπισκέψεως, δεχθῆτε, παρακαλοῦμεν, μαζί μέ τάς ὁλοκαρδίους πατρικάς ἡμῶν εὐχάς καί εὐλογίας, καί τό ταπεινόν τοῦτο δῶρον ἀγάπης πολλῆς καί ἐκτενοῦς.

«Λοιπόν, ἀδελφοί, χαίρετε, καταρτίζεσθε, παρακαλεῖσθε, τό αὐτό φρονεῖτε, εἰρηνεύετε, καί ὁ Θεός τῆς ἀγάπης καί εἰρήνης ἔσται μεθ᾿ ὑμῶν» (Β’ Κορ. 13, 11).

Ὁμιλία τῆς Α.Θ.Παναγιότητος, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου,

κατά τήν ἐπί τῇ ὑποδοχῇ Αὐτοῦ Δοξολογίαν εἰς τήν Ἱ. Μονήν Σίμωνος Πέτρας

(23/08/2008).

Ἱερώτατοι Ἀδελφοί,

Ὁσιολογιώτατε ἅγιε Καθηγούμενε κύριε Ἐλισσαῖε καί ἁπαξάπαντες οἱ πατέρες καί ἀδελφοί τῆς Ἱερᾶς Βασιλικῆς, Πατριαρχικῆς ἡμῶν καί Σταυροπηγιακῆς Μονῆς τῆς Σίμωνος Πέτρας, «χάρις ὑμῖν καί εἰρήνη ἀπό Θεοῦ Πατρός ἡμῶν καί Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Α’ Κορ. 1, 3).

Ἀγαλλομένῳ ποδί ἀνήλθομεν ἐπί τῆς Πέτρας σας, τῆς συνειρμικῶς ἐνθυμιζούσης αὐτόν τόν Κύριον, ἐφ᾿ ὅσον «ἡ πέτρα ἦν ὁ Χριστός» (Α’ Κορ. 10, 4), ἐκ τῆς ὁποίας τό πνευματικόν πόμα ἔπιον οἱ πατέρες ἡμῶν (ἔνθ. ἀνωτ.) καί ἐκ τῆς ὁποίας πάντοτε ἀναβλύζει τό «ὕδωρ τό ζῶν» (Ἰωάν. 4, 10) καί προσφέρεται πᾶσιν εἰς πόσιν, «ἁλλόμενον εἰς ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν. 4, 14). Ἤλθομεν διά νά προσκυνήσωμεν τόν ἐν τῷ Σπηλαίῳ τεχθέντα Βασιλέα, νά ἀποθέσωμεν πρό τῆς ἁγίας Φάτνης Του τόν φόρτον, τήν ὀδύνην, τήν ἀγωνίαν, τάς θλίψεις, τάς ἀσθενείας καί τούς καθημερινούς παντοειδεῖς κινδύνους τῆς Πατριαρχικῆς πορείας, ἡ ὁποία πέραν τῶν ἔξωθι παρουσιαζομένων λαμπηδόνων δόξης, εἶναι πάντοτε, κατ᾿ οὐσίαν, ἀκανθώδης, τεθλιμμένη, πολυπαθής καί σταυρική. Ἤλθομεν νά λάβωμεν εὔκαιρον ἐνίσχυσιν παρά τῆς πολλά ἰσχυούσης Ἁγίας Παρθένου, τῆς Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου, προστάτιδος καί ἐφόρου καί Γεροντίσσης τοῦ ὅλου Ἁγιωνύμου Ὄρους. Ἤλθομεν νά λάβωμεν τάς εὐχάς τῆς Ἁγίας Μυροφόρου καί Ἰσαποστόλου Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς, ἀσπαζόμενοι τήν χαριτόβρυτον χεῖρα αὐτῆς, ὡς καί τοῦ Ὁσίου Σίμωνος, τοῦ σεβασμίου Κτήτορος καί προστάτου τῆς Μονῆς σας. Ἀλλ᾿ ἤλθομεν καί διά νά ἴδωμεν τά προσφιλῆ πρόσωπά σας καί νά χαρῇ ἡμῶν ἡ καρδία. Ὁ Ἐπίσκοπος τά ἴδια τέκνα, τά τέκνα τόν ἴδιον αὐτῶν Πατέρα καί Ἐπίσκοπον, ὁ ὁποῖος συμβαίνει νά εἶναι καί ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης, ὁ ἔχων τήν πρώτην καί ἄμεσον εὐθύνην τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων, ὄχι μόνον ἐν Ἁγίῳ Ὄρει, ἀλλά καί ἀνά τό πλεῖστον τοῦ κόσμου, καθώς καί ρόλον συντονιστικόν εἰς τάς σχέσεις τῶν κατά τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ὑπό τῶν Ἱερῶν Κανόνων σαφῶς προβλεπόμενον καί προσδιοριζόμενον. Ἤλθομεν διά νά σᾶς μεταφέρωμεν τήν στοργήν, τήν εὐλογίαν καί τήν εὐχήν τῆς ἀείποτε Ἐσταυρωμένης, ἀλλά καί ἀπαύστως τήν Ἀνάστασιν καταγγελλούσης, σεπτῆς πάντων ἡμῶν Μητρός καί Τιθηνοῦ, Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ ἐν Κωνσταντινουπόλει Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ἀνυστάκτῳ βλέμματι παρακολουθεῖ τήν κατά Θεόν πορείαν σας καί τάς προόδους σας καί σεμνύνεται μητρικῶς ἐπί τεκναγαθίᾳ.

Ἡ ἱστορία τῆς Μονῆς σας ἀποτελεῖ ἔνδοξον σελίδα τῆς ἱστορίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἀρχαιόθεν. Ἀλλά καί εἰς τούς νεωτέρους χρόνους, μέ τόν ἔνθεον ζῆλον καί τήν θερμουργόν πνοήν καί σοφήν καθοδήγησιν τοῦ πολιοῦ Προηγουμένου καί Γέροντος Αἰμιλιανοῦ, ἥκιστα ὑστερεῖ εἰς λαμπρότητα ἀπό τάς παλαιοτέρας ἐποχάς. Ἡ Μονή ἀνεστηλώθη, ἀνεκαινίσθη καί ἀνεμορφώθη εἰς εἶδος καί κάλλος. Πολλοί νέοι πατέρες προσῆλθον διά νά συνεχίσουν τήν πνευματικήν ἐργασίαν τῶν παλαιοτέρων. Ἀξιόλογος θεολογική, ἀλλά καί ἱερομουσική παραγωγή ἐξησφαλίσθη. Πολλαί μοναστικαί κοινότητες καί ἐκτός Ἁγίου Ὄρους, ἀπό Ὀρμυλίας μέχρι καί Γαλλίας ἀκόμη, ἐντεῦθεν ἐγαλουχήθησαν, ἐστηρίχθησαν, εὗρον τόν βηματισμόν των ἐν τῇ σωτηρίῳ ὁδῷ τῆς κατά Θεόν ἀσκήσεως καί ἱερᾶς ἡσυχίας. Δοξάζομεν διά πάντα ταῦτα τόν ἅγιον Θεόν. Πατρικῶς προτρεπόμεθα οὕτω νά συνεχίσητε, μέ αὔξοντα μάλιστα ζῆλον ἱερόν καί σπουδήν ἔνθεον, ὥστε «περισσεύειν μᾶλλον» (Α’ Θεσ. 4, 11).

Ἐν Ἁγίῳ Ὄρει ὑπάρχει, ἀγαπητοί, ἐν ἐκκρεμότητι τό θέμα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἐσφιγμένου. Εἰσελθών ὁ σατανᾶς εἰς τήν καρδίαν ὡρισμένων «ἀσυνέτων, ἀσυνθέτων καί ἀσπόνδων» (πρβλ. Ρωμ. 1, 31) μοναχῶν, ἐπιχειρεῖ σχίσμα καί διαίρεσιν καί εἰς αὐτό τό «Περιβόλι τῆς Παναγίας», προφάσει εὐσεβείας καί ἐγρηγόρσεως δῆθεν ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας, τήν ὁποίαν, κατά τήν ἠρρωστημένην φαντασίαν των, τάχα λυμαίνεται ὁ φυσικός αὐτῆς προστάτης καί φύλαξ. Ἐντεῦθεν καί παύσαντες τό κανονικόν μνημόσυνον τοῦ Ἐπισκόπου των καί διακόψαντες τήν μετ᾿ αὐτοῦ κοινωνίαν, προσῆλθον εἰς συντετριμμένα φρέατα διά νά ἀντλήσουν ἐκεῖθεν αἰωνίαν ἀπώλειαν. Ἤδη ἡ Μονή ἔχει κανονικόν Ἡγούμενον καί νέαν ἀδελφότητα, οἵτινες ὅμως ἀτυχῶς ἀκόμη διατελοῦν ἄστεγοι καί ὑπερόριοι, ἐξ αἰτίας τῆς ἀπροθυμίας τῶν δυναμένων νά ἐπιβάλουν κατά νόμον τήν ἱεράν τάξιν. Καί εἰς τήν ἐκκρεμότητα αὐτήν γνωρίζομεν ὅτι ἡ ἱερά Σιμωνοπετρική Ἀδελφότης στηρίζει τό δίκαιον τῆς Ἐκκλησίας καί παρακαλοῦμεν ὅπως μή παύσητε ἐνεργοῦντες πᾶν τό καθ᾿ ὑμᾶς πρός εὔκαιρον βοήθειαν καί στηριγμόν τῆς κανονικῆς Ἀδελφότητος καί ἀποκατάστασιν τῶν πραγμάτων ἐν μιᾷ ὑποταγῇ εἰς τόν Χριστόν διά τοῦ Ἐπισκόπου καί Πατριάρχου σας καί διά τῆς Ἱερᾶς τοῦ Ἁγίου Ὄρους Κοινότητος καί Ἐπιστασίας, κατά τά προβλεπόμενα ὑπό τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτου καί τοῦ Συντάγματος, καί τῆς ἐννόμου τάξεως τῆς Ἑλλάδος, πρό πάντων δέ ὑπό τῶν Θείων καί Ἱερῶν Κανόνων, ἵνα χαρά γένηται μεγάλη ἐν τῷ οὐρανῷ καί ἐν τοῖς κόλποις τῆς δοκιμαζομένης Ἐκκλησίας. 

Ἅγιε Καθηγούμενε,

Εὐχαριστοῦμεν θερμῶς διά τούς καλούς σας λόγους, διά τήν ὡραίαν ὑποδοχήν, διά πάσας τάς εὐλαβεῖς ἐκδηλώσεις τῆς ἀγάπης καί τοῦ σεβασμοῦ σας, τόσον πρός τό πρόσωπον τῆς ἡμετέρας Μετριότητος, ὅσον καί πρός τά μέλη τῆς τιμίας Πατριαρχικῆς ἡμῶν συνοδείας, ἀλλά καί πρός αὐτήν τήν Ἁγίαν τοῦ Χριστοῦ Μεγάλην Ἐκκλησίαν τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Δεχθῆτε, παρακαλοῦμεν, εἰς ἀνάμνησιν τῆς σημερινῆς ἐπισκέψεώς μας παρ᾿ ὑμῖν, ἕν μικρόν δῶρον καί εὔχεσθε ὑπέρ ἡμῶν καί τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου εἰς τάς πρός Κύριον ἐντεύξεις σας.

«Ἡ χάρις μετά πάντων (ὑμῶν) τῶν ἀγαπώντων τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν ἐν ἀφθαρσίᾳ. Ἀμήν» (Ἐφ. 6, 24).

Ἀντιφώνησις τῆς Α.Θ.Παναγιότητος, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου,

εἰς τήν Τράπεζαν τῆς Ἱ. Μονῆς Διονυσίου

(24/08/2008).

Λειτουργήσαντες τήν Λειτουργίαν τῆς Εὐχαριστίας τοῦ Θεοῦ, καί κοινωνήσαντες τόν Χριστόν, καί σύσσωμοι καί σύναιμοι Αὐτοῦ, ἐλέῳ καί φιλανθρωπίᾳ Αὐτοῦ πολλῇ, καταστάντες, ἐφθάσαμεν, Ἱερώτατοι ἅγιοι ἀδελφοί, Ὁσιολογιώτατε Καθηγούμενε τοῦ ἱεροῦ κοινοβίου καί Ὁσιώτατοι πατέρες, εἰς τήν κορύφωσιν τῶν ἑορτασμῶν ἐπί τῇ μνήμῃ τοῦ Ἁγίου Νήφωνος τοῦ Β’ τοῦ Θαυματουργοῦ, μεγάλου γενομένου ἐν τῇ σεπτῇ χορείᾳ τῶν Οἰκουμενικῶν Πατριαρχῶν καί μεγάλου ὡσαύτως γενομένου ἐν τῷ ἱερῷ θιάσῳ τῶν Ἁγιορετιῶν Ἁγίων.

Εἰς τό πολύ γνώριμόν του Καθολικόν καί ἐπί τῆς ἁγίας τραπέζης, ἐφ᾿ ἧς ὁ ἴδιος πλειστάκις εἶχε προσφέρει ἀξίως τήν ἀναίμακτον ἱερουργίαν τῶν θείων, ὑπό τό βλέμμα τοῦ Παντοκράτορος καί εἰς τήν ἀγκάλην τῆς Πλατυτέρας τῶν Οὐρανῶν, εὐλογούσης τῆς τιμίας δεξιᾶς τοῦ Θείου Προδρόμου καί Βαπτιστοῦ Ἰωάννου, προσεφέραμε τά δῶρα τῆς Εὐχαριστίας μας εἰς δόξαν μέν καί λατρείαν τοῦ Τρισαγίου προσκυνητοῦ Θεοῦ, εἰς τιμήν δέ καί μνήμην τοῦ ἐκλεκτοῦ λειτουργοῦ Του καί Πρωθιεράρχου, ὁ ὁποῖος ἐτίμησε πλεῖστα τήν ἱεράν τῆς Ἱερωσύνης διπλοΐδα καί τό ἀπέριττον μοναχικόν τριβώνιον, καί ἐδόξασε μεγάλως τόσον τόν Ἱερόν τοῦτον Τόπον, ὅσον καί τόν ἅγιον Θρόνον τῶν Γρηγορίων, τῶν Χρυσοστόμων καί τῶν Φωτίων. Καί κατά τήν προσφοράν τῶν Δώρων καί καθ᾿ ὅλην τήν ἑόρτιον προσευχήν μας εἴχομεν ζωηράν τήν αἴσθησιν ὅτι ὁ πανσεβάσμιος Νήφων, «τό περιφανές τῶν Πατριαρχῶν σεμνολόγημα», ἦτο καί ἐκινεῖτο ἐν μέσῳ ἡμῶν, αὐτός προεξάρχων τῆς πανηγύρεως, αὐτός παρρησιαζόμενος ἐνώπιον τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ, αὐτός προσφέρων τό τε προφητικόν θυμίαμα καί τό μέλος τῶν ὕμνων καί τόν πλοῦτον τῶν βιβλικῶν ἀναγνωσμάτων καί τόν ἄρτον τοῦ βίου μας καί τόν οἶνον τῆς παρακλήσεώς μας καί τήν λαμπάδα τῆς ἐλπίδος μας. Ὁ Νήφων εἶχεν ὑψώσει ὁσίας χεῖρας δεόμενος ὑπέρ τοῦ κατά τά βλεπόμενα προεξάρχοντος διαδόχου του, ὑπέρ τῶν Διονυσιατῶν ὁμογαλάκτων ἀδελφῶν του, ὑπέρ τῆς Μονῆς τῆς μετανοίας του, ὑπέρ τῶν εὐλαβῶν προσκυνητῶν, συνδρομητῶν, ἀφιερωτῶν καί φίλων της, ὑπέρ τοῦ ὅλου Ἁγιωνύμου Ὄρους καί τῶν ἐν αὐτῷ ἀσκουμένων, ὑπέρ τῆς μαρτυρικῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, καί τοῦ Σταυροῦ της, καί τῶν ἀνά τά τέσσερα πέρατα τοῦ κόσμου τέκνων της, ἀλλά καί ὑπέρ τῶν ἐν Ρουμανίᾳ καί πάσαις ταῖς παραδουναβίαις περιοχαῖς χριστιανῶν, τούς ὁποίους ἐξ ἴσου ἠγάπησε καί ὑπέρ τῶν ὁποίων ἐπί σειράν ἐτῶν ἱεραποστολικῶς ἐμόγησε καί ἐδαπανήθη!

Ὁ θεοφόρητος Νήφων συνήγειρε μετά παρρησίας τόν Μέγαν Πρόδρομον εἰς ταχεῖαν ἀντίληψιν καί συμπαράστασιν ἡμῶν. Ἐκεῖνος εἶχε τό ἀδελφικόν θάρρος νά τοῦ εἴπη: «Τήν χεῖρα σου τήν ἁψαμένην τήν ἀκήρατον κορυφήν τοῦ Δεσπότου ... ἔπαρον ὑπέρ ἡμῶν πρός Αὐτόν. Βαπτιστά, ὡς παρρησίαν ἔχων πολλήν ... ἵλεων ἡμῖν ἀπεργασάμενος». Ὁ πνευματέμφορος Νήφων εἶχε τήν παρρησίαν νά καλέσῃ τήν Θεοτόκον καί Μητέρα τοῦ Φωτός νά σπεύσῃ εἰς «ταχινήν καί ὀξεῖαν ἀντίληψιν» πάντων ἡμῶν. Ὁ γρηγορῶν Νήφων εἶχε τήν πρόνοιαν ὅλα τά τῆς πανηγύρεως νά διεξαχθοῦν καλῶς καί θεαρέστως πρός δόξαν τοῦ ὀνόματος τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖνος ἦτο ὁ «ἐπισφραγίζων τόν ὕμνον καί προεξάρχων τῆς πανηγύρεως». Ἐκεῖνος ὁ ἐπιμελητής πάσης λεπτομερείας καί ἤδη ὁ ἀμφιτρύων ἡμῶν καί ἑστιάτωρ καί τῆς ὑλικῆς τραπέζης, ἡ ὁποία διεδέχθη τήν πνευματικήν, διά νά ἀποδοθοῦν καί εἰς τό σῶμα τά ἀναγκαῖα πρός στηριγμόν καί παράκλησιν. Ὁ ἱερός Νήφων δι᾿ ἀκόμη μίαν φοράν ἔγινεν ἀποστολομιμήτως «τοῖς πᾶσι τά πάντα», ὅλους νά μᾶς ἀναπαύσῃ, ὅλους νά μᾶς χαροποιήσῃ, ὅλους νά μᾶς στηρίξῃ, ὅλους νά μᾶς βοηθήσῃ, ὅλους νά μᾶς παρουσιάσῃ ἐν παρρησίᾳ ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ! Τέκνον ὑπακοῆς καί ταπεινώσεως, υἱός αὐταπαρνήσεως καί ἀγάπης, ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ ἀληθινός καί μιμητής τοῦ Καλοῦ Ποιμένος ἀκριβέστατος ἐν τῇ προσκαίρῳ ζωῇ, τά πολλά χαρίσματα καί τάς δωρεάς πού τοῦ ἐχάρισεν ὁ Κύριος εἰς τούς οὐρανούς φροντίζει ἤδη νά τά θέτῃ πλουσίως εἰς τήν διάθεσιν ὅλων, ὡς πολύκρουνος κρήνη συμπαθείας καί ἀγάπης, ὡς πολυχεύμων ποταμός θαυμάτων, ἐξ οὗ καί τῆς προσωνυμίας «Θαυματουργός» ἠξιώθη, μόνος αὐτός ἐκ τῶν μετά τήν δευτέραν Ἅλωσιν ἁγιασθέντων ἀοιδίμων Οἰκουμενικῶν Πατριαρχῶν.

Εἰς τήν Κύπρον συνηθίζεται νά λέγεται περί τῶν Ἁγίων: «Δοξάζω τ᾿ ὄνομά του καί τήν χάριν του!». Αὐτό λέγομεν καί ἡμεῖς σήμερον ἀπό καρδίας διά τόν πολύν τά θεῖα ἱερόν Νήφωνα: «Δοξάζομεν τό ὄνομά του καί τήν χάριν του!»∙ καί παραλλήλως τόν παρακαλοῦμεν νά ἀνοίγῃ δρόμον διά τήν ἀνάδειξιν νέων Νηφώνων: ἀνδρῶν νηφόντων καί γρηγορούντων εἰς τά τῆς πίστεως καί εἰς τά τῆς προσωπικῆς καλλιεργείας καί καταρτίσεως∙ ἀνδρῶν φιλαρέτων καί φιλοχρίστων∙ φιλαδέλφων καί φιλοστόργων∙ συστηματικῶν καλλιεργητῶν τῆς εὐσεβείας καί τῆς ὑψοποιοῦ ταπεινώσεως∙ ἀνδρῶν ζητούντων πρωτίστως καί κυρίως τήν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν δι᾿ ἑαυτούς καί διά τούς πέριξ αὐτῶν∙ ἀνδρῶν τῶν ὁποίων τό πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς θά ὑπάρχῃ καί ἡ καρδία των θά εἶναι διαρκῶς καιομένη ἐκ μανικοῦ ἔρωτος διά τόν Οὐράνιον Νυμφίον τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν ψυχῶν. Μοναχῶν μέ τήν ἰδικήν του μοναχικήν ἀρετήν, ὑπακοήν, ἁγνότητα, καθαράν προσευχήν, ἱεράν ἡσυχίαν καί θεοπτικήν ἐμπειρίαν. Ἀρχιερέων μέ τήν ἰδικήν του πνευματικήν ὑπέρ τοῦ ποιμνίου ἐπαγρύπνησιν, τήν ἰδικήν του εὐαισθησίαν διά τήν ἀκρίβειαν τῆς πίστεως καί διά τήν διασφάλισιν τῆς ἱερᾶς μάνδρας ἐκ λύκων αἱρέσεων καί σχισμάτων καί πλάνης, οἱ ὁποῖοι προβατοσχήμως πολλάκις καί ὑπό μηλωτήν καί κώδιον κρύπτοντες τήν ταυτότητα καί τούς ἠκονισμένους ὀδόντας των πλησιάζουν καί ἐφορμοῦν κατ᾿ αὐτῆς. Πρωθιεραρχῶν μέ τήν ἰδικήν του εὐγένειαν καί ἱεραποστολικόν ζῆλον καί ἀκαταπόνητον ἐργατικότητα, ἀλλά καί μέ τήν ἰδικήν του προδρομικήν παρρησίαν ἔναντι τῶν παρανομούντων καί ὑβριζόντων τόν νόμον καί τά κρίματα τοῦ Θεοῦ, ἔστω καί ἄν οὗτοι εὑρίσκονται εἰς τάς ἀνωτάτας βαθμίδας τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας

Ἀλλ᾿ ὁ Ἅγιος Νήφων, ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά, ὡς Ἁγιορείτης Μοναχός καί δή Διονυσιάτης, ὁ ὁποῖος ἄκων ἐκλήθη καί ἀνῆλθεν ἐν ὥραις αἰσίαις καί ἐπ᾿ ἐλπίσι χρησταῖς τάς ἱεράς βαθμίδας τοῦ πανσέπτου Πατριαρχικοῦ Θρόνου, τόν ὁποῖον δίς ἐκόσμησε καί ἰσχυρῶς ἐστήριξε, ἀποτελεῖ καλλιμάρμαρον γέφυραν συνδέουσαν τό Ἅγιον Ὄρος μέ τήν Κωνσταντινούπολιν. Βεβαίως τό Ἅγιον Ὄρος ἀποτελεῖ ἀναπόσπαστον κλῆμα τῆς εὐλογημένης καλλιβότρυος ἀμπέλου τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, καί ζῶν κύτταρον τοῦ σώματος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, καί κανονικόν ἔδαφος τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως. Τοῦτο εἶναι καί ὑπό τῶν θείων καί ἱερῶν Κανόνων προβλεπόμενον, καί ὑπό Χρυσοβούλλων Αὐτοκρατορικῶν τεθεσπισμένον, καί ὑπό Σιγιλλίων Πατριαρχικῶν ἠσφαλισμένον, καί ἐν τῷ ἰσχύοντι Καταστατικῷ Χάρτῃ τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἀπεριφράστως κεκυρωμένον, καί ὑπό τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας καί ἱερᾶς καθόλου παραδόσεως ἡγιασμένον. Οἱ Ἁγιορεῖται πατέρες εἶναι τέκνα πνευματικά, καί δή καί λίαν ἠγαπημένα ἐν πρωτοτόκοις, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, καί ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Νέας Ρώμης-Κωνσταντινουπόλεως εἶναι ὁ κανονικός αὐτῶν Ἐπίσκοπος καί ποιμήν καί προστάτης. Ἐντεῦθεν κατευθύνονται πρός τό Σεπτόν Κέντρον προσευχαί καί μνημονεύσεις καί υἱϊκή στοργή καί σεβασμός καί ὑπακοή ἐν τοῖς ἐκκλησιαστικοῖς πράγμασι καί ὁμοψυχία καί εὐπείθεια, ἐκ Κωνσταντινουπόλεως δέ πρός τό Ἅγιον Ὄρος εὐλογία, εὐχή, προστασία, συγχώρησις, στηριγμός, διασφάλισις, ἑνότης ἐκκλησιαστική, ἱερά καθοδήγησις, ἀκρίβεια κανονική, φρυκτωρία καί ἀσφάλεια ἐν τῇ πίστει καί δικαία κρίσις ἐν τοῖς ἀνθρωπίνοις. Ὁσάκις τοῦτο ὑφίστατο ἀνεμπόδιστον, χαρά καί προκοπή καί εὐλογία καί ἀνάπαυσις ἐπλημμύριζεν ἀμφοτέρας τάς πλευράς. Ὁσάκις, πάλιν, φθόνῳ καί συνεργείᾳ τοῦ πονηροῦ, παρεθεωρεῖτο, σύγχυσις καί ταραχή καί λύπη ἐπεκράτει, πρός εὐχαρίστησιν τοῦ ἐχθροῦ τῆς εἰρήνης καί τῆς σωτηρίας ἡμῶν. Ὁ Ἅγιος Νήφων δίδει ἄριστον παράδειγμα τόσον πρός ὑμᾶς τούς Ἁγιορείτας, ὅσον καί πρός ἡμᾶς τούς ἰθύνοντας τούς οἴακας τῆς πρωτευθύνου Ἐκκλησίας. Καί ἡμεῖς μέν ἔχομεν πάντοτε στερράν καί ἀμετακίνητον τήν ἀπόφασιν νά κινούμεθα συνῳδά τῷ παραδείγματί του καί ἐπί τῶν ἁγίων ἰχνῶν του. Τό αὐτό γνωρίζομεν ὅτι συμμερίζονται ἐπίσης καί οἱ πλεῖστοι τῶν συγχρόνων Ἁγιορειτῶν.

Εὐχόμεθα δέ καί οἱ ὀλίγοι ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι δέν τό πράττουν, ἀλλ᾿ αἴρουν ὑπερβάθμιον πόδα καί χαράσσουν πορείας πόρρω ἀπεχούσας τῆς θεοφιλοῦς γραμμῆς τῆς συμπνοίας καί ἀλληλοπεριχωρήσεως ἐν Χριστῷ καί ἀντιδόσεως τῶν ἑκατέρωθεν θεολογικῶς καί κανονικῶς προβλεπομένων, πορείας ἀγούσας οὐχί εἰς τήν Ζωήν, νά τό συμμερισθοῦν καί αὐτοί, διορθοῦντες καταλλήλως τήν διαγωγήν των, καί εὐθύνοντες τά ἔργα των, πρός πολλήν χαράν τοῦ Θεοῦ καί καταισχύνην τοῦ διαβόλου.

Ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ,

Ἡ συμπλήρωσις πέντε αἰώνων ἀπό τῆς ὁσιακῆς κοιμήσεως τοῦ Ἁγίου Νήφωνος εἶναι ἀναμφιλέκτως μέγας ἱστορικός σταθμός καί διά τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον καί διά τό Ἅγιον Ὄρος. Ἀλλ᾿ εἶναι ἐπίσης καί δι᾿ ὅλας τάς τοπικάς ἐκείνας Ἐκκλησίας, τάς ὁποίας κατά καιρούς διηκόνησε θεοφιλῶς ὁ Ἱερός Πατήρ, εἴτε ὡς ἱερομόναχος καί πνευματικός καί κῆρυξ τοῦ Εὐαγγελίου τῆς χάριτος καί ἀλείπτης ἁγίων πνευματικῶν τέκνων ὡς ἡ τῆς Ἑλλάδος, ἡ τῆς Ἀλβανίας καί ἡ τῆς Ἀχρίδος, εἴτε ὡς Πρωθιεράρχης, ὑπό τήν ἰδιότητα τοῦ πρῴην Κωνσταντινουπόλεως, ὡς ἡ τῆς Βλαχίας καί τῶν λοιπῶν περιοχῶν τῆς συγχρόνου Ρουμανίας. Καί εἶναι ἰδιαιτέρα χαρά ὅτι εἰς τούς διεξαγομένους ἑορτασμούς ἔχομεν ἐν μέσῳ ἡμῶν τόν Ἱερώτατον Ἀρχιεπίσκοπον καί Μητροπολίτην Τιργοβιστίου κ. Νήφωνα, Ἱεράρχην τῆς ἀδελφῆς Ἐκκλησίας Ρουμανίας, ὁ ὁποῖος ἐκπροσωπῶν αὐτήν ἦλθε νά ἀποδώσῃ εἰς τόν Ἅγιον τό χρέος τῆς εὐγνωμοσύνης τοῦ εὐσεβοῦς Ρουμανικοῦ λαοῦ, ἀνθ᾿ ὧν παρά τοῦ θείου Νήφωνος οἱ πατέρες των εὐηργετήθησαν. Τόν καλωσορίζομεν καί τόν παρακαλοῦμεν νά μεταφέρῃ εἰς τήν Ἁγιωτάτην Ἐκκλησίαν τῆς Ρουμανίας καί τόν Μακαριώτατον Πατριάρχην κύριον Δανιήλ τήν πολλήν ἀγάπην μας καί τάς θερμάς εὐχάς μας διά πλουσίαν ἄνωθεν συναντίληψιν εἰς τήν κατά Θεόν πορείαν τοῦ χριστωνύμου Ρουμανικοῦ πληρώματος ἐπί τῇ βάσει ὅσων ἔμαθον καί ἐπιστώθησαν παρά τοῦ ἑορταζομένου μεγάλου Ἁγίου.

Εὐχαριστοῦμεν, τέλος, τόν Ὁσιολογιώτατον ἅγιον Καθηγούμενον κύριον Πέτρον διά τούς εὐλαβεῖς λόγους τῆς προσφωνήσεώς του καί ὅλην τήν ὁσίαν Διονυσιατικήν Ἀδελφότητα διά τούς κόπους των, τήν ἀγάπην των, τόν σεβασμόν των, τάς περιποιήσεις των καί τήν κατά πάντα ἄψογον ὀργάνωσιν τῶν τῆς πανηγύρεως.

Ἀδελφοί, «ὁ Θεός τῆς εἰρήνης ἁγιάσαι ὑμᾶς ὁλοτελεῖς, καί ὁλόκληρον ὑμῶν τό πνεῦμα καί ἡ ψυχή καί τό σῶμα ἀμέμπτως ἐν τῇ παρουσίᾳ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ τηρηθείη» (Α’ Θεσ. ε΄, 23), διά πρεσβειῶν τῆς Παναχράντου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας, τοῦ Τιμίου ἐνδόξου Προφήτου Προδρόμου καί Βαπτιστοῦ Ἰωάννου, τοῦ ἑορτάζοντος Ἁγίου Νήφωνος τοῦ Θαυματουργοῦ, τοῦ Κτήτορος Ὁσίου Διονυσίου καί πάντων τῶν Διονυσιατῶν καί λοιπῶν Ἁγιορειτῶν Ἁγίων.

Αἱ ταπειναί πατρικαί καί Πατριαρχικαί ἡμῶν εὐλογίαι σᾶς συνοδεύουν πάντοτε.

Χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε!

Ὁμιλία τῆς Α.Θ.Παναγιότητος, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου

εἰς τήν Ἱ. Μονήν Διονυσίου ἐπί τῇ λήξει τῶν ἑορτασμῶν

καί τῇ ἐπιδόσει τοῦ ἐπετειακοῦ τόμου

(24/08/2008).

Ἱερώτατοι ἅγιοι ἀδελφοί,

Ὁσιολογιώτατε ἅγιε Καθηγούμενε καί λοιποί ἀγαπητοί ἀδελφοί,

Θείᾳ συνάρσει ἐφθάσαμεν καί εἰς τό τέλος τῶν ἑορτασμῶν τῆς πεντακοσιετηρίδος ἀπό τῆς κοιμήσεως τοῦ περικλεοῦς ἐν τῇ χριστομιμήτῳ ταπεινώσει του καί μεγάλου τήν ἀρετήν καί τήν ἁγιότητα Νήφωνος τοῦ Β’, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως τοῦ Θαυματουργοῦ, ὡς καί τῆς ἐτησίας μνήμης του.

Ἐδῶ, εἰς τήν Μονήν τῆς μετανοίας του, ὅπου εὐηρέστησε τόν Θεόν καί πρό τῆς ἀναδείξεώς του εἰς Οἰκουμενικόν Πατριάρχην καί μετά τήν ἐκ τοῦ ὑψηλοῦ Ἀποστολικοῦ Θρόνου ἀποχώρησίν του, καί ἐγένετο κατά πάντα ὑπόδειγμα Ἁγιορείτου, ἐδῶ ὅπου φυλάσσονται τά ἱερά καί χαριτόβρυτα λείψανά του ὡς θησαυρός τῆς εὐσεβείας πολυτίμητος καί ἀδαπάνητος, καί ὅπου οἱ καλοί Διονυσιάται ἀδελφοί, ὡς τέκνα του γνήσια καί υἱοί εὐπειθεῖς, συνεχίζουν εὐόρκως καί ἐπί τῶν ἰχνῶν του τήν μοναχικήν παράδοσιν τῆς ἀμωμήτου Ὀρθοδοξίας, καλλιεργοῦντες μετ᾿ ἐπιστήμης τά ἰδεώδη τῆς ἱερᾶς ἡσυχίας καί ἀσκήσεως ὑπό τήν σκέπην τῆς Θεοτόκου, τοῦ Προδρόμου καί ἑνδεκάδος ὅλης ἀνεγνωρισμένων Ἁγίων, ἐτελέσαμεν πάντα τά ἐκκλησιαστικῶς νενομισμένα καί ἁρμόδια, μέ ἀποκορύφωμα τήν τελεσθεῖσαν τήν πρωΐαν Πατριαρχικήν καί πολυαρχιερατικήν Θ. Λειτουργίαν, διά νά τόν τιμήσωμεν ὅση ἡμῖν δύναμις, νά λάβωμεν τήν εὐχήν καί εὐλογίαν του, καί νά παρακαλέσωμεν τόν Ἅγιον Θεόν νά συνεχίσῃ ἀναδεικνύων ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ Του, εἰς πᾶσαν γενεάν, Πρωθιεραρχικά, Μοναχικά, Ὁμολογητικά καί Ἱεραποστολικά ἀναστήματα τῆς περιωπῆς τοῦ κοινοῦ ἡμῶν ἐγκαλλωπίσματος καί σεμνολογήματος, Ἁγίου Νήφωνος, τοῦ Διονυσιάτου, Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου καί Ἱεραποστόλου τῆς Βλαχίας.

Ὁ ἐκδοθείς καλαίσθητος καί πλούσιος εἰς περιεχόμενον ἐπετειακός Τόμος, ἀποτελεῖ σπουδαίαν ὑπόμνησιν τῆς ἀρετῆς τοῦ ἑορταζομένου Ἁγίου, τῶν ἐπί μέρους τρόπων διά τῶν ὁποίων εὐηρέστησε τῷ Θεῷ καί εὐηργέτησε τήν Ἐκκλησίαν ἔν τε τῇ Βασιλευούσῃ, καί τῷ Ἁγίῳ Ὄρει, καί τῇ Βλαχίᾳ, καί ὅπου ἀλλοῦ, καί ἐξαγγέλλει λαμπρῶς τόν δίκαιον ἔπαινον τοῦ θεοφόρου Πατρός. Συγχαίρομεν διά τήν ὡραίαν ἔκδοσιν τήν τε Ἱεράν Μονήν καί τούς ἀναδεξαμένους τήν ἔκδοσιν ἐν γένει, καί, βεβαίως, τούς ἐπί μέρους συγγραφεῖς τῶν κειμένων, οἱ ὁποῖοι κατώρθωσαν νά παρουσιάσουν λίαν ἐπαρκῶς τάς κυριωτέρας πτυχάς τῆς προσωπικότητος, τοῦ βίου, τῆς πολιτείας καί τῆς προσφορᾶς τοῦ Ἁγίου. Ἀσφαλῶς, «ἔστι καί ἄλλα πολλά ἅ οὔκ ἐστι γεγραμμένα ἐν τῷ βιβλίῳ τούτῳ», καί εἶναι γνωστά μόνον εἰς τόν καρδιογνώστην Θεόν. Διότι ὁ Ἅγιος δέν εἶναι μόνον ὅσα ἔδειξεν, ὅσα εἶπεν, ὅσα ἐποίησεν, ὅσα ἡμεῖς ἠδυνήθημεν νά ἀντιληφθῶμεν, ἀλλ᾿ ἀσφαλῶς πολύ περισσότερα, πολύ μεγαλύτερα καί σπουδαιότερα, τά ὁποῖα μόνον κατά τήν μεγάλην ἡμέραν τῆς δόξης τοῦ Κυρίου θά ἀποκαλυφθοῦν, καί μακάριοι ὅσοι θά γίνουν κοινωνοί των. Ὅπως καί ἄν ἔχῃ τό πρᾶγμα, ἡ ἔκδοσις εἶναι μνημειώδης καί ὅσοι ἐντρυφήσουν συστηματικῶς εἰς τάς σελίδας της θά ἀποκομίσουν πλούσιον ἀμητόν γνώσεως καί φωτισμοῦ. Καί ἡμεῖς παραλαμβάνοντες τόν Τόμον, ὄχι ἁπλῶς θά τόν θησαυρίσωμεν ἐν τῇ Πατριαρχικῇ Βιβλιοθήκῃ, ἀλλά καί ἐντρύφημα τερπνόν θά τόν καταστήσωμεν καί ὁδηγόν πρόχειρον πρός εὐκαιριακήν συμβουλήν. Εὐχαριστοῦμεν, ὅθεν, ἀπό καρδίας ἐπί τῇ ἐπιδόσει καί εὐχόμεθα νά τύχῃ εὐρυτάτης κυκλοφορίας.

Ἀδελφοί,

Δέν θά εἴμεθα ἐπί πολύ ἀκόμη ἐν μέσῳ ὑμῶν σωματικῶς. Τά πολυεύθυνα Πατριαρχικά καθήκοντα, καί ἡ φύλαξις τῶν ἱερῶν καί ὁσίων τοῦ Γένους πού ἀπόκεινται εἰς τήν Κωνσταντινύπολιν, τήν Νέαν Σιών τῆς Ρωμηοσύνης, καί ἡ μέριμνα πασῶν τῶν ἀνά τόν κόσμον Ἐπαρχιῶν, καί ὁ συντονισμός τῆς συνεργασίας τῶν ἐπί μέρους Ἁγιωτάτων Ἐκκλησιῶν, ἐπιβάλλουν τήν σύντομον ἐπιστροφήν ἡμῶν εἰς τό, παρά τήν πνοήν πολλῶν καί βιαίων ἀνέμων ἀπό πᾶσαν κατεύθυνσιν, πάντοτε ἀνημμένον, πάντοτε φωτεινόν, πάντοτε τηλαυγίζον τό φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας Φανάριον. Πνευματικῶς ὅμως θά εἴμεθα ἀδιαλείπτως καί μαζί σας, διότι σᾶς φέρομεν ὅλους ἔνδον ἐν τῇ καρδίᾳ. Ἡ προσευχή μας ἀδιακόπως θά σᾶς συνοδεύῃ καί πάντοτε ἐνώπιον τῆς Παμμακαρίστου θά ἀπευθύνωμεν ἕνα λόγον προσευχῆς ὑπέρ ὑμῶν. Ὁ δίαυλος τῆς πνευματικῆς ἐπικοινωνίας εἶναι ἐλεύθερος καί ἀνεμπόδιστος ἀπό μῆκος ἀποστάσεων, τοπικά ἤ χρονικά ἐμπόδια. Θαρσεῖτε, λοιπόν, καί συνεχίσατε τήν ἀδιάκοπον νοεράν ἐργασίαν σας μέ ἱερόν ζῆλον καί σπουδήν θεόφρονα, ἔχοντες βεβαίαν τήν πεποίθησιν ὅτι εὑρισκόμεθα μαζί σας, δίπλα σας, συναθληταί καί συνοδοιπόροι σας, εὐχέται σας διάπυροι, ἐν ἀγάπῃ πατρικῇ ἐκτενεῖ καί ἀδιαπτώτῳ.

Σᾶς εὐχαριστοῦμεν θερμῶς διά τήν φιλοξενίαν καί ὅλας τάς ἐκδηλώσεις σεβασμοῦ, ἀγάπης καί ἀφοσιώσεως καί σᾶς ἀποχαιρετοῦμεν μέ εὐλογίαν Κυρίου πολλήν καί διάπυρον.

Καλό δεκαπενταύγουστο, ἀγαπητοί ἀδελφοί, καλόν ἀγῶνα, «καλές ὑπομονές» -ὅπως λέτε ἐδῶ εἰς τό Ἅγιον Ὄρος- καί, πρό παντός, καλή ψυχή καί καλό Παράδεισο! Εὐλογεῖτε!